In de lift naar Eastlink gallery aan M50 zit een mevrouw in een blauwe stofjas. Ze bediend de oude lift, leest de krant en luistert via een oortje naar de radio. Ze is aardig en kijkt vriendelijk. Tussen de 1e en 5e verdieping doet ze een kattenslaapje met haar hoofd op het kussen. Een aandoenlijk moment dat wordt verstoord door de flits van een camera. Dan keert alles om, de vrouw springt op en roept uit niet gefotografeert te willen worden: NO NO NO PHOTO!
Ze pakt het kussen van haar tafeltje en slaat ermee op haar stoel om haar woede kracht bij te zetten. Ik schaam me diep en voer demonstratief een delete uit op de camera uit. Ik bewijs haar dat de foto is verdwenen, maar het mag niet baten. De grens van fatsoen is overschreden. Mijn pogingen tot verzoening en spijt leiden tot niets en met een rot gevoel verlaat ik de lift.
Er is een geste nodig, een bloemetje, iets te eten of iets zinvols. De volgende dag geven we haar een pakje stroopwafels, in de hoop alles weer goed te maken. Weer loopt de spanning een beetje op, BU BUSI!! Ze wil het niet en weigert met nadruk het pakje koekjes aan te nemen. Halverwege de dag komt ze gelukkig weer door de galerie gelopen met een lach, ze lijkt zich over het incident heen te hebben gezet. Het gebaar is met kleine vertraging ontvangen. Al zal het nemen van de lift nooit meer dezelfde zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten