Scampia

Op het eerste gezicht lijkt het restaurant gesloten, tafels staan opgestapeld langs de muren. Een zwaarlijvige man met vingers als worsten en een vetkwab in zijn nek gebaard ons uitnodigend naar binnen. Binnen is het nog warmer dan buiten, de pizzaoven draait er op volle kracht. We bestellen pizza margharita en terwijl we wachten arriveert een tweede zwaarlijvige man, zijn broer. Er blijken er elf te zijn en gedurende de maaltijd komen er nog een aantal voorbij.

Scampia is de eerste wijk van voor de werkloosheid van Napels, gebouwd na de aardbeving van 1980. De gebouwen Le Vele (de zeilen) zijn het bekendste embleem van de ernstige armoede en sociale problematiek. Le vele staan onder druk, sommigen zijn al gesloten maar opnieuw gekraakt. De gemeenschap probeert met de bouw van een nieuw sociaal woonproject pal naast het complex het tij van zware criminaliteit en sociale wanpraktijken te keren.

De mensen die we tegenkomen benaderen ons uiterst vriendelijk, zij zijn het imago van de wijk zat. De kruidenier van een winkel tegenover een Vela is er zich bewust van hoe zijn wijk van buitenaf wordt gezien. Hij doet alsof hij mijn camera wil stelen en trekt gekscherend aan de cameraband.
Later is hij bereid mee te werken aan ons fotografie verzoek en organiseert toegang tot het dak. De perfecte locatie voor een detail opname van het wonderbaarlijke gangenstelsel tussen de tweezijden van het symmetrische gebouw. Achter Le Vele ligt een groot park er verlaten bij. Het gaat zwaar gebukt onder vandalisme. De vijver in het midden staat droog en meerdere elementen in het park tonen het verval.

Op weg naar de metro roept een man waarom ik een foto maak. Een jongen op een motorino komt aangesneld om polshoogte te nemen. Hij adviseert geen mensen in beeld te brengen, dat zou de argwaan alleen maar aanwakkeren.