Windhoek

Het is een gure dag in de Rotterdams haven. Ik doe onderzoek voor een opdracht. Op het terrein van een grote container terminal, word ik rondgeleid door een beveiligingsman, zijn naam is Windhoek. Het is absoluut de meeste winderige plek die ik mij kan voorstellen en bij het verlaten van de auto slaat het portier mij een bloedneus. Op het werkveld rijden we een ronde. Windhoek handhaaft de wetten, die op dit terrein gelden. Die lijken op de wetten buiten het terrein. “Dit accepteer ik niet”, hoor ik Windhoek zeggen en we spurten vooruit om een vrachtwagen in te halen. Hij reed door rood op een van de afgelegen binnenwegen. Als Windhoek een echte politieagent was geweest zou hij het leven van velen behoorlijk zuur kunnen maken. Maar het valt mee als ik hem naar zijn benadering vraag. Lachend verklaart hij de chauffeur te hebben geadviseerd eerst in de spiegel te kijken, of er geen security achter je zit. Weer even later spurten we opnieuw met hoge snelheid het terrein over. Voor Windhoek gelden de wetten niet, hij handhaaft ze, maar staat er zelf boven. De poorten worden vergrendeld met een commando door de mobilofoon, het doelwit in een grijze personenwagen wordt tot stoppen gedwongen. Het is een ploegbaas, die zou beter moeten weten zegt Windhoek.