Vinex

Het kan een uitdaging zijn om binnen niet voor de hand liggende situaties onderzoeks-opdrachten te doen. Dit komt binnen mijn praktijk soms voor en deze keer in Carnisselanden. Op zich heb ik weinig met deze wijk. Het is een vinexwijk van de ergste soort, alles is te netjes, alles is te af. Het enige boeiende aan de wijk is wat mij betreft te vinden in de gebieden waar nog wordt gebouwd, maar dat houdt spoedig op.
Parallel aan de tot standkoming van de wijk werd jaren geleden het kunstenplan ontwikkeld, genaamd ‘elastisch perspectief’. Een unieke situatie waarbij de ontwikkeling van beeldende kunst gelijk loopt met de opkomst van de woonwijk. Samen met Korrie Besems werd ik gevraagd visueel te reageren op de wijk, de inrichting, de kunstwerken, of de architectuur, kortom een ruime vraag. Op een nacht fotografeerde ik onthoofde jonge boompjes op een kinderspeelplaats. Een bijna macabere voorstelling binnen het op het eerste gezicht zo rustieke surburbia.

Plain

Onderweg naar Cape Town, komend van the Garden Route, maak ik een helse afdaling. Het verkeer jakkert achter mij aan, er is nauwelijks tijd om het omringende landschap te zien. De weg maakt een scherpe bocht en ik rij afwisselend in zij- en tegenlicht. Een aantal meertjes glimmen als spiegels links van mij, maar er is geen gelegenheid voor een stop. Het zinnenprikkelende beeld neemt meester van mij, het is een situatie die zo intens is als een herinnering. Eerder zag ik dit perfecte duel tussen het intense licht en het zicht.
Om mij heen zoek ik naar een uitwijk-mogelijkheid. De snelheid loopt inmiddels op tot zo’n 160 km per uur. Pas na twintig momenten is omkeren mogelijk, terug de berg op. Bij een inham, eerder in een split second gezien, parkeer ik de auto. Ik steek de weg over tussen het razende verkeer. Het stormt en de sinar op het statief blijven nauwelijks overeind. Met de zwarte doek als windscherm maak ik mij zo groot mogelijk en luister de stilte af. De opname is bijna onmogelijk en later in het atelier dank ik de engel op mijn schouder als blijkt dat slechts een negatief voldoet.
(check details over dit werk hier)

Dark

Thomas Pridgen

Verzekering

Regelmatig wordt mijn advies gevraagd door mensen die een nieuwe camera willen aanschaffen. Waar ik deze eer aan dank is mij een raadsel, ik heb nauwelijks verstand van die apparaten en ze interesseren mij evenmin. Ik werk met een aantal systemen en pas als ik daar uitgegroeid ben is het tijd voor verdere orientatie. Meestal zeg ik tegen mensen: ‘ik ben geen camera verkoper’, ga naar de winkel of check ‘dpreview’.
Maar vandaag kocht ik een nieuwe ‘zakcamera’, noodgedwongen en voor de derde keer in twee jaar een Canon uit de G serie. De voorgeschiedenis is een ingewikkeld verhaal. Eerst kocht ik een G7, deze liep vorig jaar op een reis een aantal niet te herstellen lens-krassen op. Na jaren kon ik mijn doorlopende reisverzekering eens aanspreken. Van de uitkering en een kleine meerprijs kocht ik vervolgens de opvolger de G9. Top camera, het moet gezegd, snel, vindingrijk en alles wat een fotografen hart begeert. Maar onlangs viel deze camera tijdens een sprong uit mijn zak. De bediening op de achterkant werd hierdoor onbruikbaar, opnieuw lens krassen en nog iets later veranderde de display in een alarmerend roze. De doorlopende reisverzekering heb ik nog steeds, alle reden om deze aan te spreken is aanwezig. Maar wie gelooft nu mijn verhaal als ik een jaar na de eerste schade opnieuw een Canon type G claim.

Parijs

Het is november in Parijs, de straten zijn glibberig en er staat een guur windje. In het cafe is lucht zonder rook, buiten op het terras steekt een man een sigaret op. Ook in de Franse hoofdstad is de nieuwe anti rookwet van toepassing. De straten zijn ondanks de herfst levendig, mensen bevolken de terassen in dikke jassen. Veel cafe’s hebben speciale tenten gemaakt om de buiten extensie warm te houden.
Paris Photo is dit jaar nog meer een markt voor foto freaks dan in eerdere jaren. Weinig ontdekkingen, weinig vernieuwende fotografie, vooral veel prentjes en photo-goodies. Paris Photo voelt als een oude doos waar verzamelaars in kunnen grabbelen tot zij iets herkenbaars hebben gevonden. Niet zo moelijk als de doorsnee galerie jaar na jaar dezelfde werken laat zien.

Garnaal

Tussen de tafeltjes loopt een man met borstelige wenkbrauwen. Hij loopt aarzelend maar heeft toch alles in de gaten. Aan de buitenkant van het etablisement liggen vissen en garnalen uitgestald op ijs. De klanten kiezen ter plekke hun vis. Ook is er een lokale snack, een gevulde mossel met zoetige rijst, die ter plekke geconsumeert wordt. Het zijn vooral mannen die voorbij lopen en even een snelle bite tot zich nemen. Ondertussen sluiten de rolluiken zich van de winkels in de donker wordende straat. Dit is een restaurant waar mensen komen voor het echte eten, het tl licht en de chaotische sfeer voor lief nemend. Op tafel verschijnen de bestelde gerechten en iedereen geniet. Opeens is er de stank van rotte vis. De ober wordt erbij gehaald en de neuzen verrijzen in de lucht, waar komt die geur vandaan? Een tafelgenoot klaagt en de ober snuffelt om zich heen. Zijn neus beweegt alle kanten op en zijn mimiek is fronzend, bijna kwetsbaar. Het bordje met king size garnalen blijkt te stinken. Het wordt weer van tafel gehaald, maar nu is opeens alle eetlust verdwenen.

Istanbul

Ruim twaalf jaar geleden was ik in Istanbul. Sindsdien is de stad enorm veranderd. De globalisering heeft ook hier toegeslagen. Moderne luxe en fasionable people bepalen het straatbeeld. De taxis waren vroeger rood wit en hadden grappige imperialen op het dak. Nu zijn ze geel zoals de taxis in New York. Sommige dingen zijn gebleven. Nog steeds de mannetjes met de dienbladen thee, nog steeds de straathandel. Nog steeds een fantastische gevoel dankzij het water, de heuvels en de wind. En boven alles de eervolle Turkse bevolking die gratieus naar je knikt en buigt.
Deze morgen wordt gefotografeert vanaf een hoog verzekeringsgebouw. Ook Reuters huist hier. Het tijdstip is niet zo gelukkig gekozen, alle verlichting is om energie te besparen gedimt. In de avond was dit straatbeeld rood en blauw van alle Neon, maar nu is de kleur van het licht nogal monotoon. Het kon niet anders, want toestemming was moeilijk te krijgen op zo’n korte termijn. Het productiebureau dat deze toestemming regelde betaalde ruim 800 euro voor het voorrecht hier te mogen zijn.