Daar gaat ze, mijn dochter Gaia. Het is vrijdagmiddag, de dag van het paardrijden. Steeds op deze dag voltrekt zich hetzelfde ritueel. Op weg naar de manege wordt mijn dochter stiller. Er aangekomen rilt ze van de zenuwen. Als ze maar op Lotje mag, dan is het goed. In de kantine mag worden gerookt, staat op het raam. De papegaai roept "mama"! Mijn dochter onderhandeld of iemand met haar mag meelopen. Maar deze week is er niemand en de juf spoort aan, doe het nu maar alleen! De spanning op haar gezicht is overduidelijk en de juf roept "blijven lachen". Plots stokt het paard en daarmee alle andere paarden. Een file om te poepen. Als ik opkijk komt ze weer voorbij en rijdt met losse handen. Het ijs is gebroken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten