Kowloon Bay

In Kowloon Bay bezoek ik een van de nieuwste wijken die ik tot nu toe heb kunnen vinden. Een conglomeraat van hoogbouw tegen de heuvel opgebouwd. Het is 45 minuten reizen vanuit Causeway Bay, met drie stopovers. Bij iedere wisseling van metrotrein staat de volgende alweer gereed, vloeiender kan niet. Vanuit de MTR is zelfs een overdekte loopbrug van minstens een kilometer lang de heuvel op aangelegd om de stromen van mensen naar de wijk toe te brengen, alles boven het straatniveau waar bussen en auto’s rondrazen. Aan het einde van de loopbrug vervolgd het voetpad, eerst door een shoppingmall, dan langs de lager gelegen gebouwen om te eindigen bij een ultramodern liftgebouw tegen de heuvelrug. Overal waar ik voorbij loop klinken geluiden en stemmen in het Kantonees, Mandarijns en Engels. ‘Please enter your pin to access te building’, zegt het gebouw.

Bij de liften stonden gisteren in de spits nog rijen met mensen en de frequentie van het op en neer gaan was zeer hoog. Vandaag is het rustiger, het is zaterdag. Veel mensen zijn buiten, maar de sfeer is anders, gemoedelijker. Mensen lezen de krant, doen Tai Chi, er wordt gesport op de vele basketbalvelden, die naast ieder gebouw te vinden zijn.

Op het hoogste niveau dat ik kan bereiken en drie liftgebouwen verder vind ik een standpunt naar beneden. Ik bevind mij in een biotoop waarin duizenden mensen leven. Ze hebben de stad eigenlijk niet nodig, alle nodige voorzieningen zijn hier te vinden. Een school op het laagste niveau, naast de eerste shoppingmall, sportvelden naast iedere flat, kleine supermarkten op strategische plekken en weer een shoppingmall op het hoogste niveau. Daarin bevind zich ook een tandarts, een dokter en een community center. Groene locale busjes staan onder iedere flat klaar om verbinding te maken met het volgende gebouw. Of met de een volgende compound zoals Choi Hung. Wanneer er een nieuw busje arriveert dan vertrekt de nog wachtende, met of zonder passagiers, niks geen tijdsschema.

Ik probeer de biotoop waarin ik me bevind in beeld te krijgen. Daarvoor klim ik over een hekje om de camera zo dicht mogelijk bij de heuvelrand te krijgen. De statiefpoten staan in het struikgewas. Ik ben de enige persoon aan deze kant van de weg, het voetpad loopt immers aan de andere kant.

Een bewaakster nadert schuifelend en ik vermoed het einde van mijn actie. De bewaakster heeft een soort scanapparaat in haar hand en buigt zich naar de hoek van de betonnen muur. Ze scant zichzelf in, deze hoek heeft ze gehad. Ze draait zich om en vervolgd haar weg, mij laat ze werken.

Even later kom ik haar aan de andere kant van het complex opnieuw tegen, in een tuin onder een ander flatgebouw. Ze loopt naar de achterkant van een tuinhuisje en weer: bliep! Ook deze hoek is onder observatie genomen, de computer regeert de bewegingen van de mens.