vrijdag 17 december 2010

Rand


Mr Simon is in paniek, hij kan de afstand bediening van het bakje niet vinden. Er ontbreekt er een, die waarmee hij de machine omhoog kan bewegen. We hangen te bungelen in de lucht, maar de rand van het gebouw is meters van ons verwijderd, onmogelijk om zo te fotograferen. Het is windstil, iets wat de laatste dagen zeldzaam is gebleken. Er zit maar een ding op, in de stellage van het apparaat klimmen naar de rand van het gebouw. Ongeveer 40 cm ruimte biedt net genoeg voor plaatsing van het statief. Ik kijk naar de horizon en niet naar beneden. De mensen om mij heen staan met een gezicht vol afgrijzen in het bakje. Op zich gaat het goed, maar het gebouw beweegt, later blijkt het mijn eigen hartslag te zijn. Dan moet ik wisselen van lens en kan net niet bij de camera. Ik probeer op een been omhoog te komen en voel enige duizeling. Een handeling die ik al duizend keer heb verricht lijkt opeens niet te lukken. Ik draai mij voorzichtig om en wil de lens aan Tom geven. Die staat met bleek gezicht en grote ogen naar beneden te kijken. Het is duidelijk, dit kan niet al te lang duren. Eén fout en ik of de camera maken een val van 25 etages naar beneden.
(video: Tom Guenot)

woensdag 15 december 2010

Cape Town


In het midden van Cape Town bevind zich een shopping mall die doet denken aan het Carlton Center in Johannesburg. Binnen komt de Afrikaanse wereld die in Cape Town enigszins verborgen is samen met de Westerse wereld die de stad domineert. Een prettig samen gaan van invloeden, informele economie versus franchise nederzettingen.
We hebben een afspraak met de manager van het gebouw, mister Simon. Hij brengt ons naar het felbegeerde dak, een complexe omgeving bestaande uit een enorme muur met diepe gaten en golfplaten waar nauwelijks stabiliteit op te vinden is. Met de glazenwasser lift wil hij ons over de rand hijsen, en mister Simon is zelfs niet te beroerd dit te doen op de traditionele feestdag die vrijdag in Cape Town plaats vind. Staande op het midden dek verteld Simon over een ongeval dat onlangs plaats vond. Iemand sprong van het gebouw om het leven te beëindigen. De man landde door de glazen piramide van de shopping mall, midden tussen het publiek op klaarlichte dag. Zijn lichaam werd in 2 stukken gescheiden door de ijzeren balk die midden door de constructie loopt, onderlichaam aan de ene kant van het plein, boven lichaam aan de andere kant van het plein.
Het beeld laat ons niet los en des te meer waarderen we de welwillendheid van mister Simon om mee te werken aan ons verzoek om vanaf dit hoge gebouw te mogen fotograferen.

maandag 6 december 2010

Omgedraaid licht


Het business center van Miami kent veel leegstand. Het is een samengaan van oud en nieuw, moderne architectuur en gebouwen uit een andere tijd. De crisis is er momenteel voelbaar getuige de vele cheap stores die de downtown area kent. De hypermoderne robot metro ziet er opeens niet meer zo modern uit, zo rijdend met kapotte achterlichten. Eentje rijdt zelfs geheel zonder licht.
Na 5 uur ‘s middags daalt de zon en strijkt langs de doorleefde betonnen wanden.
Ik zoek een hoog punt om uit te kijken over het gelaagde stedelijk landschap. Op het moment dat ik op een dak sta raakt het licht een lamp en reflecteerd het licht. Omgedraaid licht dat uit de lamp lijkt te komen, zo ziet het er uit in het platte vlak. De volgende dag sta ik er opnieuw en herbeleef het moment met de grote camera. Een intensivering van tijd en ruimte.

zondag 5 december 2010

Kolom


Eén verkeersregel in Miami is aan te bevelen in Europa, rechts afslaan door roodlicht toegestaan. Enkel de restrictie ‘no right turn on red’ volstaat bij gevaarlijke situaties.
Op weg naar North Miami passeer ik twee grote gebouwen en in het midden een grauwe betonnen kolom. Tussentijdse architectuur die me interesseert in een onmetelijke schaal. Tegenover ligt een ultra sjieke shoppingmall met valet parking voor 25 $. De bewaking rijdt rond in een golf karretje en draagt Engelse bobby-achtige kledij in rood. Op ground level verkoelen fonteinen de binnenplaats, er hangt een aangename mist tussen de tropische beplanting.
Vanaf het dak vind ik het perfecte standpunt voor de opname. De schaduwwerking geeft het beton een levendig uiterlijk, misschien wordt dit een daglichtopname.
Terug bij de auto een block verderop staat ‘parking control’ zijdelings geparkeerd. De parkeerwacht loopt ijverig te bekeuren maar is mijn auto vergeten.

donderdag 2 december 2010

Tips


Ik ben in Miami en verblijf in het Venezia hotel waar ik vorig jaar ook was. Het komt wel vaker voor dat ik in hotels verblijf, maar de meeste ervan wissen weer uit mijn herinnering. Dit hotel niet, toen ik erheen reisde herinnerde ik me de geur van het schoonmaakmiddel in de gang-een bepaalde geur die aan desinfectant deed denken. Ook de Spaanse dame achter de counter stond mijn nog voor de geest en het geluid van de airconditioning. Vandaag krijg ik de sleutel van kamer 217, die ik al snel inruil voor kamer 211, de kamer van vorig jaar. Binnen gekomen ruikt het anders, minder naar schoonmaakmiddel. Het lavetje in de badkamer is vervangen door een mooie artdeco wastafel, totaal misplaatst en te groot voor de beperkte ruimte. Ook de luxaflexen zijn vervangen en op het nachtkastje staat een envelop voor de fooien aan de schoonmaakster. Duidelijk is er een nieuw iemand. Ik besluit de volgende morgen 5 dollar in de envelop te doen. Later op de dag kom ik terug van het zwemmen en sta onder de douche als er op de deur wordt geklopt. Weer later nog een keer, een prachtige donkere dame met een brede lach geeft me een flinke stapel handdoeken. Het heeft gewerkt, de fooi. Misschien doe ik vandaag een grotere tip in de envelop om te zien waar ze dan mee komt.