Even buiten Hong Kong ligt Sai Kung, uitgesproken als Saigon. Met de verstedelijking in de rug prijkt een prachtig berglandschap en daarachter de zee.
We worden opgehaald door Joe, een vriend van Keith. Joe is naar eigen zeggen de playboy van het gezelschap, momenteel zonder werk, maar altijd druk. Zijn auto, een zwart glimmende Honda ruikt naar parfum. Op zijn dachboard prijkt een mediacenter met ingebouwde camera surveillance voor achteruit rijden. In mijn hoofd hoor ik het nummer ‘regular joe’, wanneer we door het berglandschap scheuren.
Joe brengt ons naar een vissersdorp, waar we worden neergezet voor een twintigtal aquariums. Of we een vis willen uitkiezen om te eten. We kiezen een vreemd uitziende exemplaar, catfish genaamd. En een paar inmense garnalen. Ons gezelschap is verbaasd, is dit alles wat we willen eten? Maar het is pas 12 uur in de middag, dit lijkt ons genoeg. Een half uur later staat een bord calamaris op tafel, de leftovers van de vis. Want even later arriveert een schaal witte transparante flinter dun gesneden stoken sashimi van dezelfde catfish. Verser dan dit kan niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten