Twaalf jaar geleden moet het zijn geweest dat ik voor het laatst op de bevroren Kralingse Plas stond. Het was avond, het ijs oogde gitzwart en er een schuurde een keiharde koude wind langs mijn gezicht. Mijn schaatsen waren gloednieuw en op advies van de schaatsenverkoper schaatste ik zonder sokken.
Nu schaats ik opnieuw op de plas, mijn voeten lijken gegroeid, het ijs is bobbelig, maar in het midden perfect glad. Het Hollandse tafereel op deze zachte heldere en zonnige dag doet denken aan oude schilderijen van welleer. Met mij schaatst half Nederland en de pret is groot. Het verbaast mij altijd hoe snel iedereen het schaatsen weer oppikt alsof het gisteren was dat de laatste keer over het ijs werd bewogen.
Op een eilandje in een boom zit een aalsgolver. Zijn snavel half open en de vleugels gespreid. Nadere inspectie leert dat de vogel zit vast gevroren op de tak, de kou is hem te veel geworden. Een stukje natuurhorror in een setting van familieplezier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten