woensdag 27 augustus 2008

Duduzile


Newtown veranderd in een rap tempo, bijna iedere week zie ik een ander straatbeeld. Oude panden worden gesloopt en ruines worden opgeruimd, er wordt duidelijk gestreefd naar een nieuw imago van dit stadsdeel. Gebouwen worden gerenoveerd en verkocht als luxe appartementen. Dit weekend vind op het centrale plein een groot jazz-festival plaats met een keur aan Zuid Afrikaanse en internationale sterren.
Helaas gaat de stadsvernieuwing ten kostte van de leefomstandigheden van armere mensen. Juist in de marge van de stedelijke planning vinden zij een plek om te verblijven, hoe primitief en onmenselijk ook. De stad heeft hierop geen antwoord en verjaagd deze groepen systematisch zonder naar een alternatief te zoeken.
Een blok verwijderd van mijn atelier is het terrein van een tiental ‘daklozen’. Tussen de puinhopen zoeken zij naar alles van enige waarde. Koper draadjes, blikjes, oud papier, alles wordt verzameld. De stoep is hun huiskamer en de hoek hun toilet. Sinds een aantal weken ken ik Duduzile, die mij broederlijk groet als ik voorbij kom. Van kartonnen dozen heeft hij een hut gemaakt. Hier bewaart hij zijn spullen, rookt hij zijn dakka en wanneer ik na 2 uur ‘s middags passeer is het borrel uur. Met zijn maten toost hij vanuit de dop met gin. Het is opvallend hoe gastvrij ik iedere keer wordt onthaald om even op zijn emmer te komen zitten. Al ben ik mij bewust van het feit dat ik wel een dak boven mijn hoofd heb benijd ik de inventiviteit van deze mensen. Tegen lunchtijd opent een oudere dame een stoep-winkeltje tegenover Duduzile zijn stek. Ze bakt hier eitjes en heeft een braai. Na zonsondergang kruipen Duduzile en zijn maten bij elkaar rondom een vuurtje.

dinsdag 26 augustus 2008

Snowballs


De laatste keer dat het sneeuwde in Joburg was 27 juni 2007. Een herinnering die de mensen van Johannesburg dit weekend konden terughalen tijdens een georganiseerd sneeuwbal-event. De keer daarvoor sneeuwde het in 1981, dus kans op sneeuw is in dit land vrijwel nihil.
Het sneeuw-event vond plaats op de binnenplaats van de Drillhall, een plek gesitueerd tussen het drukke downtown en het ruigere Jouburg park.
De sneeuwbal vechters, gerecruteerd uit diverse lagen van de bevolking, werden gehuld in warrior suites met fluoriserende kleuren en een gevaarlijk uitziende ski-masker. Mijn assistent Keith ‘the trolley pusher’ en zijn vriend Hansa waren twee van hen, maar ook kunstenaars, acteurs en taxichaufeeurs en straatverkopers behoorden tot de teamleden. Keith aanvaarde zijn rol als aanvoerder met een aanstekelijke spirit en als een ware snowball fighter demonstreerde hij zijn warming up en zijn talenten als aanvoerder. Met fanatieke sneeuwbal-gooi bewegingen trad hij aan op het veld.
De moderator van de gebeurtenis, een dikbuikige Zwitserse dandy met spitsvormige commentaren en een sterk Duits accent complementeerde zijn arbritaire beslissingen met Britse humor. Aan de wedstrijden gingen optredens van een gospel koor vooraf. In een hoek van het terrein stond een tent opgesteld, hier werden de sneeuwballen opgewekt. Kunstmatige sneeuw blijkt zachter dan sneeuw uit het hoge noorden, en is minder makkelijk te kneden, een wonder dat de vers geknede ballen zo lang bleven liggen. Pas na het ondergaan van de zon begon de wedstrijd, waarbij de bedoeling was om ‘the target’ te raken met zoveel mogelijk sneeuwballen. Wie de target was werd voorafgaand aan de wedstrijd bepaald en tijdens the game werd dit vanuit het publiek gevisualiseerd door laserpointers.
Al was de aard van deze avond een gevecht, het was het plaatshebbende eenheidsgevoel tussen de Johannesburgers dat de avond sierde.

zondag 24 augustus 2008

Orlando Towers


Het hoogste punt van Soweto zijn de torens van de oude powerplant in Orlando. De torens zijn een landmark en vanuit zo’n beetje iedere hoek zichtbaar. Een van de torens is volledig beschilderd door activisten en reklamemakers.
De oude powerplant aan de voet van de torens zou een fantastische locatie zijn voor een Zuid Afrikaanse ‘Tate Modern’, maar vandaag de dag ligt zij er verlaten bij.
Onder aan de torens ontmoet ik Christopher, een fanatieke ‘aerial stuntman’, zoals hij zichzelf noemt. Zo’n acht jaar geleden had hij samen met zijn business-partner het idee de torens om te toveren tot een attractie en vandaag de dag storten mensen zich aan een touw vanaf de top naar beneden. Zijn business is nog maar een maand gaande en zijn enthousiasme aanstekelijk. De lift omhoog loopt langs de taps toelopende muur van een van de torens en de tocht omhoog is op zich al een belevenis. De aarde lijkt te verdraaien door het ontbreken van een lineaire referentie.
Bovenop de toren is een fantastisch uitzicht op Soweto en een dichterbij gelegen informal settlement. Christopher blijkt zeer bereidwillig om met mij omhoog te gaan en wacht geduldig en vol enthousiasme terwijl ik fotografeer. Zelfs mijn verzoek om halverwege de torens de lift stil te zetten wordt ingewilligd, een fantastisch moment, waarbij mijn camera en ikzelf op het dakje van de lift de duizelingwekkende diepte tussen de torens ervaren. Binnenkort keer ik terug naar deze plek in de avond.

vrijdag 22 augustus 2008

Performance 2




Performance 1






Kort geleden vond in de Bag Factory de slotavond plaats van de performance workshop, een twee weken durende exercitie in performatieve kunst. Tijdens deze avond vonden in een rap tempo een tiental performances plaats, al dan niet theatraal van aard. De avond ademde een energieke sfeer en zette het gehele atelier complex behoorlijk op stelten. De volgende dag getuigden de besmeurde vloeren van het complex van een geslaagde experiment.

donderdag 21 augustus 2008

Landlady


Miss Elisabeth is een special character. Zij is de landlady van ons huis in Parktown. Al bij ons eerste contact werden we geconfronteerd met haar eigenaardigheden. De tweede dag kwam zij op bezoek en liet de indruk na dat zij het is die in ons huis woont. Een stekkerdoos mocht absoluut niet worden verplaats naar een andere kamer, de kranen moesten op een bepaalde manier worden dichtgedraaid en vooral het verzoek om dit door te geven aan ‘those people’ deed vermoeden dat miss Elisabeth nog een beetje leeft in een andere tijd.
Daarna ging er van alles mis in het huis. Eerst ging de toilet kapot, de wasmachine, de pomp, daarna de douche, de waterleiding in general. Na iedere reparatie belde Elisabeth ons op om handleidingen tot gebruik van het huis aan te reiken. De toilet raakte daarna nog meerdere malen verstopt en Elisabeth belde vaker op met het verzoek door te geven aan ‘those people’, dat kranten papier niet als wc papier kon worden gebruikt. Binnenshuis ontstonden hilarische imitaties van onze landlady. Sinds gisteren kan de toilet helemaal niet meer worden gebruikt. De tuinman heeft het riool opengelegd en ontdekt dat een boomwortel zich heeft genesteld in de afvoerpijp. Geen kranten papier is aangetroffen en complete wc rollen ontbreken eveneens.

woensdag 20 augustus 2008

Gaten


Behalve bomen kent Joburg zeer veel gaten in de stoep en de straat. Tot grote verbazing van bewoners graven gemeente-mensen naar hartelust op zoek naar gaspijpen, waterleidingen en andere verborgen schatten. Ook de wegen kennen vele sleuven waar het rode zand uit te voorschijn komt. Een vrouw uit de buurt beklaagde onlangs haar gat. Het lag er van de ene op de andere dag pal voor haar garagedeur. Nooit door iemand aangekondigd was het er opeens. Navraag leerde dat het waterbedrijf een drukprobleem met de waterleiding wilde oplossen door de plaatsing van een nieuwe pomp. Het gat werd gegraven en lag er vervolgens wekenlang open, de buurvrouw kon haar garage niet meer in en het verkeer werd er ernstig door belet. De pomp kwam vervolgens nooit en het gat ligt er nog steeds.
Andere gaten ontstaan door de diefstal van putdeksels. Die worden verkocht aan de oud ijzerhandel. Al meerdere malen liep ik op straat met iemand, die ik vervolgens met een been de grond in zag zakken. Deze maatschappij is kennelijk toch anders dan de Amerikaanse, waar iedere scheet reden is voor een rechtszaak.

Het grootste gat van de laatste tijd ligt op Oxfordroad. Het is een gevolg van het graven van de nieuwe treintunnel, de Gautrain. Het gat heeft een doorsnee van minstens 12 meter en belemmert het dagelijkse verkeer behoorlijk. In de krant stond eerdaags een bericht, de dagelijkse verkeersopstoppingen worden niet alleen veroorzaakt door het gat. Dat de weg nu doodloopt is kennelijk nooit doorgegeven aan de Metrobus, die moet namelijk dagelijks omkeren op deze smalle weg waar nauwelijks ruimte is voor een dergelijke manoeuvre. Ook de verkeerslichten functioneren als nooit te voren, meaning, ze zijn nooit aangepast aan de huidige verkeersobstakels.

maandag 18 augustus 2008

Medical Arts Building


Het Fashion District in downtown Johannesburg wordt gemarkeerd door een mozaiek motief in het trottoir. Het gebied is sterk verdicht en de activiteiten die hier plaats vinden zijn zeer gevarieerd. Ondanks de tekenen van economische ontwikkeling vinden de meeste activiteiten plaats in de illegaliteit. Op Jeppe street vinden we het oude Medical Arts Building, momenteel gebruikt door de Ethiopische en Eritreese gemeenschap. De meeste mensen die hier werken zijn asielzoekers of illegalen. Ze hebben geen rechten en zijn overgeleverd aan de gemeenschap. Het Medical Arts Building huisvest verschillende activiteiten, naast de handel in traditionele goederen vinden we hier restaurants, hier kunnen traditionele Ethiopische gerechten worden gegeten. Coffeeshops waar de coffee ceremonies plaats vinden. Kappers, kledingmakers, gordijnenateliers. Er is zelfs een quat cafe, hier ook wel chewing meera genoemd. Hier vinden we kauwende mensen die dagelijks komen voor hun quad fix. Hogerop in het gebouw vinden we in de office van doctor Arthur Cooper de traditionele healer Dr. Rugumayo. Men kan hier terecht voor penis enlargements, control early ejaculation, thickness and strong erection en andere lichamelijke verbeteringen. De folders worden uitgedeeld op de straat en binnen is het spreekuur.
De bovenste etage van het gebouw huisvest de Ethiopische kerk.
Al is de status van het gebouw illegaal, het is min of meer gekraakt, de Ethiopische gemeenschap betaald een hoog bedrag per maand om middels eigen security system de veilgheid op straat te verbeteren. Misdaad is hierdoor gereduceerd en de economie floreert. Samen met Ismail Farouk werk is deze dagen aan een film over deze city within a city.

vrijdag 15 augustus 2008

Zim


Op weg naar The Bag Factory herken ik inmiddels wat mensen. We passeren elkaar elke dag in de morgen. Dichtbij de gassilo’s staat een meisje met haar blinde broer. “Not today sissy”, waarop ze me goedlachs toeroept: “have a nice day”. Ze is niet teleurgesteld en begrijpt dat charity moet worden gedeeld. Verderop staat een man met katapulten. Hij lacht altijd, ook als ik toch geen katapult van hem wil. Chap chap, ok! Later op de dag verlaat ik de snelweg. Een man uit Zim komt naar mij toelopen. Hij is een kunstenaar en het schilderij dat hij aanbiedt verbeeld zijn land. Bob Ross kent hij niet al is de stijl vergelijkbaar op de kleuren na. Al weken zie ik hem met dit schilderij langs de auto’s lopen. Tot nu toe heeft hij weinig geluk. Het schilderij is in 2 dagen gemaakt, verteld hij. Het verkopen ervan duurt vermoedelijk het tienvoudige.

woensdag 13 augustus 2008

Julia


Sandton, het postmoderne business center van Johannesburg. Het hoogste gebouw van dit gebied is de Michelangelo Tower. Een gelijknamig hotel is gehuisvest in de hoogste verdiepingen van dit protserige bouwwerk, zichtbaar vanuit alle hoeken van Johannesburg. Ik heb toestemming om te fotograferen vanuit de hoogst gelegen Penthouse. Het uitzicht is 360 graden en er is een tweede verdieping met een balkon. In de penthouse hangt echte kunst en er staan echte sculpturen, een waar unicum voor een hotel. Daar boven waait er behoorlijk en de temperatuur is met het ondergaan van de zon aanzienlijk gedaald.
Ik word bewaakt door Julia. Zij is van de security en brengt de hele dag door in deze vertrekken. Merkwaardig genoeg is de Penthouse geheel verloederd. Alles ziet eruit alsof een renovatie op stapel staat. Julia is een vrouw zonder stem. Zij is gekleed in een grappig uniform. Haar huidige werklocatie dankt zij aan het ontbreken van haar vocalen. Die is zij al 6 maanden kwijt en het is haar aan te zien, ze oogt fragiel en kwetsbaar. Voorheen werkte ze bij de slagboom, maar door het ontbreken van haar stem werd dit werk onmogelijk. Uitgerekend vandaag raakt een onderdeel van mijn camera zoek. Ik moet hierdoor 3 keer naar beneden en Julia gaat mij puffend voor. Zij beheert alle sleutels. Het kost me moeite haar alleen te laten. Een schrale troost is dat zij iedere dag het mooiste uitzicht geniet van Sandton.

dinsdag 12 augustus 2008

Chinatown


Chinezen in Zuid Africa zijn bij wet gelijk gesteld aan zwarte mensen en hebben daardoor gelijke rechten. In Johannesburg, vlakbij Newtown, is een wijk waar de Chinezen handel drijven, net als in de wereld een waar Chinatown, al is het hier beperkt tot maar een straat. Mijn favoriete restaurant is daar, vandaag staat een dampende noodle soep met paksoi voor mij op tafel. Terwijl ik eet gaat de handel in het restaurant door. Eerst komt een man binnen met een bundel tl buizen, lange korte, de Chinese eigenaar koopt er een. Terwijl de verkoper zich naar binnen begeeft ontwikkeld zich een ware slapstick. Mensen bukken terwijl de zwarte man met de tl buizen boven de tafels zwiept. Ik krijg een hijs met een buis voor mijn kop, maar hij heeft het niet door. Enigszins verontwaardigd tracht ik credit te krijgen voor de klap, maar tevergeefs. Wat rest is een bevreemde blik. Tussen de etende mensen worden de buizen uit elkaar gehaald en opnieuw gerangschikt.
De tweede verkoper is beleefder, hij blijft met zijn handel, bezems en moppen, keurig bij de deur staan wachten. Onopgemerkt staat hij daar wat mij betreft te lang en ik roep de chinese eigenaar na 10 minuten uit de keuken om hem op het bezoek te wijzen. Deze keurt de verkoper geen blik waardig en de oude man verdwijnt geruisloos. Vervolgens is er nog een invasie van chinese kinderen, die onder mijn tafel doorkruipend bijna mijn soep omstoten. De zwarte serveerster vind het maar niets en zit hen met de bezem achterna. Het is weer feest vandaag en herinneringen aan mijn tijd in Shanghai komen terug. Even vergeet ik dat ik in Zuid Africa ben.

maandag 11 augustus 2008

Sushi


In de zeëen rond het Africaanse continent wordt veel vis gevangen, de halve wereld vist hier. Soorten als tonijn en calamaris komen daardoor vaak aan wal in Capetown. De tonijnen worden hier gefileerd en de beste stukken ervan worden zo snel mogelijk verscheept naar New York en Japan. Soms is een schip om het te vervoeren niet voorradig en daarom is in Capetown een overvloed te vinden aan de duurdere vissoorten.
Een aantal dagen geleden werd het gerecht ‘calamaris steak’ al voor mij klaar gemaakt. Ondanks mijn tegenwerpingen, dat die naar condoom smakende ringen niet aan mij besteed waren, werd mij een vol boord witte stukjes vis voorgezet. Het was verrukkelijk, nooit eerder snapte ik het genot van deze vissoort, maar deze avond werd het mij duidelijk.
Een bezoek aan het restaurant Ben Kei bracht mij in contact met een oude sushi-master. De eerste avond dat ik er at viel mij al op dat de bestelling niet overeenkwam met de geserveerde sushi op het bord. De sushi-master maakte gewoon waar hij zin in had, want de deal stond toch al vast, eet zoveel je wilt voor een vast bedrag. Hij bleek ook torro te hebben, het vetste en duurste stukje van de tonijn. Dit deel valt uit elkaar als je er al naar kijkt zo zacht is het, mits vers natuurlijk. De dagen die volgde at ik vaker bij Ben Kei en de sushi master maakte de meest bijzondere sushi ensembles. Maar dan vooral torro sasimi van tonijn, zalm, andere stukken tonijn, hij bleek wel 5 verschillende soorten ‘tonijnvlees’ te hebben, elke soort een eigen smaak, textuur en sensatie. Wanneer mijn bord leeggegeten bleek, had de sushi-master al weer ee nieuwe uitdaging voor mij klaar staan, hij schepte er duidelijk genoegen in mij te verrassen met zijn bijzondere kunnen. Terug in Joburg denk ik aan hem, de sushi hier is vooral fancy, met veel versieringen, wel een keertje leuk. Nooit eerder at ik zulke goeie sushi als in Capetown, zo moeten de Japanners het van origine bedoeld hebben.

Trompsburg


Was de heenweg naar Capetown een van vele dwalingen en detours, prachtige landschappen en desolate plekken, de terugweg was een roadmovie tussen de trucks en langs de zijkant van de Karoo.. De snelweg brengt mij nu in 1 1/2 dag terug in Joburg, waar het 4 1/2 dag duurde op de heen weg.1400 kilometer met een paar kleine pauzes en verplichte stops over een lange rechte zwarte weg, die na Bloemfontein overgaat in een highway/tolweg. Aan de N1 wordt stevig gewerkt, minstens acht keer werd de reis voor 20 minuten onderbroken. Om een van de rijbanen op te knappen wordt het verkeer gedoseert op tussenstations, hier moet je dan 20 minuten wachten, waarna de tegenovergestelde richting aan de beurt is om een stuk te rijden. Efficient, want er is nauwelijks verkeer, hoogstens 20 vehicules per dosering.

Het einde van de dag brengt mij in het gehucht Trompsburg, de zon is al onder, met dankbaarheid aanvaard ik het eerste de beste motel dat zich aandient. Binnen is het uitgestorven, ik roep drie keer en kom uiteindelijk in een bar waar een oma typetje zit de dommelen. Ze schrikt op uit haar slaap/roes en verteld me hoe hectisch de dag voor haar was. Al zie ik hier geen sporen van luister ik naar haar verhaal. Het restaurant is gesloten, maar oma wil voor mij wel wat te eten maken. Na twee uur wordt er op mijn deur geklopt door een werkster om te vertellen ‘diner is served’. Daar zit ik uitgehongerd, in een totaal uitgestorven rostal (hotel/restaurant), te midden tussen opgezette giraffen en houten hekken, alsof er ieder moment een kudde buffalo’s kan worden verwacht.
De volgende morgen is het nog steeds doodstil en ik bespeur enige teleurstelling bij het oude dametje als ik voor dag en dauw mijn tocht voortzet.

vrijdag 8 augustus 2008

The Birds


Een dag na de ervaring met de meeuwen in de lucht van Capetown bezoek ik een opening in de Goodman gallery. Deze grote en wellicht de meest succesvolle galerie van Zuid Africa dankt haar opbloei aan de tijd dat zij zwarte kunstenaars toonde nog voordat de apartheid werd afgeschaft. De galerie heeft een filiaal in Johannesburg en Capetown en sterke banden met de New Yorkse kunstwereld. De expositieruimte doet denken aan een van de galerie-gebouwen in Chelsea. De galerie is anderhalf jaar geleden samen met drie andere toonaangevende collega’s verhuist naar een industrieel gebouw in Woodstock, een wijk even buiten het centrum van Cape Town.
Het verhaal gaat dat in de tijd van de apartheid tijdens de opening van een zwarte kunstenaar een politie-inval plaatsvond. De exposerende kunstenaar moest zich vervolgens voordoen als een ober om niet te worden gearresteerd. De precaire politieke situatie van dat moment liet het immers niet toe dat blanken en zwarten met elkaar omgingen na zonsondergang.
Vanavond is de opening van een groepsshow. Een werk valt mij vooral op, het is fenomenaal. De film ‘The Birds’ van Alfred Hitchcock werd gecopieerd naar 8 mm. Van het footage van de gehele film weefde kunstenaar Siemon Allen een monochroom aandoend schilderij. Door het transparante karakter laten de losse filmbeeldjes zich nog steeds lezen, maar het is vooral het conceptuele karakter van het werk dat mij raakt.

Stadium


Het nieuwe stadium van Cape Town lijkt op een VOC schip, zoals het is gelegen aan het einde van de straat. In 2010 zullen miljoenenen ogen uit de hele wereld gericht zijn op deze plek. Samen met een parkeerwacht praten we over het verloop van de bouw. Hij staat nog maar drie dagen op deze plek en we zijn het erover eens dat deze tussenvorm van architectuur heel bijzonder genoemd mag worden.
Het standpunt voor de foto zien we hiervandaan en ik bespreek het met hem. Het gebouw aan de overkant van de weg behoort toe aan het ziekenhuis, het is niet meer in gebruik.
Om er te komen moet ik wel door de poort en iedereen die naar binnen wil wordt geregistreerd. Toegang tot het gebouw lijkt eenvoudig, al liggen er wel her en der zwervers op de trappen de slapen. En de meeuwen kondigen mijn komst met luidkeels aan.
’s Avonds keer ik terug naar deze plek. De portier opent de poort zonder iets te vragen en ik kan doorrijden naar het trappenhuis. Nu zijn de meeuwen nog meer overstuur, want ik verstoor hun rust, de zwervers zijn al op pad. Tijdens de opname halen de meeuwen versterking en boven mij vliegen honderden meeuwen in een cirkelbeweging. Op sommige treden van het trappenhuis liggen eieren en hun paniek lijkt hierdoor toegelicht. Wanneer ik wil inpakken worden de meeuwen bij het zwaaien van mijn statief echt woedend en maken duikbewegingen naar beneden.
Als ik later in de auto zit voel ik mij ontsnapt uit de film ‘The Birds’.

donderdag 7 augustus 2008

A-VA Gallery


In Churchstreet Capetown hangt een opgelaten sfeertje. Een volkswagen kever staat in het donkere gedeelte van de straat te grommen en komt steeds een beetje overeind. De ramen zijn geblindeerd en het publiek staan op een veilige afstand toe te kijken.
Het is de openingsavond van de A-VA gallery in Capetown. Een groepsshow met schilders, tekenaars en performance kunstenaars. Performance is actueel in Zuid Africa. Zo was ik een week geleden nog getuige van een performance-avond in The Bag Factory. Deze was het sluitstuk van een performance workshop, die ruim 10 dagen duurde. Zeker een week lang hoorde ik dagelijks iemand tapdansen, grommen, zag ik pingpongballen voorbij flitsen en andere voorbereidende activiteiten.
Vanavond staat mijn vriend Mlu in het midden van de A-VA gallery. Om hem heen is een kubus met kleurvlakken die doet denken aan de bekende Rubrick kubus. Van bovenaf worden teksten in de kubus geprojecteerd en Mlu Zondi is gehuld in een wit kostuum met slierten. Zijn bewegingen zijn houterig. Mlu lijkt te willen verbeelden opgesloten te zijn tussen de vierkantjes van het zo bekende speelgoed. De hele avond houdt hij dit vol en contact met mijn voormalige huisgenoot moet worden uitgesteld tot de volgende dag. Dan bezoeken wij samen de Tafelberg. In eerste instantie lijkt dit een verplichte toeristische attractie, maar bovenaan gekomen overkomt ons beide hetzelfde gevoel, we willen niet meer weg en zijn volledig in de ban van de schoonheid van het landschap.

dinsdag 5 augustus 2008

Penthouse


De plaats van verblijf is Capetown. Het naderen van deze stad een sensatie. Vanaf de laatste bergpas aan de N2 loopt de snelweg naar beneden. Het keiharde dalende zonlicht in het gezicht doet de voorsteden in de diepte van de vlakte gloeien en spiegelen. In een flits wordt dit tableau met de snelheid van 140 km bergafwaarts zichtbaar, een plaats om te stoppen ontbreekt. In een ooghoek een parkeerhaventje aan de tegenzijde van de snelweg, maar geen plaats om te keren. Deze dient zich pas ver beneden aan en er zit niets anders op dan om te keren. Het standpunt is vanachter de vangrail en de oversteek te voet op deze snelweg niet de minste met het talrijke naar beneden razende verkeer. Het storm hier vanaf de vlakte beneden mij en de camera wankeld op het statief. De opname die zag ik in een seconde zit in mijn geheugen opgeslagen. Dit is een van die beelden die ik vaker heb waargenomen, maar waar ik nooit de mogelijkheid vond, het standpunt innam of de juiste lichtsituatie aantrof om deze visueel te ontsluiten. Vandaag wordt het ook niet cadeau gedaan, de wind is aanhoudend en de risico’s op mislukking groot. De compositie daarentegen perfect, suburbia van Capetown geabstaheert tot een ritmische ponskaart van lichtreflecties.

In mijn zak zit een sleutel met keycard. De toegang tot een appartement op 10 minuten van het centrum van Capetown. De sleutel is van een vriendin in Joburg, voor als ik eens even lekker tot mijzelf wil komen.
De route klopt, de parkeergarage reageert op de keycard en bovenaan is inderdaad een parkeerplaats vrij. Unit 3 opent zich, aan mijn voeten ligt een waar penthouse met een glanzende stenen vloer, twee slaapkamers, twee badkamers en een balkon waar een feest op kan worden gegeven. Vanuit de slaapkamer kijk ik neer op een kerk en ik sta oog in oog met buurman duif, genesteld in een van de ramen. Vanaf de tafelberg rolt een wolk zich vervaarlijk naar beneden en lijkt de stad in te willen vallen.

maandag 4 augustus 2008

Cape


Het is een gegeven dat ik geografische honger noem. Je bent in de buurt van een landtong en de verleiding is heel groot om naar het einde te willen lopen, het liefst met de voeten in het water. Op de kaart speuren naar de verste einden van het land, er naartoe reizen, simpelweg om er geweest te zijn.
Gisteren maakte ik een 80 kilometer lange omweg om deze geografische honger te stillen. Zo werd het meest zuidelijke puntje van het Afrikaanse continent bereikt, Cape Agulhas. Meestal is zo’n ervaring minder dan de voorstelling, dan sta je opeens tussen de campers en pensionados. Deze keer was het moment alles waard. Het stormde op deze desolate plek. In de verte lag een scheepswrak waar de golven nog steeds niet mee klaar waren. Door de botsende stroming van de Atlantische- en de Indische oceaan kwamen schepen hier in het nauw en vergingen. Kaap de Goede Hoop staat hier vooral bekend om.
De kleuren van de zee waren door de wisselingen van het licht intens. Een bijzonder contrast met de grimmigheid en kracht waarmee de golven op elkaar inbeukten.

zondag 3 augustus 2008

Ostrich


In Zuid Afrika kan ik ongemerkt over straat zonder dat mijn lengte in het oog springt. Zuid Afrikanen zijn ook tamelijk groot. In de schoenenwinkels liggen vooral grote maten in de etalage, het maakt niet uit van welke kleur je bent, groot is de standaard.
Soms moet ik mij vanwege mijn lengte in bochten wringen. Vandaag deed deze kast dienst als donkere kamer, het verwisselen van de films vond plaats in dit beperkende vertrek, de enige verduisterbare optie van het moment.
Het onderkomen van vandaag is in Oudshoorn, een plaatsje dat vooral bekend staat om haar vele struisvogel boerderijen. De plaatselijke horeca profiteert daarvan, want in ieder restaurant staat de ostrich steak op het menu. Mijn vegetarische bestaan wordt voor deze avond aan de kant gezet, want een ostrich biefstuk moet je toch een keer gegeten hebben, vooral in dit dorp. Tja, het gaat om een vogel, maar het smaakt als biefstuk, wat voor vegetatier ben ik nu eigenlijk?
De reis naar Capetown loopt enigszins vertraging op, het landschap van de Karoo blijkt enorm gevarieerd en de verleiding van vandaag is opnieuw groot om een omweg te maken door een aantal bergpassen. Het zou misschien een beetje opschieten als ik niet ieder half uut zou stoppen om een foto te maken en daardoor minstens een kwartier ontneem aan het reisschema. Voordat ik naar dit land vertrok las ik over liften dat werd afgeraden. De angst voor het liften zit er vooral in bij de lifters zelf. Vandaag nam ik een meisje mee, zij sprak nauwelijks Afrikaans/Engels en de gehele reis hield zij een lap voor haar mond. Wellicht uit angst dat ik haar mond zou zien. Ze voelde zich pas op haar gemak toen ik mijn sandwich met haar deelde. Aangekomen op haar bestemming verliet ze stilzwijgend de auto om pas buiten de auto een woord van dank te prevelen. Het is dat ik nog naar haar keek.

vrijdag 1 augustus 2008

Karoo


De Karoo is een prachtig gebied, vandaag was ik daar getuige van.
Een man die ik gisteren tegenkwam wees mij op een bijzondere route. Het loopt langs de grens met Lesotho en is niet geasfalteerd. Zo breng je rustig 2 uur door om 50 kilometer te overbruggen. De meest prachtige landschappen en tijdens de reis geen auto tegengekomen. Uit dankbaarheid voor dit eenzame hoogtepunt heb ik iedere lifter die ik zag meegenomen. Eerst was er een student uit Lesotho, met twee handen wilde hij mij tevergeefs 20 rand overhandigen bij het bereiken van zijn bestemming. Daarna werd de linkerstoel bezet door een boer of knecht-boer, herkenbaar aan zijn blauwe jasje en broek. De man, tegen de 60, droeg prachtige gouden oorringen. De derde lifter was een meisje, een schoolkind op weg naar huis. Eerst aarzelde zij om bij mij binnen te stappen. Misschien dat zij geen engels sprak, maar toen ik zei, “het is goed, kom maar lekker” stapte ze in. Een paar kilometer verder was ik weer alleen.
Nu ben ik neergestreken in het plaatsje Middelburg. Aanvankelijk wilde ik overnachten in Dordrecht, maar de weg daar naartoe was opnieuw een dirt-road en zo kwam ik hier terecht.
Het hotel ‘Country Inn’ doemd in het donker voor mij op.
De receptionist weet wat onderhandelen is, in positieve zin. De kamer kost 360 rand exclusief ontbijt. Waarop zij vervolgd “the best I can do is 360 rand inclusive breakfast’. Dat haalt mij over te streep. Of misschien het omdat kamernummer 1 nu de mijne is. Een vierpersoonskamer die mij doet denken aan de riante kamer in het Federal Palace hotel op Victoria Island waar ik vorig jaar verbleef in Lagos.

Alta en Eugene


Ik ben vandaag gast bij Alta en Eugene, de eigenaren van een boerderij en B&B nabij Rouxville. Dit is een plek waar je je ouders naartoe zou willen sturen.
Het gastenverblijf is een schattig klein huisje waar vroeger kleine mensen hebben gewoond. Het staat geheel tot mijn beschikking en ik kan kiezen uit drie slaapkamers. Om figuren zoals ik te behoeden van een kopstoot hangt in iedere deuropening een klein houtje aan een touwtje.
Mijn aankomst via de lange oprijlaan werd ondanks het donker onmiddelijk opgemerkt en het electrische hek ging als vanzelfsprekend open. Daar stond Eugene, een bonkige man die me meteen met ‘Hello Hans’ begroette. Het hele gezin raakte vervolgens in rep en roer, men had immers voor mij gekookt. Een ware lasagne werd gebracht en iedereen noemde mij bij naam. Het is een beetje als thuis komen. Achter mij brand nu de houtkachel en een heerlijk glas rode wijn maakt de maaltijd compleet.
Het vertrek uit Joburg was vannacht. De stad lag al om 6 uur ver achter mij en de zon kwam mij tegemoet op de onmetelijke vlakten tussen Joburg en Bloemfontein. Mij was verteld dat het eerste deel van de reis heel erg saai zou zijn, maar het tegendeel bleek waar. Prachtige glooiende landschappen met op de achtergrond bergruggen. Prettige leegten met geel gras en verbande vlakten, af en toe een groene afwisseling.
Morgen ochtend zal ik pas echt zien waar ik ben, al was ik hier vanmiddag even om de weg te leren, ik koos ervoor om de zonsondergang te benutten voor een opname in deze buurt.