zaterdag 28 februari 2009

Zwart gat

Diep in de rots klinkt de zee. Haar golven denderen het aardse binnen en de wind kondigd die huilend aan. Diep onder mij wordt het land onder mijn voeten weggeslagen. Ik huil inwendig. Ik ben en niets anders.

donderdag 26 februari 2009

Ouders


Ik ben trots op mijn vader en mijn moeder. Het is inspirerend om te zien hoe zij hun leven vormgeven. Na een werkzaam leven hebben ze gekozen voor vrijwilligerswerk. Mijn vader geeft rondleidingen in een paleis en moeder werkt in de souvenirwinkel. Daarnaast staan ze altijd voor je klaar, precies zoals men hoopt dat ouders zijn.
Mijn vader kent kleine geneugten in zijn leven. Al zo lang als ik hem ken zit hij ’s avonds gebogen over zijn lectuur met de koekjes trommel tegen zijn borst geklemd. Zo vangt hij de kruimeltjes op. En altijd is het mijn moeder die de trommel op een moment van hem afpakt en weer op zijn plaats terugzet. Dan kijkt mijn vader haar ondeugend en liefdevol aan.

Licht


Er ligt een lampje los aan de binnenkant van de voorlamp van mijn auto. Het lampje rolt mee in de bochten, pas gisteren merkte ik het door gerammel op. Eerst een lichte ergenis, de gang naar de garage kondigde zich alweer aan. Ik hou namelijk niet van auto-garages, voel me daar overgeleverd aan de wetten van een onbekend land, altijd om onverklaarbare redenen veel te lange wachttijd. Maar het is een koplamp die moet worden uitgebouwd om een lampje te vervangen, een pittige klus voor een amateur.
’s Avonds scheen toch het licht in beide koplampen, op een afstand gaven ze geen verschil.
Een gedachte dient zich aan, het licht verloren zijn in jezelf en het toch weer vinden als het nodig is. Je ’s morgens zo wezenloos rot en waardeloos voelen, maar naarmate de dag vordert toch ergens een heilpuntje ontdekken, waardoor het licht ’s avonds weer schijnt.
De volgende morgen ligt het lampje nog steeds te rollen in de rechterkoplamp, er lijkt niets veranderd.

woensdag 25 februari 2009

Windhoek


Het is een gure dag in de Rotterdams haven. Ik doe onderzoek voor een opdracht. Op het terrein van een grote container terminal, word ik rondgeleid door een beveiligingsman, zijn naam is Windhoek. Het is absoluut de meeste winderige plek die ik mij kan voorstellen en bij het verlaten van de auto slaat het portier mij een bloedneus. Op het werkveld rijden we een ronde. Windhoek handhaaft de wetten, die op dit terrein gelden. Die lijken op de wetten buiten het terrein. “Dit accepteer ik niet”, hoor ik Windhoek zeggen en we spurten vooruit om een vrachtwagen in te halen. Hij reed door rood op een van de afgelegen binnenwegen. Als Windhoek een echte politieagent was geweest zou hij het leven van velen behoorlijk zuur kunnen maken. Maar het valt mee als ik hem naar zijn benadering vraag. Lachend verklaart hij de chauffeur te hebben geadviseerd eerst in de spiegel te kijken, of er geen security achter je zit. Weer even later spurten we opnieuw met hoge snelheid het terrein over. Voor Windhoek gelden de wetten niet, hij handhaaft ze, maar staat er zelf boven. De poorten worden vergrendeld met een commando door de mobilofoon, het doelwit in een grijze personenwagen wordt tot stoppen gedwongen. Het is een ploegbaas, die zou beter moeten weten zegt Windhoek.

woensdag 4 februari 2009

Vliegen


wingsuit base jumping from Ali on Vimeo.
Regelmatig heb ik de volgende droom. Ik neem een sprong en zwem de lucht in. Vervolgens zweef ik over de stad voortgestuwd door de wind. Zodra ik dreig te dalen zwem ik weer omhoog. Het vliegen gaat mij makkelijk af, de vraag in de droom is alleen waar te landen. De klap van neerkomen zonder parachute is in de droom moeilijk in te schatten en meestal zoek ik naar water. Ik wist niet dat het mogelijk was, maar in dit filmpje komt vliegen wel heel dichtbij.

maandag 2 februari 2009

Ramp


Op Victoria Island, het meest welvarende schiereiland van Lagos stad, bevindt zich het Federal Palace Hotel. Het beste vervoer er naartoe blijkt de brommer. Het immer vast zittende verkeer blokkeert de gehele stad, maar de kamikaze stijl van de brommer-bestuurder staat garant voor snelle aan- en aftocht. Denk alleen niet aan een mogelijk ongeluk, want een ambulance zal nooit in de buurt van het ongeval kunnen komen.
Het Federal Palace Hotel was ooit de meest luxe plek om te verblijven, maar de laatste jaren is het sterk in verval geraakt. Het verzoek om op de hoogste verdieping een kamer te krijgen is misschien wat vreemd, maar hoe dichterbij het dak, des te beter. Pas later blijkt hoe vreemd, bijna de gehele verdieping is uitgebrand, met nog slechts één kamer intact. Vanaf hier is het slechts een trap omhoog naar het zo begeerde uitzicht op de entree van deze plek.
Er is enige spanning voelbaar bij het maken van deze opname, die uiteindelijk resulteert in het werk ‘Ramp’. Het is niet alleen de af en toe opkomende hoogtevrees, die de knieen doet trillen. Direct naast de percelen van het hotel bevind zich de Nigeriaanse landmacht. Één blik omhoog van de verkeerde persoon en de toekomst is gekeerd.
(details over dit werk hier)