Het plan om centro direzionale di Napoli te bouwen ontstond al in de jaren zestig, maar pas in 1982 werd het ontwerp toevertrouwd aan de Japanse architect Kenzo Tange. Geïnspireerd door de ideeën van Le Corbusier werd hier scheiding van voetgangers en autoverkeer succesvol toegepast. Een ontsluitende weg doorkruist het gebied op een sous level en geeft toegang tot parkeergarages en aansluitend vervoer. Aan de openlucht zijde is de infrastructuur bedekt met groen zones. Al oogt het gebied futuristisch heeft verval reeds toegeslagen. De omringende gebieden zijn nog altijd oud industriële zones, braakliggende terreinen en loodsen die nu gebruikt worden als alternatieven voor het parkeerprobleem rond de wijk.
Het administratieve centrum van Napels heeft last van verzakking. Al is er geen gevaar voor instorting zakt het centrum ieder jaar een paar centimeter als gevolg van watervervoerende lagen onder de grond.
Dat water al eeuwen geleden ondergronds werd getransporteerd zag ik tijdens een tocht door de gangen van Napels Sotterannea. Een ondergronds gangenstelsel met aquaducten en waterbassins dat in de Griekse en Romeinse tijd ontstond door de delving van tufsteen. Het 400 kilometer lange gangenstelsel ligt onder de oude stad en vormt de basis van Napels verticaliteit. Gebouwen ontstonden immers boven de plaatsen waar het bouwmateriaal uit de grond omhoog werd gehaald. Daarnaast bestond in oude tijden de regel om binnen de stadsmuren uit te breiden, dus de hoogte in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten