vrijdag 17 december 2010

Rand


Mr Simon is in paniek, hij kan de afstand bediening van het bakje niet vinden. Er ontbreekt er een, die waarmee hij de machine omhoog kan bewegen. We hangen te bungelen in de lucht, maar de rand van het gebouw is meters van ons verwijderd, onmogelijk om zo te fotograferen. Het is windstil, iets wat de laatste dagen zeldzaam is gebleken. Er zit maar een ding op, in de stellage van het apparaat klimmen naar de rand van het gebouw. Ongeveer 40 cm ruimte biedt net genoeg voor plaatsing van het statief. Ik kijk naar de horizon en niet naar beneden. De mensen om mij heen staan met een gezicht vol afgrijzen in het bakje. Op zich gaat het goed, maar het gebouw beweegt, later blijkt het mijn eigen hartslag te zijn. Dan moet ik wisselen van lens en kan net niet bij de camera. Ik probeer op een been omhoog te komen en voel enige duizeling. Een handeling die ik al duizend keer heb verricht lijkt opeens niet te lukken. Ik draai mij voorzichtig om en wil de lens aan Tom geven. Die staat met bleek gezicht en grote ogen naar beneden te kijken. Het is duidelijk, dit kan niet al te lang duren. Eén fout en ik of de camera maken een val van 25 etages naar beneden.
(video: Tom Guenot)

woensdag 15 december 2010

Cape Town


In het midden van Cape Town bevind zich een shopping mall die doet denken aan het Carlton Center in Johannesburg. Binnen komt de Afrikaanse wereld die in Cape Town enigszins verborgen is samen met de Westerse wereld die de stad domineert. Een prettig samen gaan van invloeden, informele economie versus franchise nederzettingen.
We hebben een afspraak met de manager van het gebouw, mister Simon. Hij brengt ons naar het felbegeerde dak, een complexe omgeving bestaande uit een enorme muur met diepe gaten en golfplaten waar nauwelijks stabiliteit op te vinden is. Met de glazenwasser lift wil hij ons over de rand hijsen, en mister Simon is zelfs niet te beroerd dit te doen op de traditionele feestdag die vrijdag in Cape Town plaats vind. Staande op het midden dek verteld Simon over een ongeval dat onlangs plaats vond. Iemand sprong van het gebouw om het leven te beëindigen. De man landde door de glazen piramide van de shopping mall, midden tussen het publiek op klaarlichte dag. Zijn lichaam werd in 2 stukken gescheiden door de ijzeren balk die midden door de constructie loopt, onderlichaam aan de ene kant van het plein, boven lichaam aan de andere kant van het plein.
Het beeld laat ons niet los en des te meer waarderen we de welwillendheid van mister Simon om mee te werken aan ons verzoek om vanaf dit hoge gebouw te mogen fotograferen.

maandag 6 december 2010

Omgedraaid licht


Het business center van Miami kent veel leegstand. Het is een samengaan van oud en nieuw, moderne architectuur en gebouwen uit een andere tijd. De crisis is er momenteel voelbaar getuige de vele cheap stores die de downtown area kent. De hypermoderne robot metro ziet er opeens niet meer zo modern uit, zo rijdend met kapotte achterlichten. Eentje rijdt zelfs geheel zonder licht.
Na 5 uur ‘s middags daalt de zon en strijkt langs de doorleefde betonnen wanden.
Ik zoek een hoog punt om uit te kijken over het gelaagde stedelijk landschap. Op het moment dat ik op een dak sta raakt het licht een lamp en reflecteerd het licht. Omgedraaid licht dat uit de lamp lijkt te komen, zo ziet het er uit in het platte vlak. De volgende dag sta ik er opnieuw en herbeleef het moment met de grote camera. Een intensivering van tijd en ruimte.

zondag 5 december 2010

Kolom


Eén verkeersregel in Miami is aan te bevelen in Europa, rechts afslaan door roodlicht toegestaan. Enkel de restrictie ‘no right turn on red’ volstaat bij gevaarlijke situaties.
Op weg naar North Miami passeer ik twee grote gebouwen en in het midden een grauwe betonnen kolom. Tussentijdse architectuur die me interesseert in een onmetelijke schaal. Tegenover ligt een ultra sjieke shoppingmall met valet parking voor 25 $. De bewaking rijdt rond in een golf karretje en draagt Engelse bobby-achtige kledij in rood. Op ground level verkoelen fonteinen de binnenplaats, er hangt een aangename mist tussen de tropische beplanting.
Vanaf het dak vind ik het perfecte standpunt voor de opname. De schaduwwerking geeft het beton een levendig uiterlijk, misschien wordt dit een daglichtopname.
Terug bij de auto een block verderop staat ‘parking control’ zijdelings geparkeerd. De parkeerwacht loopt ijverig te bekeuren maar is mijn auto vergeten.

donderdag 2 december 2010

Tips


Ik ben in Miami en verblijf in het Venezia hotel waar ik vorig jaar ook was. Het komt wel vaker voor dat ik in hotels verblijf, maar de meeste ervan wissen weer uit mijn herinnering. Dit hotel niet, toen ik erheen reisde herinnerde ik me de geur van het schoonmaakmiddel in de gang-een bepaalde geur die aan desinfectant deed denken. Ook de Spaanse dame achter de counter stond mijn nog voor de geest en het geluid van de airconditioning. Vandaag krijg ik de sleutel van kamer 217, die ik al snel inruil voor kamer 211, de kamer van vorig jaar. Binnen gekomen ruikt het anders, minder naar schoonmaakmiddel. Het lavetje in de badkamer is vervangen door een mooie artdeco wastafel, totaal misplaatst en te groot voor de beperkte ruimte. Ook de luxaflexen zijn vervangen en op het nachtkastje staat een envelop voor de fooien aan de schoonmaakster. Duidelijk is er een nieuw iemand. Ik besluit de volgende morgen 5 dollar in de envelop te doen. Later op de dag kom ik terug van het zwemmen en sta onder de douche als er op de deur wordt geklopt. Weer later nog een keer, een prachtige donkere dame met een brede lach geeft me een flinke stapel handdoeken. Het heeft gewerkt, de fooi. Misschien doe ik vandaag een grotere tip in de envelop om te zien waar ze dan mee komt.

dinsdag 16 november 2010

Parijs




Mensen warmen zich in het lage zonlicht. De omroeper groepeert de vertragingsberichten. Die van de vorige Thalys is opgelopen tot meer dan 50 minuten, de andere zou over 5 minuten komen. Een oude liftschacht staat in het nieuwe beton, borden met de kleur geel overheersen. Het spoor loopt vol en spoorwijzigingen zorgen voor chaos in de naderende spits. De weg naar Parijs is nog lang.

woensdag 10 november 2010

Het nieuwste land


Vandaag mag ik doorrijden bij de poort, eerdere bezoeken waren onder begeleiding. Het verkeer om mij heen is een aantal maten groter, voorzichtigheid is gepast. De tweede Maasvlakte is al voorzien van een verharde weg. Mijn auto glijdt eroverheen. Links wordt een serviceweg voorzien van asfalt. Allemaal tijdelijke voorzieningen. Ook de drie dijken zijn tijdelijk, slechts een aanloop naar de nieuw te bouwen zeewering. Er ligt inmiddels meer dan 170 miljoen m3 zand in dit gebied. Gestort in ongeveer 1 1/2 jaar. Dat is 100 keer de kuip tot de rand gevuld met zand.

woensdag 3 november 2010

Mine Dump



Een mine dump is een kunstmatige berg gemaakt van ultra fijn gruis, het gevolg van het zoeken naar goud in goudmijnen. Het gruis -zand is het nauwelijks te noemen, zo fijn is het- wordt opgehoopt op braakliggende terreinen. Rondom Johannesburg wordt het landschap gekenmerkt door deze kunstmatige bergen. Onlangs is ontdekt dat door nieuwe raffinatie technieken nog steeds goud gehaald kan worden uit het ogenschijnlijk waardeloze afval. Daarna wordt het gruis weer terug gebracht in de goudmijn en verdwijnt de berg.
Ik sta op een minedump, het idee is om bij het kunstlicht van de avond het goud te suggeren in een foto. Spel met de scherpte helpt daarbij, het scherptevlak leg ik onder mijn voeten, waardoor de nadruk van de foto op de gouden gloed komt te liggen.
Bovenop de minedump tref ik sporen van hutten aan, alleen in brand gestoken. Vermoedelijk werd de vlakte bewoond voordat de landbezitter de boel liet wegbranden.
Uit de struiken nadert de silhouet van een man. Deze klimt de berg op en loopt richting de camera. Ik wacht af, maar bemerk een lichte onzekerheid. Ik besluit de rollen om te draaien en roep met duidelijke stem een groet naar beneden. Dat maar duidelijk mag zijn dat ik er ben en de situatie overzie. De man loopt bijna tegen de camera aan terwijl de sluiter open staat. Dan passeert hij en lijkt weinig verbaasd dat ik daar sta te fotograferen. Alsof we elkaar passeren op straat, zo normaal lijkt het.
(details van het werk hier)

woensdag 20 oktober 2010

Blockbuster


Het is een vroege morgen in oktober. Ik ontmoet de ploeg van het TV programma MooisTV voor de deur van mijn huis. Er wordt gefilmd op de tweede Maasvlakte, vlakbij de locatie waar de laatste foto voor het kunstwerk 'Hidden Harbour' moet worden gemaakt. De interviewer vraagt naar mijn plannen in de snijdende wind. Ik word voortdurend afgeleid door voorbij razende diepliggers en de imposante Blockbuster die af en toe grommende geluiden maakt. Het is nog te vroeg voor een interview en de woorden komen er hakkelend uit. Ik vertel over het idee het kunstwerk een open einde te geven, een beeld dat refereert aan het leggen van de blokken als bescherming van het nieuwe land. De komende weken hoop ik de foto te maken dankzij de genereuze medewerking van het bedrijf Puma. Aanstaande zaterdag op RTV Rijmond wordt de item uitgezonden bij het programma Moois TV.

vrijdag 8 oktober 2010

Mila Lucie


In de morgen van 5 oktober om 5 voor 5 2010 zie ik voor het eerst haar donkere haren. Mila Lucie is geboren, met bloed in haar haartjes maar haar kleine lichaampje is al zo schoon. Het lijkt alsof ze in de talkpoeder ter wereld komt. Meteen opent ze haar grote donkere ogen en kijkt draaiend om zich heen.
Haar moeder zette haar met dierlijke kracht op aarde en gromde nog wat na. En meteen dat kleine mondje op zoek naar de moedermelk. Zo lief, zo klein, zo schoon...

donderdag 7 oktober 2010

Inkering


De dag ervoor liep de vrouw nog rond, zij het met grote moeite. Het lichaam was inmiddels zo gegroeid, het was bijna niet meer van haar. Het was verworden tot een spectakel en beperkte haar vrijheid enorm.
Die dag werd de verloskundige weer bezocht, de vrouw was nu een week over tijd. Het zou nog wel eens langer kunnen duren was de boodschap en man en vrouw gingen weer naar huis. Het was een dag van inkering. De gordijnen gingen dicht en het daglicht bleef buiten. De werkzaamheden werden gestaakt en stilte kwam in het huis. Het kabinet ging toch door maar dit slechte nieuws vervloog. De laatste aanpassingen binnenshuis vonden plaats, iedereen was er klaar voor. Aan het einde van de middag gingen man en vrouw nog wandelen toen de vrouw opeens een ongesteldheids pijn voelde. En vanaf dat moment werd alles anders. De stilte was niet voor niets geweest.

dinsdag 14 september 2010

Pendrecht


In de wijk Pendrecht zoek ik naar beelden. Ik ben gevraagd door theater gezelschap Wunder Baum een visueel essay te maken over deze naoorlogse wijk.
De stedebouwkindige Lotte Stam-Beese ontwierp de wijk vanuit de vooruitstrevende gedachte dat verschillende bevolkingsgroepen naast elkaar zouden kunnen leven. Voorzieningen als buurtwinkels, wijkwinkels en scholen werden precies gepland. Zelfs de tijd die nodig was om naar school of naar de kerk te lopen werd nauwkeurig berekend. De wijk werd als zelfvoorzienend ontworpen en raakte bekend tot in Japan om haar vooruitstrevende ontwerp.
Vandaag de dag wordt Pendrecht heroverwogen. Delen zijn gesloopt en herbouwd. Tijdens mijn zoektocht tref ik in het Zuiden van de wijk een ware spookstad.

donderdag 9 september 2010

Paden


Al zeker 15 jaar fotografeer ik spontane paden die stedelingen hebben aangelegd in de stad. Nog nooit heeft het geleid tot een goede foto, maar ik blijf het doen. Het verschijnsel getuigd van het feit dat de stadsbewoner niet in al zijn gedrag kan worden gestuurd. Sommige dingen zijn nu eenmaal zo, waarom zou je om een rechthoek heen lopen, terwijl deze net zo goed kan worden afgesneden? De stadplanner zou de paden evengoed kunnen opnemen in het stadsplan, ze symboliseren een behoefte. Als blueprint voor hoe de mens zich werkelijk wil voortbewegen, duiden de paden de plaatsen aan waar die behoefte is: de straat over steken dwars door de heg, in plaats van 100 meter verder er omheen.

vrijdag 3 september 2010

Boekspresentatie


Vandaag wordt het nieuwe boek Hidden Harbour gepresenteerd in Selexyz Donner. Voor de gelegenheid heeft de boekhandel de etalage aangepast in stijl van het boek. Het eerste exemplaar zal worden overhandigd aan Hans Smits, president directeur van het Havenbedrijf Rotterdam N.V.. Piet de Jonge zal mij vanmiddag ondervragen over het boek en het gelijknamige kunstwerk. Uw bezoek wordt daarbij bijzonder op prijs gesteld.

dinsdag 17 augustus 2010

Brann Dailor


Ik hou van drummers, soms zelfs van bands in een genre waar ik niet echt vaak naar luister, als de drummer maar goed is. Naar metal luister ik nog zelden, maar Brann Dailor behandeld zijn instrument met impossante souplesse, door hem ben ik de muziek ook goed gaan vinden. Zelfs het gegrom van de zangers neem ik erdoor voor lief.

maandag 9 augustus 2010

Freibad







Onder de rook van Keulen brengen we de dag door in het Freibad van Tuenich. Het zwembad is van het soort dat vroeger in mijn jeugd nog in Nederland te vinden was, maar inmiddels in de meeste dorpen weggesaneerd. Een groot bad, dik in de blauwe verf met rondom een groot grasveld. Borden verbieden muziek, roken en balspelen, de enige lastpakken zijn de talrijke wespen. De duikplank kent 3 verschillende hoogten, vroeger daagde ik mijn vader uit van de hoogste te duiken, dat durfde hij niet. Nu moet ik mijn dochter toegeven last te hebben van hoogtevrees, terwijl zij rustig 5 keer naar beneden springt. Ok, een keer dan, maar voor haar niet genoeg, nu vind zij mij een watje.

zondag 1 augustus 2010

Hidden Harbour





Ik bezocht de boekhandel Selexyz Donner en zag tot mijn vreugde dat het boek 'Still Motion' was gepromoveerd tot de boekenplank in het midden van de winkel, pal naast het nieuwe boek van Thomas Struth. Niet alleen dat, ook het nieuwe boek 'Hidden Harbour' werd er al aangekondigd. Dit verschijnt op 3 september tijdens een presentatie in de theaterruimte van de winkel. Het boek is ontstaan naar aanleiding van het gelijknamige kunstwerk dat ik voor het Havenbedrijf Rotterdam ontwikkelde voor 17 etages van het hoofdkantoor. Maar het boek staat verder op zichzelf en omvat 40 foto's. 'Hidden Harbour' verschijnt bij Nai uitgevers te Rotterdam.

donderdag 29 juli 2010

Wandelende tak


Enige weken terug kreeg ik 4 wandelende takken te logeren van mijn dochter Gaia. De instructies waren: maak de bak iedere week een keer schoon en geef ze gewassen klimmop blaadjes te eten. In het aquarium vond de eerste dagen weinig actie plaats,de takken zaten steeds op dezelfde plaats aan het glas gekleefd. Ik maakte mij soms zorgen over de staat van leven van de dieren. Na 12 dagen ontdekte ik opeens een vervelde wandelende tak, levenloos aan een klimmop blaadje hangend. Deze was toch echt dood en werd begraven in de tuin. Ik moet mijn dochter toch kunnen vertellen waar tak nummer 4 gebleven is. Daarna namen de zorgen niet af, de wandelende takken verkleurden bijna wekelijks en bleven even levenloos hangen als daarvoor. En dan opeens was er weer een dag vol actie en beweging. Vanmorgen ontdekte ik, daags na het schoonmaken van de bak, opnieuw het karkas van een wandelende tak. Natelling leerde echter dat de 3 overgebleven takken nog altijd in leven waren. Eentje moest zijn velletje hebben verlaten, of er waren inmiddels meer van deze merkwaardige wezens in de bak aanwezig. Niet te onderscheiden van de klimmop die het grootste ruimte van het aquarium vult.

vrijdag 2 juli 2010

Normandie




Nederland speelt tegen Brazilie. In het begin gaat het mis bij de eerste goal en de cafedame wil geen eten serveren. De spanning is om te snijden tijdens de eerste helft. Frankrijk is duidelijk voor Brazilie. Maar de kansen keren en Nederland wint. In het cafe alleen maar Belgen, die wensen een fijn feest toe. Ondertussen brand de Strabrechtse heide en is het hier in Normandie zinderend heet. De serveerster stoot een wijnkoeler kapot met een fles rose. Vanavond speelt Ghana tegen Uruguay. Nu maar hopen op een Afrikaans-Europees treffen in plaats van de eeuwige conclusie Duitsland Nederland.

donderdag 17 juni 2010

Penone







Met vrienden bezoek ik de tentoonstelling van Giuseppe Penone in de Pont in Tilburg. Het mooiste museum van Nederland is vandaag ook het meest rustige museum. Er zijn meer supoosten dan bezoekers die deze tweede grote tentoonstelling bewaken. Een van de werken doet van een afstand grafisch aan, van dichtbij blijken duizenden rozestruikstekels het patroon te vormen.

maandag 14 juni 2010

Radio

Get Microsoft Silverlight
Bekijk de video in andere formaten.

Na de uitzending reis ik terug naar Rotterdam. Mijn net nieuwe ov-chipkaart heb ik voor deze reis geschikt gemaakt voor gebruik, maar de Belgische conducteur kijkt mij fronzend aan. "Staat er wel genoeg saldo op", vraagt hij. Zijn Nederlandse collega -die wel een uitlees apparaat heeft- moet eraan te pas komen, want ik kan het antwoord niet geven.
In de bioscoop spreekt iemand mij aan wanneer ik bij de bar bestel: "nu al terug van de radio"?

zondag 13 juni 2010

Kunststof


Het is een mooie heldere morgen met een vurige lucht. De straten zijn nog leeg, op een enkele bromfiets na. Bij mijn atelier zit het hek nog op slot, de brandweer slaapt. Alles is stil, zelfs het geschuifel van stoelen, die ik normaliter boven mijn werkplek hoor, blijft op dit tijdstip uit.
Vanavond spreek ik met Jellie Brouwer over mijn boek 'Still Motion' in het programma Kunststof. Wat ik mij herinner van radio interviews is het horen van mijn eigen stem in de ruimte van de studio. Dat voelde toen alsof ik buiten mijzelf getreden was.

zondag 30 mei 2010

Signeren


Juist op het moment dat mijn nieuwe boek is uitgebracht en signeersessies wachten loop ik rond met de rechterhand in verband. Het gesprek vangt dan ook steeds aan in de veronderstelling dat dit een gevolg is van veelvuldig pen gebruik. Maar wat een eer om zoveel mensen tegen te komen die waardering voor mijn werk hebben. Het volgende signeermoment zal aanstaande vrijdag avond zijn tijdens de opening bij De Zwarte Ruyter. De hechtingen zullen dan weer uit mijn hand gehaald zijn.
(foto: Jan van Mechelen)

vrijdag 28 mei 2010

Cut




Vriend Johan op bezoek. Er valt veel te bepraten en er wordt gekookt. Het oog valt op een fles in azijn ingemaakte pepers. Een cadeau van jaren geleden. De fles weggooien lijkt de beste optie, maar de nieuwsgierigheid is groter. Mag de fles eigenlijk wel open, de dop zit in dikke lagen geharde was gevat. Onopenbaar. Als een wilde gaat de vriend de flessenhals met een mes te lijf. Een tang moet eraan te pas komen om de dop open te schroeven. Bad idea, want seconden later gutst het bloed uit mijn hand. De hals is in mijn hand terecht gekomen, net boven de wijsvinger. Op naar het ziekenhuis waar ik onmiddelijk in een rolstoel word gezet. Het verband helpt maar nauwelijks, het bloed komt er doorheen. Wat rest is wachten, wel drie uur lang. Tot de dokter haar salade opheeft, zo hoor ik later.

donderdag 27 mei 2010

Verslag


Vandaag bereikte mijn een brief van de belangrijkste subsidiegever, een dringende aanmoediging om toch eindelijk die verantwordende verslagen eens in te leveren. Het eerste verslag had volgens de brief in 2005 binnen moeten zijn! Waar blijft de tijd? Gisteren dacht ik aan de Art Amsterdam, waar mijn werk dit jaar in een solo wordt getoond (bij MKgalerie). Een jaar eerder hingen er twee werken bij dezelfde galerie. Ik herinner mij de openingsavond en de vele reacties op een van de werken 'fractals'. Waar ik vele mensen nog altijd erkentelijk voor ben, want dat ervaar ik als het leukste dat er is, reacties op elkaars werk. Dat ene jaar lijkt al langer geleden.
Wat was de stand van zaken in 2005? Hoe is mijn werk sindsdien ontwikkeld?
De brief beschouw ik als een compliment, het is mij niet gelukt de verslagen te schrijven, omdat het werk en de intensiteit ervan toe nam. Steeds wilde ik een ontwikkeling binnen mijn werk nog toevoegen aan het verhaal, want de verslagen schrijven ben ik niet vergeten. Het betreft hier enkel uitstel.

vrijdag 21 mei 2010

Hijackings

Get Microsoft Silverlight
Bekijk de video in andere formaten.

Het centrum van Johannesburg wordt drastisch schoongeveegd in het kader van de komende WK2010. Regeneratie projecten, renovaties en nieuwe infrastructuur moeten het centrum veiliger en humaner maken. Een werk 'Relocation' dat ik momenteel laat zien in museum Boijmans van Beuningen gaat over een building hijacking. In de documentaire van Juul Bovenberg uit 2009 wordt verslag gedaan van de huidige stand van zaken in Johannesburg.

Still Motion Finished




Het is zover, vandaag zijn de eerste boeken van 'Still Motion' geleverd. Natuurlijk werd de hele dag in spanning afgewacht op een bericht van een koerier of drukker. Het schijnt erbij te horen, in deze branche kun je niet zeggen -we spreken af: dan en dan komen we langs. Men is overgeleverd aan goodwill, zoals het weer, je weet nooit wanneer het mooie eraan komt. En daar staan we dan bij studio Zee, we rukken het folie eraf en onze neuzen bewegen zich in het hart van het boek. Ik ben daarin niet de enige, in een ooghoek zie ik Jan van Mechelen-verantwoordelijk voor de prachtige vormgeving- hetzelfde doen. Het duurt ook minuten wikken en wegen voordat het boek wordt opengeslagen en doorgenomen. Alleen de cover al trekt onze volle aandacht. Dit weekend zal 'Still Motion' voor het eerst verkrijgbaar zijn tijdens de opening bij MKgalerie in Rotterdam. Er is ook een deluxe versie beschikbaar, bestaand uit een gesigneerde en genummerde cover print ( het werk 'Ramp') en een gesigneerd boek.

woensdag 19 mei 2010

Rainbowen


Ik ben uitgenodigd voor een bezoek aan het nieuwe land, de Maasvlakte 2.
Tezamen met een groep journalisten worden we rondgeleid in de nieuwste woestijn van Nederland. Voorop een SUV met een rode vlag, er achteraan zes 4wheel drives met geblindeerde ruiten. Bij het passeren van de eerste bouwvakkers valt op dat het werk even wordt gestaakt om het convoi te volgen.
Vorig jaar werd pas begonnen met het opspuiten van het zand. Nu, een jaar later is er al zo’n 129 miljoen m3 zand van plaats veranderd. Dat gebeurd met zandzuigers die het zand via luiken op de zee bodem kunnen kiepen. Een andere methode is het zand via een pijp verderop spuiten. Het schip kan het zand ook uit het ruim vanaf de boeg spuiten, dat wordt ‘rainbowen’ genoemd.

dinsdag 11 mei 2010

Chichén Itza


Chitzen Itza is een van de grootste Maya ruïnes in Mexico. Een mierenhoop van toeristen midden in het bos. Mexicanen met Mayaanse voorouders drijven er hun handel in gegoten beeldjes, maskers en uit hout gesneden dierenkoppen. De toerist wordt vernuftig gelokt met aanprijzingen: 1 dollar, almost free! Natuurlijk blijkt de handelwaar later altijd duurder te zijn. ‘Real limestone’ probeert een verkoper zelfs, terwijl het beeldje dat hij laat zien toch duidelijk gietsporen vertoond. Met de gouden tand die hij vervolgens ontbloot toont hij zijn ware aard, die van een slinkse handelaar.

maandag 10 mei 2010

Topes


Ik val weer in slaap in de auto als we vroeg worden weggebracht. De weg kent vele verkeersheuvels, hier topes genaamd. In mijn slaap tel ik ze, zo weet ik precies waar we zijn. De hoogtes ervan varieren. Abel, de chauffeur, neemt geen risico’s, ze zijn dan ook echt hoog en carrosserie bedreigend.
Andere obstakels zijn de vele controleposten van Policia Municipal, controles op wapens en drugs door het leger en hier en daar een slapende sheriff.
Een kleine vertraging, nu is Abel aan de beurt. Een taxichauffeur heeft zijn auto iets te vaak in het dorp zien rijden en beschuldigd hem nu van broodroof. De bewijslast ligt bij Abel, tot die tijd wil de politie hem niet langs de controlepost laten. We rijden terug naar het hotel en verzamelen paspoorten, perskaart, ook de producer gaat mee om het tegendeel te bewijzen.
Een uur later kan de reis worden vervolgd. Maar niet voordat handen zijn geschud, schouderklopjes zijn uitgedeeld en de lach op de gezichten is terug getoverd.

zondag 9 mei 2010

Wonden


De naam van de manager is Carlos, een man uit Urugay. Jarenlang werkte hij in Soho, New York. Daar bestierde hij een restaurant. Maar Carlos wilde meer uit het leven halen, de onrust nam toe en Carlos keek meer en meer om zich heen, wachtend op ‘a chance of a lifetime’. Net voor het tot bloei komen van Tulum zag hij die in dit hotel, hij liet zijn bestaan in New York ervoor achter. Zo groot was zijn verwachting op een kwalitatiever leven in Mexico.
Het hotel in Tulum is grotendeels gemaakt vanuit een ecologische filosofie. Veel natuurlijke materialen zijn gebruikt, het resort is zelf regulerend. Een generator zorgt voor de stroom en zonnepanelen warmen het water op. Veel van de appartementen zijn gemaakt van hout, de vloeren, het pad door de tuin. Bij binnenkomst in de kamer is het eerste dat opvalt de geur van hout. Op een plek aan de straatzijde is de enige ontvangst voor de mobiele telefoon, verder is het hotel onbereikbaar.
Ik wijs Carlos op de bedrand, gemaakt van Braziliaans hardhout. In twee dagen heb ik mijn been al vijf keer gestoten aan de vlijmscherpe rand. “Welcome to the club" is het repliek van Carlos en demonstratief trekt hij zijn broekspijp omhoog om zijn eigen verwondingen te tonen.
Een paar dagen later spreek ik de architect van het etablisement. Opnieuw toon ik mijn scheenbeen. De ober komt er lachend bijstaan, eveneens met zijn broekspijp omhoog.

vrijdag 7 mei 2010

Dag in nacht


Nachtfoto’s maken in Mexico is een ander verhaal. Aan de kust ontbreekt het kunstlicht dat meestal wel ergens aanwezig is. De opnametijd verlengt hierdoor aanzienlijk. Ik had me dit niet eerder voorgesteld, maar wat maakt het een verschil wanneer hier of daar een lampje brand in het nachtelijke landschap.
Vanaf de witte stranden fotograferen is op zich mogelijk, maar dan is er nog de harde wind, die alle palmbomen doet bewegen. Geen blad ervan is nog scherp te fotograferen in het nocturne licht.
In Tulum is een Maya ruïne die we willen fotograferen. Maar toestemming om van de paden af te wijken krijgen we niet. Een statief mag niet naar binnen en bij het vallen van het licht is fotograferen evenmin mogelijk. Ik besluit mijn statief in een rugzak te stoppen en als een dwaze toerist naar binnen te gaan met zwaar gewicht op de rug. Dit om 8 uur in de morgen, het moment dat de site van de ruïne opengaat. Een goed moment om te ontkomen aan de honderden toeristen die overdag de plek bevolken. Het is vreemd, na 3 dagen nog geen nachtfoto gemaakt en toch heb ik het gevoel dat het wel goed komt met de visual waar we voor zijn gekomen.


maandag 3 mei 2010

20 uur


Soms duurt een reis van maar twee uur een eeuwigheid. Vooral als het staand in een file langzaam vooruit gaat zonder merkbare progressie. En soms duurt een reis letterlijk een eeuwigheid, maar dan ben je ook ergens. Gisteren vertrok ik om 10 uur uit Rotterdam naar Mexico. In Mexico City duurde de wachtrij voor immigration dik twee uur. Zo lang, dat de aansluitende vlucht naar Cancun bij inchecken gesloten bleek. Na aandringen werd deze toch nog nipt gehaald, alle paniek voor niets. Bij de gate stond de rij passagiers nog in de gang te wachten. Geen pretje als er al minstens 15 uur op zit. Maar na 20 uur op de plaats van bestemming is de voldoening des te groot. ‘s Morgens word ik om 6 uur wakker van het geluid van een tropische vogel, al had het geluid ook veel weg van een moderne ringtone.

vrijdag 30 april 2010

Drukker


In Zwolle -op een industrieterrein omringt door graslanden- staat het gebouw van de drukker van mijn boek ‘Still Motion’. Het is zover, de persen draaien en pallets papier staan klaar om te worden bedrukt. De man achter de pers vind de foto’s mooi en maakt er bijna een erezaak van. Het moet zo mooi mogelijk. Het beeld kan nog iets meer zwart hebben, het vernis nog een tikkeltje verschoven. Heerlijk, dat geluid van stampende machines en die geur van verse inkt. Over twee weken is het boek gebonden en wordt het geleverd.

dinsdag 27 april 2010

Plotproef


Laatste kans, de plotproef voor mijn boek is binnen. We speuren naar fout geplaatste komma’s, afwezige paginanummering en taalfouten. De dummy voor het boek is ook opnieuw gemaakt, met stofomslag en het juiste boeklintje. Over twee weken zal er inkt op de pagina’s staan en zal het geheel zijn gebonden. De email voor akkoord durf ik bijna de deur niet uit te doen, er moet toch nog een fout te ontdekken zijn? Nog nooit heb ik met zoveel aandacht naar boeken gekeken, aan papier geroken en gevoeld, boeken gebogen en gewogen.

maandag 26 april 2010

Perforated Perspective


Vorige week werd het werk ‘Perforated Perspective’ geïnstalleerd in Museum Boijmans van Beuningen. Het werk bestaat uit een ruimtevullende lichtbak, die is uitgelicht door middel van LED verlichting. Dankzij de technische dienst van het museum en de inspanningen van twee bedrijven, te weten I-OMS en Optisigns is het geheel enorm strak uitgevoerd.
In het tekstbord van het museum staat een zin die veel mensen nu al in twijfel brengt over het werk. Er wordt namelijk verteld dat de origine van het werk bestaat uit twee losse foto’s die aan elkaar zijn gemonteerd. Reden voor veel mensen om meteen de gehele afbeelding niet meer te geloven. Opeens staat de werkelijkheid die ik in Nanjing zag onder druk, niets is er meer van waar, zelfs de absentie van mensen in het beeld moeten het gevolg zijn van digitale manipulatie, zo valt te horen in het trappenhuis. Ik kan u vertellen: alles aan het beeld is echt! Dat er nauwelijks mensen op de foto staan is simpelweg een gevolg van de lange belichtingstijd, die koos ik om een filmisch gevoel aan het beeld te geven. Verder is niets aan de foto gemanipuleerd, zelfs het vervreemdende licht is een gevolg van de mist die op dat moment boven de stad hing. Dit in combinatie van het vele neon licht op straat geeft die vreemde lichtsfeer.

zondag 25 april 2010

Wagner


Haus Wahnfried is de villa die Richard Wagner aan de rand van de schlossgarten in Bayreuth liet bouwen. Hij leefde er de laatste descennia van zijn leven en had er ooit Adolf Hitler te gast. In de achtertuin bevind zich het graf van de componist, op een verhoging van aarde een stenen plaat zonder inscriptie. Om hem heen bevinden zich de graven van zijn honden. Ik wandel door de tuin met twee Zuid Afrikaanse kunstenaars, Johan Thom en Abie Fourie. We halen herinneringen op aan een ander symbol van bombast, het Voortrekkers Monument in Pretoria.

zaterdag 24 april 2010

Slaapplek


Op weg naar Bayreuth, met 180 km over de Duitse autobahn. Gehinderd door een ‘heavy load transport’ dat twee banen in beslag neemt is opeens de snelheid uit de rit. Zo komt een einde aan de eerste stretch van 4 uur. Even voor Kassel vind ik zonder moeite in het pikkedonker een landweggetje van grevel, later een karrespoor. Het perfecte plekje om de nacht door te brengen. In Duitsland is het nooit een probleem een plekje te vinden voor de nacht. De mooiste landschappen en altijd goed ontsloten met een wirwar aan weggetjes. Mijn favoriete plekken bevinden zich vaak in de buurt van de houten uitkijktorens, die door de jagers worden gebruikt.

woensdag 14 april 2010

Hidden Harbour


Een warme welkome lucht komt uit een liftschacht naar boven. Het is koud voor deze tijd van het jaar, het lijkt te vriezen. De wind doet de camera schudden en met mijn jas gespreid maak ik mij groot om de wind tegen te houden. Het gebouw waar ik op uitkijk herbergt het kunstwerk ‘Hidden Harbour’ waar ik al bijna een jaar aan werk. Aan het einde van de zomer moet het kunstwerk gerealiseerd zijn. Er zal tevens een boek bij verschijnen, uitgegeven door NAI Publisher.

maandag 5 april 2010

Ganzen


Weken lag de straat open, er moest een wandelboulevard worden aangelegd. Deel van het beleid van de gemeente om het gebruik van de auto te ontmoedigen. De parkeerplaatsen werden 45 graden gedraaid, waardoor het aantal met de helft verminderde. En nu kan er worden gewandeld. Wat te denken van de Egyptische ganzen familie uit de Nijl. Allochtone vogels die geen andere vogels om zich heen dulden.
Een voorbij fietsend echtpaar houdt stil om naar het tafereel te kijken. Moeder gans maakt zich op in de reflectie van een geparkeerde auto. Het stilstaande echtpaar deelt graag hun visie op de dieren met mij. Zelfs de eenden moeten uitkijken voor de ganzen uit de Nijl, zo leer ik. Ze worden verzopen als ze niet uitkijken. En verder gaat de ganzen familie. Enkele kuikens zullen het niet redden, de ratten liggen op de loer.

zaterdag 20 maart 2010

Herkansing 010-Foto Rotterdam

Onlangs was de documentaire 010-Foto Rotterdam bij het Uur van de Wolf. Voor wie de film gemist heeft hierbij nog een herkansing.



Get Microsoft Silverlight
Bekijk de video in andere formaten.

donderdag 18 maart 2010

Labo




Vandaag wordt mijn werk gedrukt bij Grieger, het beroemde laboratorium in Dusseldorf. In de labruimte omringt door de laatste teststroken van Andreas Gursky en dozen van Thomas Struth beoordeel ik de proeven die daags ervoor werden gemaakt. De nacht bracht ik door op een verlaten parkeerterrein. Bij ontwaken bleek ik na een blik door de beslagen ramen te zijn ingebouwd door de auto's van deelnemers aan een huishoudbeurs.

vrijdag 12 maart 2010

Beroemd



Mijn dochter Gaia is beroemd, zij is namelijk met haar vriendinnetje Rosa een van de interviewers van het programma Portretteketet. Onlangs werd vriend en beeldhouwer Paul van den Hout in het spotlicht gezet. Vanmiddag na school zal ik haar vragen naar haar verdere televisie ambities.

donderdag 11 maart 2010

Landmark

(details over dit werk hier)



Nog een bericht uit Lagos. Het werk Landmark waarvoor ik in 2008 twee keer naar Lagos reisde is ingehaald door de tijd. Ruim drie jaar lang liet Lagos Governement het gebouw na het tragische ongeval - waarbij 37 mensen om het leven kwamen - staan. Niemand nam verantwoording voor het door een zware regenval ingestorte gebouw wegens een sluimerend corruptie schandaal. Het gebouw werd een controverse en mocht niet worden gefotografeert. Drie jaar lang was dit gezichtsbepalend beeld zichtbaar vanuit iedere hoek in de richting van Lagos Island.

dinsdag 9 maart 2010

The New Face of Oshodi





In 2008 fotografeerde ik Oshodi, de naar verluidt gevaarlijkste plek van Nigeria. In november kreeg ik het bericht van collega Lard Buurman dat het wel meeviel daar. Ik begreep zijn reactie toen niet helemaal, mijn ervaring was eigenlijk heel anders. Totdat ik ontdekte dat de nieuwe gouverneur van Lagos State bezig is met een grote schoonmaak actie in zijn stad. Met bulldozers werd Oshodi schoongeveegd en er verschenen plantenbakken op straat. Er klinken nu berichten door over het aangename straatbeeld van Lagos.
(details over dit werk hier)

donderdag 4 maart 2010

Frusciante



Maar goed dat hij de RHCP heeft verlaten, solo kan hij tot veel grotere hoogten stijgen. Opvallend hoe geluid en beeldkwaliteit zo ver uit elkaar liggen in dit filmpje.

woensdag 3 maart 2010

90 graden



Vandaag zijn gemeenteraads verkiezingen. Opvallend is de man-hunt die de laatste dagen plaats vond. Bijna iedere politicus deed eraan mee. Het wijzen naar de gedragingen van ‘die andere’ politicus bepaalde grotendeels het gedrag van de ander. Weinig inhoud en duidelijke standpunten. Zelfs de initiator van alle verwensingen draaide om zijn as. Negen jaar eerder klonken zijn woorden anders. "In de politiek moet je af en toe keihard zijn en de knuppel in het hoenderhok durven gooien...." gonst nog door. Maar met elkaar praten zonder schulderverwijzingen is bijna niet meer mogelijk. Waar is het idealisme gebleven?

dinsdag 2 maart 2010

The Office


Tijdens het bekijken van kleurproeven worden we door gastheer Sjaak uitgenodigd om taart te komen eten. Het is zijn verjaardag. We spoeden ons naar de 15e etage en minuten later voltrekt zich een ware ‘the office’ scene. Collega’s van het kantoor komen uit alle kanten toegesneld om het moment te vieren. Iedereen staat onhandig om een archiefkast. Er wordt een lied gezongen voor de jarige met koffie in plastic bekertjes en kruimels op de vloer. Na twintig minuten is het feest weer voorbij. Nu is het wachten op het stofzuigerkarretje. Dat zag ik op een avond door het kantoor rijden. Eenzaam een weg vindend tussen bureaus en kasten, als een robot speurend naar kruimeltjes en vuil.
(foto Peter Majolee)

maandag 1 maart 2010

Croissant


In Parijs smaakt een croissant anders dan waar dan ook ter wereld. De vorm is anders, de bite is anders, het smaakt naar puur boter, onvergelijkbaar met de opgerolde deeghap genaamd de Crooswijkse croosant.
De ‘croissant aux amandes’ verdenk ik echter van een tweede leven. Het is een gerecyclede croissant van daags ervoor. Met een lekker papje, flink wat suiker en amandel schaafsel wordt deze platgeslagen de oven in geschoven. Om kort daarna aan een tweede leven te beginnen. En dat voor de dubbele prijs van de dag ervoor. Hoe kan anders het onesthetische uiterlijk van deze Franse zoetwaar worden verklaard, te midden van een etalage vol bakkersnijverheid?

dinsdag 23 februari 2010

Rietveld Schröderhuis


Een regenachtige dag wordt doorgebracht in het Rietveld Schröderhuis. Een huis met heel spaarzaam kunstlicht en overheersend daglicht. Op de ramen rollen regendruppels en de ontbladerde bomen omringen de bovenverdieping van het huis. Velen gingen mij voor deze plek te fotograferen. Zo werd de wc ooit gefotografeert door Paul Citroen, vandaag doe ik een nieuwe poging. Het daglicht veranderd met het uur en het is een belevenis in deze stilte de veranderingen te ervaren. De bovenverdieping van het huis is geheel modulair, alle muren kunnen worden geplaatst en verschoven. Maar nog mooier, het werkt nog en is goed geconserveert. Alleen de locatie van het huis moet de meester een doorn in het oog zijn geweest. Pal ernaast razen auto’s voorbij op de later aangelegde snelweg. Daarnaast belemmert een gigantisch bord van de gemeente Utrecht de zichtlijn.

zondag 21 februari 2010

Geluid


Deze week kreeg ik een mailtje van mijn buurman. Of ik wat aan het geluidsprobleem wil doen. Rare vraag eigenlijk. Verwacht hij een andere vloer boven zijn hoofd, zacht dempend tapijt? Dat ligt al onder de houten vloer waar ik op leef, maar is kennelijk niet genoeg. De buurman zou eens moeten weten hoeveel lagen de huidige vloer en zijn plafond bevat.
Er is dus maar een oplossing: ik zoek het in veranderingen. Ik maan mijn dochter niet meer te spelen, zeker geen duik vanaf de bank richting de vloer te maken, haar favoriete tijdsverdrijf. Bezoek met hakken aan kijk ik net zo lang naar de voeten totdat de schoenen uitgaan. Gelukkig heb ik een paar zeer comfortabele wintersokken paraat.
Zelf loop ik sinds een paar dagen op mijn tenen, muziek luister ik alleen nog via de ipod en wanneer ik de buitendeur hoor dichtgaan durf ik weer iemand te bellen. Want wat is een goed gesprek zonder door het huis te ijsberen?
Ja, je zou kunnen zeggen dat er iets is veranderd.

woensdag 3 februari 2010

Film





Half tien in de morgen. Film nummer zestien. Om mij heen een buslading Brabantse meisjes. De gesprekken gaan over schoenen. Daar komt er nog eentje, ze struikelt en nog net weet ze haar popcorn te redden. Waar heeft ze zin in op dit uur? Haar nieuwe schoenen krijgen de schuld.
De film La vie au ranch begint, een nominatie voor de tiger awards. Opvallend veel kleine mannen en vrouwen met coquette hoedjes om mij heen.
Er lopen uitzonderlijk veel mensen weg uit deze film. Misschien dat de onophoudelijke en chaotische dialogen uit het weergegeven puberland voor velen wat zwaar op de maag valt.

maandag 1 februari 2010

Uur van de Wolf


Bezoek in het atelier, Marc Scmidt maakt een film over 5 Rotterdamse kunstenaars/fotografen. De film wordt op 5 maart uitgezonden bij het Uur van de Wolf. Daarna volgt een presentatie in het Nederlands Fotomuseum te Rotterdam.
Met de camera op mij gericht wordt gevraagd wat het ene werk met het andere te maken heeft. Wat er zo bijzonder is aan deze foto. Lastige vragen, er loopt een zweetdruppel over mijn rug. Wat zal ik zeggen, de camera rolt. Ik vertel over de man in de foto ‘Alley’. Hij zit in een ticketbooth en kijkt de toeschouwer aan. Wel tien minuten lang blijft hij bewegingsloos. Anders hadden wij nu zijn gezichtuitdrukking niet kunnen zien.

woensdag 27 januari 2010

Dode man


Vandaag had ik een ontmoeting met mijn galeriehouder. Samen bekeken we nieuwe werken voor de komende tentoonstelling en de Art Amsterdam. Daarna at ik een broodje bij de naburige viswinkel. Het begon smakelijk, al was het broodje uiterst koud. Toen de visvrouw vertelde over de man, die de avond ervoor achter de viswinkel van het dak was gesprongen, verging mij de eetlust. De politie had nagelaten om de plek des onheils schoon te maken. Daarom hadden buren er maar zout op gestrooid, alsof het een wijnvlek op tapijt betrof.

zondag 10 januari 2010

Misère


In het centrum van Beirut herinnert de architectuur aan een dramatische verleden. De stad is erdoor getekend. In het midden van de stad loopt de green line, tijdens de burgeroorlog de scheidslijn tussen strijdende partijen. Hier bevochten de christenen en moslims elkaar, om het maar een beetje simpel te stellen, want een burgeroorlog is zelden te verdelen in twee groepen.
Plaats der Martelaren ligt aan de voet van deze lijn. Net ernaast staat een gloednieuwe moskee en kerstbomen staan er vredig voor de ingang op het plein. De tijden lijken veranderd en verschillende religies leven nu naast elkaar. Maar voor hoelang het stil blijft is de vraag, de Libanese bevolking houdt met het ergste rekening. En niet ten onrechte, de laatste oorlog van 33 dagen vond plaats in 2006 tijdens de zomer. Een vergeldingsactie van Israël tegen de gevangenneming van twee soldaten door Hezbollah.
In het centrum van Beirut staan nieuwe bouwprojecten naast het in oude stijl herbouwde downtown. En tussendoor steeds weer karkassen van gebouwen vol kogelgaten. Onheroepelijk herinneren zij dagelijks aan de misère uit het recente verleden.

donderdag 7 januari 2010

Ali


Onze fixer heet Ali, een man van in de vijftig. Zijn motto is niet te hard werken, hoogstens twee uur per dag. Een paar dagen in het gezelschap van Ali opent veel inzichten in het hedendaagse Libanon. Ali verteld over het brute optreden van Israel in 2006, toen de infrastructuur in het Zuiden van Libanon onder raketvuur werd genomen als vergeldingsactie voor twee gevangen genomen soldaten door Hezbollah. Over de moord op de ex president Hariri, over de rol van Amerika in het midden Oosten en het opportunistische karakter van Syrië.
Ali werkte ooit voor de BBC, die op dat moment een documentaire maakte over de nabestaanden van 9/11. Niet alleen de kant van de slachtoffers werd daarin belicht, maar ook de nabestaanden van de daders kwamen in beeld. Ali verteld ons het ontroerende verhaal van een vader die thuis komt van een rondje joggen. Zijn huis vindt hij omringt met satelliet auto’s, de pers van de hele wereld is er gearriveerd. Op deze wijze krijgt de verbijsterde vader te horen dat zijn zoon - die als student is uitgeweken naar Duitsland en daar een sterkere band met de Islam ontwikkelde- een van de piloten van de vliegtuigen was, die zich door de torens van het World Trade Center boorde.
Maar Ali verteld ook over zijn leven, de liefde en de vele vrouwen. En steeds fonkelen zijn ogen wanneer hij hierop terugblikt. Zijn herinneringen koestert hij als zijn grootste rijkdom.

woensdag 6 januari 2010

Hawk


Op straat word ik aangehouden door een man. ‘Hawk’ staat er op zijn jas te lezen. Het is het security bedrijf dat in Beirut de straten bewaakt in opdracht van ‘Solitere’ en ‘Hariri’. De invloed van de Hariri’s is nog steeds groot, ondanks de moord op de president hebben zijn nabestaanden vele vastgoed projecten in handen.
Voor wie maak ik de foto en waarom, dat moet de vraag zijn. Ik maak het op uit zijn houding en vragende blik, want het Arabisch versta ik niet. Maar duidelijk is, dat er niet mag worden gefotografeerd. Toch maar doorgaan en de man wegtrekken van de voorkant van mijn lens lijkt de beste optie.
Er wordt een kameraad bij gehaald, een man met een blind oog. Hij heeft een helm op en ziet er wat koddig uit. Als ik hem een toestemmingsbrief van de Solitere-groep toon neemt hij deze op zijn kop in ontvangst. Serieus kijkend wekt hij de indruk de brief te lezen. Dan wagen we ons aan communicatie. Al verstaan we elkaars woorden niet, wordt duidelijk dat op de linkerkant van de straat een foto-embargo rust, maar de rechterkant lijkt geen probleem. Ik kijk naar mijn naar rechts gerichte lens en hoor de sluiter dichtklikken. Precies als de bewaker wegloopt is de opname gemaakt.