In the Royal Academie is de show van Anish Kapoor. Het bezoek is een ervaring die mij lang bij zal blijven. Het zien van zijn werk tijdens de documenta van Jan Hoet leverde een soortgelijke ervaring. Vandaag is het met name het werk ‘Shooting into the Corner’ wat blijft na denderen. Gedurende de periode van de expositie wordt 30 ton rode was via een kanon door de ruimte geschoten. Met een snelheid van 50 miles per uur knalt iedere 20 minuten een wassen patroon naar de andere zaal en laat sporen achter op muren en het klassieke plafond van de Academie. Het vreemde is dat een dergelijke setting volkomen voorspelbaar lijkt, actie en reactie die op elkaar volgen. Maar dit te ervaren in de klassieke ruimte van de Royal Academie betrekt de toeschouwer op zo’n fysieke manier bij de ruimte, dat het eigen bestaan even lijkt op te houden.
Ook oudere werken zoals ‘When I am Pregnant’ en ‘Svayambh’ laten opnieuw een enorme indruk achter.
Buiten aangekomen voel ik mij misselijk en blij tegelijk. Wat kan een kunstenaar nog aan de wereld toevoegen. Waarom is dit zo goed?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten