Het is enige weken stil geweest op deze plaats. Het verlies van mijn dierbare vrienden was de oorzaak. Nog steeds waren hun geesten in mij rond, op verloren uurtjes, of opeens, uit het niets, aan de grond genageld. Vandaag wachtte de taak om de werken in consignatie bij de galerie te inventariseren en gereed te maken voor transport.
Het inpakken van werken bleef mij de laatste jaren het liefst bespaart, het was niet mijn favoriete bezigheid. Vandaag kon het niet anders, ik bevond mij in de achterruimte van de galerie, op het tapijt, waar een paar weken geleden nog de prachtige kisten met bloemen stonden. Wat een klusje voor de ochtend leek duurde de hele dag. Het voelde loodzwaar om mijn eigen werk uit jaren in handen te hebben. Aan ieder werk kleeft nu nog een andere herinnering dan het fotografie-moment. De keren dat ze werden getoond op beurzen en in tentoonstellingen. En alles wat daarbij gebeurde.
Wat een feest om aan het einde van de dag te kunnen kiezen voor leven. De droevenis achter mij te kunnen laten. In de ogen te kunnen kijken van de jongste liefde uit mijn leven, mijn dochter Mila. Zij weet van niets, zij kent niet zulk verdriet. Voor haar ligt de wereld open en ieder detail dat haar opvalt volgt zij.
Een stofje dat over de grond waait of een mier die haar kruippad kruist. Voor haar even gelijkwaardig als het mooiste speelgoed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten