Er ligt een lampje los aan de binnenkant van de voorlamp van mijn auto. Het lampje rolt mee in de bochten, pas gisteren merkte ik het door gerammel op. Eerst een lichte ergenis, de gang naar de garage kondigde zich alweer aan. Ik hou namelijk niet van auto-garages, voel me daar overgeleverd aan de wetten van een onbekend land, altijd om onverklaarbare redenen veel te lange wachttijd. Maar het is een koplamp die moet worden uitgebouwd om een lampje te vervangen, een pittige klus voor een amateur.
’s Avonds scheen toch het licht in beide koplampen, op een afstand gaven ze geen verschil.
Een gedachte dient zich aan, het licht verloren zijn in jezelf en het toch weer vinden als het nodig is. Je ’s morgens zo wezenloos rot en waardeloos voelen, maar naarmate de dag vordert toch ergens een heilpuntje ontdekken, waardoor het licht ’s avonds weer schijnt.
De volgende morgen ligt het lampje nog steeds te rollen in de rechterkoplamp, er lijkt niets veranderd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten