Vliegen

Vliegen met Cathay Pacific is aangenaam voor zover vliegen dat kan zijn. Het blijft immers een ervaring van langdurig bij elkaar opgesloten zijn in een kleine slecht geventileerde ruimte. Niet dat Chinesen zo groot zijn, maar toch hebben de stoelen bij Cathay een redelijke afstand tot elkaar.
Naast mij zitten twee oudere vrouwtjes, het zouden zussen kunnen zijn. Tijdens de reis vangt de vrouw naast mij een glimp op van mijn beeldscherm, precies op het moment dat een vrijscene zich voordoet. Ze verteld het aan haar zus en opeens zie ik twee gezichten naar mij gericht en lachend wijzend, alsof het om een pornofilm gaat. Mijn buurvrouw wil nu ook televisie kijken. Het onboard entertainment system begrijpt zij alleen niet en ik probeer haar uit te leggen hoe de navigatie tussen de keuze mogelijkheden in zijn werk gaat. Maar steeds komt de vrouw bij mij terug wanhopig met de afstandsbediening schuddend. Het komt er op neer dat ik steeds bepaal waar zij naar kijkt, de vrouw kan niet duidelijk maken wat ze wil zien. Ik zet daarom steeds aziatische soapseries voor haar op, of iets wat daarop lijkt, ik weet het ook niet. Haar gezicht is op tien centimeter van het beeldscherm. Ze lijkt langs de personages op tv te willen kijken, het beeldscherm met beide handen vasthoudend, alsof ze in het beeld wil stappen. Haar buurvrouw heeft de televisie al opgegeven en houdt zich slapend. Televisie is duidelijk geen dagelijks fenomeen in hun leven.
Ook de toilet is voor de vrouw een aparte ervaring, zij doet consequent de deur niet op slot. Schermutselingen met de klapdeur tot gevolg met mede passagiers die het bordje op ‘vacant’ zien staan. Ik zie door de vrijkomende kier hoe mijn buurvrouw zich met de broek op haar kniëen schrap zet om de deur aan haar kant dicht te houden.