Procida

Ik ontwaak in een zee van rust op het eiland Procida. Die rust houdt bij het verlaten van het hotel al snel op. Hier loopt een voor dit eiland zo kenmerkend smalle straat, waar ondanks het gebrek aan ruimte auto’s, motorino’s en mini versies van vrachtwagens veelvoudig doorheen scheuren. Het is zo smal dat de spiegels moeten worden ingeklapt om de straten te passen. Voor een voetganger is het goed oppassen en soms ronduit gevaarlijk om zonder zicht op wat komen gaat door de bocht te lopen.

Gisteren gaven Patricia en ik een lezing voor een groep internationale studenten, allen Nederlands studerend op universiteiten in o.a. Salamanca, Napels en Hamburg. Wij waren uitgenodigd door de Taalunie om in een week die in het teken stond van de Nederlandse taal een culturele noot toe te voegen aan het aanbod van de cursus. Na afloop van de presentatie dineerden wij aan grote tafels. Het gesprek ging over calvinisme en de Nederlandse cultuur. Ik sprak lang met Eva, een Madrileense die enige tijd in Zeist heeft gestudeerd. Haar ongeremde kritiek op de Nederlandse cultuur werkte verfrissend en bevrijdend. Nederlanders onder elkaar zouden dit onderwerp liever vermijden, de gemiddelde Nederlander houdt niet van kritiek op zichzelf.

Het eiland Procida is pittoresk en onwaarschijnlijk mooi. Het is een van de eilanden voor de kust van Napels dat nog aan het tourisme lijkt te zijn ontsnapt. Met name de film Il Postino maakte het eiland bekend en op sommige plaatsen op het eiland wordt hier nog aan herinnerd.
Er hangt echter ook een donkere wolk boven het eiland, getuige de overal aanwezige protest uitingen: Liberti Subito!
In februari werd de Italiaanse olietanker Savina Caylun door vijf piraten aangevallen. De aanval vond plaats op zo'n 880 zeemijl van Somalië en 500 mijl van India", met aan boord negen matrozen van het eiland Prochida. Sindsdien zitten de mannen en familieleden of bekenden van veel Procidanen vast. De Italiaanse regering kan of wil niets doen. De diplomatie met Somalie is door gebrek aan zittend bestuur in het land vrijwel onmogelijk. De situatie is uiterst precair, geweld kan niet worden gebruikt om de zeelieden te bevrijden, men leeft immers op een drijvende bom. Het losgeld dat in februari werd gevraagd is inmiddels verhondervoudigd.