Signeren

Juist op het moment dat mijn nieuwe boek is uitgebracht en signeersessies wachten loop ik rond met de rechterhand in verband. Het gesprek vangt dan ook steeds aan in de veronderstelling dat dit een gevolg is van veelvuldig pen gebruik. Maar wat een eer om zoveel mensen tegen te komen die waardering voor mijn werk hebben. Het volgende signeermoment zal aanstaande vrijdag avond zijn tijdens de opening bij De Zwarte Ruyter. De hechtingen zullen dan weer uit mijn hand gehaald zijn.
(foto: Jan van Mechelen)

Cut

Vriend Johan op bezoek. Er valt veel te bepraten en er wordt gekookt. Het oog valt op een fles in azijn ingemaakte pepers. Een cadeau van jaren geleden. De fles weggooien lijkt de beste optie, maar de nieuwsgierigheid is groter. Mag de fles eigenlijk wel open, de dop zit in dikke lagen geharde was gevat. Onopenbaar. Als een wilde gaat de vriend de flessenhals met een mes te lijf. Een tang moet eraan te pas komen om de dop open te schroeven. Bad idea, want seconden later gutst het bloed uit mijn hand. De hals is in mijn hand terecht gekomen, net boven de wijsvinger. Op naar het ziekenhuis waar ik onmiddelijk in een rolstoel word gezet. Het verband helpt maar nauwelijks, het bloed komt er doorheen. Wat rest is wachten, wel drie uur lang. Tot de dokter haar salade opheeft, zo hoor ik later.

Verslag

Vandaag bereikte mijn een brief van de belangrijkste subsidiegever, een dringende aanmoediging om toch eindelijk die verantwordende verslagen eens in te leveren. Het eerste verslag had volgens de brief in 2005 binnen moeten zijn! Waar blijft de tijd? Gisteren dacht ik aan de Art Amsterdam, waar mijn werk dit jaar in een solo wordt getoond (bij MKgalerie). Een jaar eerder hingen er twee werken bij dezelfde galerie. Ik herinner mij de openingsavond en de vele reacties op een van de werken 'fractals'. Waar ik vele mensen nog altijd erkentelijk voor ben, want dat ervaar ik als het leukste dat er is, reacties op elkaars werk. Dat ene jaar lijkt al langer geleden.
Wat was de stand van zaken in 2005? Hoe is mijn werk sindsdien ontwikkeld?
De brief beschouw ik als een compliment, het is mij niet gelukt de verslagen te schrijven, omdat het werk en de intensiteit ervan toe nam. Steeds wilde ik een ontwikkeling binnen mijn werk nog toevoegen aan het verhaal, want de verslagen schrijven ben ik niet vergeten. Het betreft hier enkel uitstel.

Hijackings

Het centrum van Johannesburg wordt drastisch schoongeveegd in het kader van de komende WK2010. Regeneratie projecten, renovaties en nieuwe infrastructuur moeten het centrum veiliger en humaner maken. Een werk 'Relocation' dat ik momenteel laat zien in museum Boijmans van Beuningen gaat over een building hijacking. In de documentaire van Juul Bovenberg uit 2009 wordt verslag gedaan van de huidige stand van zaken in Johannesburg.

Still Motion Finished

Het is zover, vandaag zijn de eerste boeken van 'Still Motion' geleverd. Natuurlijk werd de hele dag in spanning afgewacht op een bericht van een koerier of drukker. Het schijnt erbij te horen, in deze branche kun je niet zeggen -we spreken af: dan en dan komen we langs. Men is overgeleverd aan goodwill, zoals het weer, je weet nooit wanneer het mooie eraan komt. En daar staan we dan bij studio Zee, we rukken het folie eraf en onze neuzen bewegen zich in het hart van het boek. Ik ben daarin niet de enige, in een ooghoek zie ik Jan van Mechelen-verantwoordelijk voor de prachtige vormgeving- hetzelfde doen. Het duurt ook minuten wikken en wegen voordat het boek wordt opengeslagen en doorgenomen. Alleen de cover al trekt onze volle aandacht. Dit weekend zal 'Still Motion' voor het eerst verkrijgbaar zijn tijdens de opening bij MKgalerie in Rotterdam. Er is ook een deluxe versie beschikbaar, bestaand uit een gesigneerde en genummerde cover print ( het werk 'Ramp') en een gesigneerd boek.

Rainbowen

Ik ben uitgenodigd voor een bezoek aan het nieuwe land, de Maasvlakte 2.
Tezamen met een groep journalisten worden we rondgeleid in de nieuwste woestijn van Nederland. Voorop een SUV met een rode vlag, er achteraan zes 4wheel drives met geblindeerde ruiten. Bij het passeren van de eerste bouwvakkers valt op dat het werk even wordt gestaakt om het convoi te volgen.
Vorig jaar werd pas begonnen met het opspuiten van het zand. Nu, een jaar later is er al zo’n 129 miljoen m3 zand van plaats veranderd. Dat gebeurd met zandzuigers die het zand via luiken op de zee bodem kunnen kiepen. Een andere methode is het zand via een pijp verderop spuiten. Het schip kan het zand ook uit het ruim vanaf de boeg spuiten, dat wordt ‘rainbowen’ genoemd.

Chichén Itza

Chitzen Itza is een van de grootste Maya ruïnes in Mexico. Een mierenhoop van toeristen midden in het bos. Mexicanen met Mayaanse voorouders drijven er hun handel in gegoten beeldjes, maskers en uit hout gesneden dierenkoppen. De toerist wordt vernuftig gelokt met aanprijzingen: 1 dollar, almost free! Natuurlijk blijkt de handelwaar later altijd duurder te zijn. ‘Real limestone’ probeert een verkoper zelfs, terwijl het beeldje dat hij laat zien toch duidelijk gietsporen vertoond. Met de gouden tand die hij vervolgens ontbloot toont hij zijn ware aard, die van een slinkse handelaar.

Topes

Ik val weer in slaap in de auto als we vroeg worden weggebracht. De weg kent vele verkeersheuvels, hier topes genaamd. In mijn slaap tel ik ze, zo weet ik precies waar we zijn. De hoogtes ervan varieren. Abel, de chauffeur, neemt geen risico’s, ze zijn dan ook echt hoog en carrosserie bedreigend.
Andere obstakels zijn de vele controleposten van Policia Municipal, controles op wapens en drugs door het leger en hier en daar een slapende sheriff.
Een kleine vertraging, nu is Abel aan de beurt. Een taxichauffeur heeft zijn auto iets te vaak in het dorp zien rijden en beschuldigd hem nu van broodroof. De bewijslast ligt bij Abel, tot die tijd wil de politie hem niet langs de controlepost laten. We rijden terug naar het hotel en verzamelen paspoorten, perskaart, ook de producer gaat mee om het tegendeel te bewijzen.
Een uur later kan de reis worden vervolgd. Maar niet voordat handen zijn geschud, schouderklopjes zijn uitgedeeld en de lach op de gezichten is terug getoverd.

Wonden

De naam van de manager is Carlos, een man uit Urugay. Jarenlang werkte hij in Soho, New York. Daar bestierde hij een restaurant. Maar Carlos wilde meer uit het leven halen, de onrust nam toe en Carlos keek meer en meer om zich heen, wachtend op ‘a chance of a lifetime’. Net voor het tot bloei komen van Tulum zag hij die in dit hotel, hij liet zijn bestaan in New York ervoor achter. Zo groot was zijn verwachting op een kwalitatiever leven in Mexico.
Het hotel in Tulum is grotendeels gemaakt vanuit een ecologische filosofie. Veel natuurlijke materialen zijn gebruikt, het resort is zelf regulerend. Een generator zorgt voor de stroom en zonnepanelen warmen het water op. Veel van de appartementen zijn gemaakt van hout, de vloeren, het pad door de tuin. Bij binnenkomst in de kamer is het eerste dat opvalt de geur van hout. Op een plek aan de straatzijde is de enige ontvangst voor de mobiele telefoon, verder is het hotel onbereikbaar.
Ik wijs Carlos op de bedrand, gemaakt van Braziliaans hardhout. In twee dagen heb ik mijn been al vijf keer gestoten aan de vlijmscherpe rand. “Welcome to the club" is het repliek van Carlos en demonstratief trekt hij zijn broekspijp omhoog om zijn eigen verwondingen te tonen.
Een paar dagen later spreek ik de architect van het etablisement. Opnieuw toon ik mijn scheenbeen. De ober komt er lachend bijstaan, eveneens met zijn broekspijp omhoog.

Dag in nacht

Nachtfoto’s maken in Mexico is een ander verhaal. Aan de kust ontbreekt het kunstlicht dat meestal wel ergens aanwezig is. De opnametijd verlengt hierdoor aanzienlijk. Ik had me dit niet eerder voorgesteld, maar wat maakt het een verschil wanneer hier of daar een lampje brand in het nachtelijke landschap.
Vanaf de witte stranden fotograferen is op zich mogelijk, maar dan is er nog de harde wind, die alle palmbomen doet bewegen. Geen blad ervan is nog scherp te fotograferen in het nocturne licht.
In Tulum is een Maya ruïne die we willen fotograferen. Maar toestemming om van de paden af te wijken krijgen we niet. Een statief mag niet naar binnen en bij het vallen van het licht is fotograferen evenmin mogelijk. Ik besluit mijn statief in een rugzak te stoppen en als een dwaze toerist naar binnen te gaan met zwaar gewicht op de rug. Dit om 8 uur in de morgen, het moment dat de site van de ruïne opengaat. Een goed moment om te ontkomen aan de honderden toeristen die overdag de plek bevolken. Het is vreemd, na 3 dagen nog geen nachtfoto gemaakt en toch heb ik het gevoel dat het wel goed komt met de visual waar we voor zijn gekomen.

20 uur

Soms duurt een reis van maar twee uur een eeuwigheid. Vooral als het staand in een file langzaam vooruit gaat zonder merkbare progressie. En soms duurt een reis letterlijk een eeuwigheid, maar dan ben je ook ergens. Gisteren vertrok ik om 10 uur uit Rotterdam naar Mexico. In Mexico City duurde de wachtrij voor immigration dik twee uur. Zo lang, dat de aansluitende vlucht naar Cancun bij inchecken gesloten bleek. Na aandringen werd deze toch nog nipt gehaald, alle paniek voor niets. Bij de gate stond de rij passagiers nog in de gang te wachten. Geen pretje als er al minstens 15 uur op zit. Maar na 20 uur op de plaats van bestemming is de voldoening des te groot. ‘s Morgens word ik om 6 uur wakker van het geluid van een tropische vogel, al had het geluid ook veel weg van een moderne ringtone.