Authentiek

In het Zeeuwse Yerseke spreekt men een eigen taal. Het visrestaurant ‘De Viskêête’ doet daar op het eerste gezicht als een snackbar aan, maar dankzij het uitzicht waan je je even in Normandië of Bretagne. De waren die worden verkocht zijn puur: kreeften, mosselen, oesters en verse vis. Alles zonder opsmuk.
“Wat kunnen Zeeuwse mosselen toch heerlijk zijn” zeg ik tegen de bediende. “Nee hoor, dat benne mosselen uit het Waddengebied”, vertelt ze mij. “Ok, hoe zit het dan met die mooie kreeften die ik daar zie”, vraag ik haar. "Oh, die zijn hier, omdat de Zeeuwse kreeften niet meer onder een bepaald gewicht mogen worden gevangen. De Zeeuwse kreeften blijken meer dan twee kilo en dat is te veel voor een persoon. Daarom verkopen we hier kreeften uit Canada, ongeveer 800 gram en precies een betaalbaar portie".
Goed, een espresso dan maar, en inderdaad, het kleine kopje lauwe zwarte koffie wordt in een noodtempo geserveerd, maar heeft weinig van doen met wat ik dacht te bestellen. Misschien is dat expres zo.
Ik blijf achter met de vraag: wat is zo leuk aan dit restaurant? Het uitzicht, de bediening, de sfeer, de plastic kozijnen..... Misschien hou ik wel van goedkope restaurants. Waar eerlijk voedsel wordt geserveerd alsof het exclusief is. Bijvoorkeur bij tl licht. Ok, het merendeel komt van de andere kant van de wereld. Bestaat een authentiek stukje Nederland eigenlijk nog wel?

Hondjes

Het bankje tegenover mijn huis ligt er verlaten bij. Er groeit mos onder van eenzaamheid. Het bankje wordt zelden gebruikt, het ligt te ver van het water. Iedereen wil uitzicht op de Maas en niet op een hek met fietsen.
Ik herinner mij een bankje aan de Coolhaven, bovenop de metro. Ooit kerfde ik hier vanuit het diepste van mijn hart de naam van een vrouw. De grond trilde. Ik was niet de enige met warme gedachten. Een oudere Iraanse man ontmoette er een Nederlandse vrouw van in de vijftig. Eerst stonden ze nog voor het bankje, toevallig. Daarna volgde het plaatsnemen en nog later schoven beide dichter naar elkaar toe. De honden heeft hen samengebracht. Meestal was de ontmoeting omstreeks 8 uur ’s avonds, weer of geen weer, een keer zelfs onder een paraplu. Op een donkere morgen in de vroege mist in december keken ze mistroostig uit over het water. Hun einde was genaderd. De honden wachten geduldig op het einde van het samenzijn. Ieder een kant van het bankje bewakend. Tussen de honden bleef al die tijd het ijskoud, steeds stoicijns de andere kant op kijkend. Wat moet een pinkinees ook met een golden retriever.

Johan Thom

Johan Thom, een goede vriend uit Johannesburg, opende onlangs zijn nieuwe website (geheel gemaakt in word press). Deze wil ik u niet onthouden. Het biedt naast een beperkte overview over zijn eigen werk ook een aardige inside in de kunstpraktijk van Zuid Afrika. Johan woont, werkt en studeert momenteel in London, England. Hij kan net als ik maar niet wennen aan het vroege donker worden en het voortdurend ontbreken van de zon. Als ik met hem skype lijkt het alsof er een vibrator naast hem ligt, maar het is de ventilator van zijn computer, zo legde hij me onlangs uit.
www.johanthom.com