Werkend achter de computer met de televisie aan op de achtergrond hoor ik het verhaal van twee ouders. Ze staan op Schiphol en vertellen over hun dochter. Die werd twee jaar geleden vermoord door haar ex-vriendje. Hij kon het niet verdragen zonder haar te leven en kneep haar keel dicht. De ouders staan er verslagen bij terwijl ze hun verhaal doen. Tot overmaat van ramp zit de jongen nu in een gevangenis, niet ver van hun woonplaats. Dagelijks passseren ze de plek waar hij gevangen zit en dagelijks voelen ze de pijn, de woede, de onmacht, de ontsteltenis.
Verloren liefde die zo’n pijn doet dat het leven geen zin meer heeft, dat kan ik helemaal begrijpen. Maar de hand aan je geliefde slaan, en niet aan jezelf is mij een volkomen raadsel.
Mijn dochter werd dit weekend zeven jaar. Ze kon het geluk van de verjaardagsaandacht niet aan en botste op het kinderfeestje in volle vaart tegen een glazen deur. Gelukkig heeft zij nog geen vriendje en geen gecompliceert leven. Ze heeft een bult op haar hoofd die pijn doet, maar haar beste vriendinnetjes troosten haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten