Nick Drake

Een goede cover overstijgt het orgineel, waarom er anders aan beginnen? En de geest van de orginele maker giert erin voort.(koptelefoon aanbevolen)!

Dark Art

Twee keer in korte tijd Zach Hill, een drummer, die ook kunstenaar is. Ach, soms weet ik niet wat te schrijven, dan maar iets moois.

Snor

Iedereen kent hem, Piet Snor. Zijn naam zegt het al, zijn krullende snor kenmerkt zijn imago, geel van de rook, maar imposanter dan die van Ted de Braak. Bloemen verkoopt hij op de markt, 'dat zit wel snor' is zijn devies. Maar nooit is mij opgevallen dat zijn bloemen ook werkelijk langer staan.
Op het Overtoomse Veld in Amsterdam staat de stal van Jan Bloem, een veel logischere naam voor een bloemist. Op zijn stand prijkt de slogan 'huur een verhuislift'. En ik ken ook een bakker Poot. Brood haal je bij Poot!

Vondelpark

Ik rijd door het Vondelpark op weg naar mijn afspraak. Tijd over geeft een rijk gevoel. Langzaam wandelt een oude vrouw met een winkelwagen voor mij op het modderige pad. Ze zingt Altijd is Kortjakje Ziek, maar dan zonder woorden. Ze herleeft haar kinderjaren. Het pad waarop ze loopt is glibberig, in het park wordt geleefd.
Vorige week liep ik door het Londense Hydepark over een onmetelijke vlakte. Het park werd goed gebruikt, heel anders weer dan het Rotterdamse Euromastpark. Daar kom je door deweeks nauwelijks iemand tegen.

Zach Hill

Echt balen dat ik dit niet gezien heb.

Vliegend vlees

Zachtjes tikt de regen tegen het raam van Sara’s cafe. Achter de counter staat een gedrongen man, typisch brits gezicht, een theedoek in zijn hand. Door de zaak loopt een meisje die klanten bedient. Als ze uit serveert zegt ze “enjoy”. De koffie die ik bestel heeft als vanzelfsprekend melk en op het bellerige schuim drijft een schep nescafe. Ik bestel eggs and cheese, die even later met witte bonen en friet worden geserveert.
Tegenover mij zitten een vijftiger en zijn dochter, de gelijkenis is onmiskenbaar. De man eet vlees met een groot bot erin. Hij worsteld ermee en verliest het gevecht als het vlees door de lucht schiet. Het beland via zijn kleding op de grond. Wat rest op zijn bord zijn waterige jus, een paar gekookte aardappels met slappe gekookte kool. Iedereen zwijgt, de dochter bekijkt het gestuntel met een mistroostige blik, zelf eet zij niet, ze is enkel gezelschap. Een enorme vetvlek op de pullover is wat overblijft.

Curry

Het miezert in Londen, en er is mist. Het weerhoudt mensen er niet van de buitenruimte te blijven gebruiken. In een parkje achter Kings Road zijn de banken nat, maar zittend onder een boom valt de regen mee. Een roodborstje kijkt op mij neer terwijl ik mijn curry eet. Naast mij belt een meisje met haar vriend en een parkwacht botst met zijn kar tegen een boom. Lege blikjes rollen het grasveld op en jongens in schooluniformen steken diagonaal over.

Kapoor

In the Royal Academie is de show van Anish Kapoor. Het bezoek is een ervaring die mij lang bij zal blijven. Het zien van zijn werk tijdens de documenta van Jan Hoet leverde een soortgelijke ervaring. Vandaag is het met name het werk ‘Shooting into the Corner’ wat blijft na denderen. Gedurende de periode van de expositie wordt 30 ton rode was via een kanon door de ruimte geschoten. Met een snelheid van 50 miles per uur knalt iedere 20 minuten een wassen patroon naar de andere zaal en laat sporen achter op muren en het klassieke plafond van de Academie. Het vreemde is dat een dergelijke setting volkomen voorspelbaar lijkt, actie en reactie die op elkaar volgen. Maar dit te ervaren in de klassieke ruimte van de Royal Academie betrekt de toeschouwer op zo’n fysieke manier bij de ruimte, dat het eigen bestaan even lijkt op te houden.

Ook oudere werken zoals ‘When I am Pregnant’ en ‘Svayambh’ laten opnieuw een enorme indruk achter.

Buiten aangekomen voel ik mij misselijk en blij tegelijk. Wat kan een kunstenaar nog aan de wereld toevoegen. Waarom is dit zo goed?

John Baldessari

Op weg naar de Tate Modern stap ik uit bij ‘London Bridge’. Ik ga een coffeeplace around the corner binnen en tref een aangename sfeer. In het midden van de ruimte staat een centrale tafel met ontbijtspullen, de gasten schuiven aan in deze gezelligheid en bedienen zichzelf met broodjes en beleg. Bij vertrek wordt een vast bedrag afgerekent, een zeer sympatiek concept voor een ieder die een coffeebar wil beginnen.
In de Tate Modern is een overzichtstentoonstelling te zien van John Baldessari. Het oeuvre behelst zeer vroege conceptuele foto- en schilderwerken. Werken die mij zeer aanspreken zijn: ‘cigar smoke to match clouds that are the same’, ‘goodbye to boats sailing in’ en ‘a painting that is it’s own documentation’. Het ontbreken van tijd, het heroverwegen van tijd en het spelen met tijd is een terugkerend uitgangspunt in zijn werk. Duidelijk wordt dat Baldessari de invloed van het leven nabij Hollywood als inspiratie tot zich nam. In latere werken wordt de collage steeds belangrijker, voortgaande op de gedachte ‘niet kijken naar een object’, maar ‘kijken tussen de objecten door’.
Een van zijn mooiste werken zag ik eerder deze zomer op de biennale van Venetïe: ‘six colurfull inside jobs’, waarin een personage een ruimte eerste rood schildert en vervolgens in andere kleuren.

Weerzien

Ik ontmoet Johan bij de uitgang van Kentish Town na een metrorit van bijna anderhalf uur. Meteen is er de klik die we een jaar geleden ook hadden. Na aankomst vertrekken we naar Leicester Square met de tube, de metro kaart heet hier oystercard. Veel plafonds van de stations liggen open en in de roltrapruimte waait een harde wind. Het gehalte dronken mensen op straat is enorm, en dat voor een vroege zondagavond.

Bday

Op weg naar Londen met in mij gemengde gevoelens en stevige verwarring. Terwijl de lucht langzaam donker dichttrekt glijdt het landschap aan mij voorbij.
Een jaar geleden zei ik tegen de dierbaarste in mijn leven dat alles over een jaar anders zou zijn, maar zo anders als het nu is had ik nooit gedacht.

Kleine dingen

In een advokatenkantoor in Amsterdam richtte ik deze week een mini-tentoonstelling in. Het lijkt een niet noemenswaardig dingetje, maar dan bereikt mij dit bericht van vriend Erik: "We hadden de hele hal wel vol kunnen hangen, er komen voor het eerst gewoon reacties van mensen die het zo mooi vinden en die zeggen dat het daar voor altijd blijven mag!"
Dan weet je opeens waarom het zo leuk is dit soort dingen toch gewoon te doen!

Vriendje

Werkend achter de computer met de televisie aan op de achtergrond hoor ik het verhaal van twee ouders. Ze staan op Schiphol en vertellen over hun dochter. Die werd twee jaar geleden vermoord door haar ex-vriendje. Hij kon het niet verdragen zonder haar te leven en kneep haar keel dicht. De ouders staan er verslagen bij terwijl ze hun verhaal doen. Tot overmaat van ramp zit de jongen nu in een gevangenis, niet ver van hun woonplaats. Dagelijks passseren ze de plek waar hij gevangen zit en dagelijks voelen ze de pijn, de woede, de onmacht, de ontsteltenis.
Verloren liefde die zo’n pijn doet dat het leven geen zin meer heeft, dat kan ik helemaal begrijpen. Maar de hand aan je geliefde slaan, en niet aan jezelf is mij een volkomen raadsel.
Mijn dochter werd dit weekend zeven jaar. Ze kon het geluk van de verjaardagsaandacht niet aan en botste op het kinderfeestje in volle vaart tegen een glazen deur. Gelukkig heeft zij nog geen vriendje en geen gecompliceert leven. Ze heeft een bult op haar hoofd die pijn doet, maar haar beste vriendinnetjes troosten haar.

Fenomeen

‘Vuurbal zichtbaar boven Nederland, meteoriet explodeert in drie stukken’ kopte nieuwssites. Facebook stond er vol mee en de halve wereld leek het te hebben waargenomen. Rond zeven uur ‘s avonds vond dit plaats schat ik.
Op hetzelfde moment reed ik op de snelweg. Ik zag de vuurbal door de lucht schieten en raakte volkomen gebiologeert door dit verschijnsel. Totdat plotseling de auto’s voor mij stil leken te staan. Trappend op mij rem schoof ik over het wegdek een rookwolk in. Ik eindigde in stilstand pal naast de vangrail en een auto. Op een haar na, want zo breed is de ruimte dan niet. De vuurbal in de lucht was inmiddels weg of aan het zicht onttrokken. Voor zover ik dat nog kon zien, want alles om mij heen was opeens blauw van de rook, alles aan het zicht onttrokken. Pas later bleek een vrachtwagen met een motorisch probleem de oorzaak te zijn van deze enorme rookontwikkeling. Een merkwaardige gewaarwording om een kosmisch verschijnsel te zien samenvallen met een volkomen aards incident.

Uglyness

We schrijven Utrecht, stationsgebied. Dit gaat de komende 10 jaar totaal op de schop. De weg die nu is ondertunneld veranderd in een singel en talloze gebouwen worden gesloopt om plaats te maken voor nieuwe architectonische hoogstandjes. Muziekcentrum Vredeburg is voor de helft afgebroken en de oorspronkelijke architect Herzberger heeft zijn oude ontwerp opgenomen in het nieuwe plan. Een serie maquettes geven de evolutie van het ontwerpproces weer. Deze zijn te zien in het informatiecentrum in Hoog Catharijne. Het is aan mij de eer om het lelijkste verkeersknooppunt van Nederland, waar de copy paste cultuur het stadsbeeld bepaald, tot onderwerp te maken van een fotografische essay. Deze ga ik in opdracht van Stichting Stedelijke Fotografie Utrecht maken.

Helder

De dag begint met het felste licht dat de kamer inschijnt als reflectie. Aan de kade wordt een auto van een schip getakeld. Bungelend in de lucht en alle blikken omhoog gericht. Het is een dag om te wandelen, te fietsen of te varen. Met een omweg naar het atelier.

Drumles

Ik heb Thomas Pridgen al vaker gepost in deze blog. Hij is en blijft een grote inspiratie voor mij en iedere keer opnieuw verbaast het mij om iemand met zoveel souplesse en plezier de drumkit te zien 'behandelen'.

Staying alive

Rob Schröder maakte de film Staying Alive in Johannesburg. Op de tunes van een Zuid Afrikaanse versie van het bekende Beegees nummer worden we door vriend Ismail Farouk rondgeleid langs knelpunten in deze turbulente stad. Wat de film m.i. een beetje mist is de hoop en de kracht die de mensen daar bezitten. Maar verder is de film ook meedogenloos realistisch en voor mij een onophoudelijke sequence van herkenning.
Heel veel plekken in de film zijn decor van sommige van mijn fotowerken. Het allerlaatste werk ‘Plateau’ werd gemaakt op dezelfde plek als waar Ismail zijn performance ‘God’s Land’ ten uitvoer brengt. Deze plek met uitzicht op het bekende Ponte Building heeft een sterke aantrekking op gelovigen en is daarmee onofficieel verworden tot een soort bedevaartsoort.
Ook de locatie van het werk ‘Past Future Building’ komt in de film ter sprake. Voor wie de uitzending heeft gemist attendeer ik u, waarde lezer, er graag nog eens op.

Website

Sinds vandaag en dankzij Herman van Iperen is er functionaliteit toegevoegd aan mijn website. U kunt nu zelf een titel van een werk invoeren in het search veld. Ook kunt u werken zelf rangschikken op stad of maat. Voorheen kon alleen worden gerangschikt op jaar van ontstaan en land. Binnenkort zullen ook nieuwe projecten worden toegevoegd. Het nieuwste werk 'Plateau' verwelkomt u op de eerste pagina en vandaar kunt u simpelweg terugklikken in de tijd.

Urumqi

Ik loop in Amsterdam een demonstratie tegemoet. Het zijn Oeigoeren die aan de vooravond van de 60ste verjaardag van de republiek van China hun woede uitten over het repressieve beleid van de Chinese regering tegen hun volk. De Oost Turkistaanse vlag is een blauwe versie van de Turkse vlag. Terwijl ik toekijk en luister ontstaat in de drommen mensen een emotionele uitbarsting, het lijkt even op een vechtpartij. Maar dan blijkt dat een man zich zo vereenzelvigd met het onrecht in zijn heimat, dat de Chinese vlag met blote handen uit elkaar wordt getrokken.
Het zit geloof ik zo: Er is een bericht de wereld in gekomen dat tijdens de recente opstanden in Urumqi niet alleen 197 mensen om het leven zijn gekomen, maar ook nog 10000 mensen worden vermist. Harry van Bommel van de SP stelt nu kamervragen aan minister Verhagen. Hoe is het mogelijk dat wij in het Westen zo moeilijk een zuiver beeld kunnen krijgen van wat er werkelijk aan de hand is in Oost Turkistan. Waarom dwingt de internationale community geen onpartijdige waarneming af?
Een wrange smaak blijft achter, moeilijk weg te spoelen in de geforceerde feestvreugde van het grote China. En dan te bedenken dat ’s maands voorafgaand aan de geweldsexplosie het plan was om deze zomer in Urumqi door te brengen. Hetgeen niet doorging door turbulentie in mijn eigen leven.

Santos

Eindelijk is het zover. Ik bevind mij op een draaibare kraan bij de grootste droogdok van de Rotterdamse haven. In het dok ligt een groot schip, een pijpenlegger. Vanaf hier is het een scheepje. De klim omhoog was tamelijk moeilijk met maar een hand om de trapleuning vast te houden en in de andere hand statief en koffer. Boven op het tussenbordes ontmoet ik Santos, de machinist. Een vrolijke man van Italiaanse afkomst. Meteen maken we grappen over die boef van een Berlusconi.
Santos verrijdt de kraan naar het uiterste puntje van de kade en draait de kop van de kraan precies in de richting waar ik het hebben wil. De compositie ontstaat voor mijn ogen. Normaal draai ik de camera, maar deze keer is het framework van de kraan bindend voor het beeld. Santos wacht geduldig af, wijst mij op de gevaarlijke plekken en de klodders smeer die overal aan de kabels hangen. Dan vangt de regen zachtjes aan, het is tijd om weg te gaan.