maandag 20 april 2009

Argos


Terug in Nederland is de lente begonnen. Bomen hebben ontluikende blaadjes en sommige bloesem valt al op de grond. Vorig jaar miste ik de lente in J’oburg, nu is de lente al halverwege in Nederland. In China zag ik wel de gele koolzaadvelden op weg naar Nanjing. Een beeld dat ook waarneembaar is wanneer in maart of februari naar het Zuiden van Frankrijk wordt gereisd.
Het project over de Rotterdams Haven vangt weer aan. Ik fotografeer bij Argos Oil, die levert vooral ruwe olie aan zeeschepen. Er kan worden gefotografeerd vanaf de olietanks, negen op een rij. Het terrein van Shell en BP is de achtergrond. Lopend op de tanks deinen de deksels op en neer, het ruikt hier zwaar naar olie. De tanks zijn aan elkaar verbonden via loopbruggen. Op een van de deksels ontdek ik de afdrukken van twee handen. Zwart als roet steken zij af op het witte dek.
Ondertussen wordt de meeuwen kolonie wakker, ze vliegen alarmerend boven en om mij heen. Het is een enorm kabaal, herkenbaar en onheilspellend tegelijk. In CapeTown had ik een soortgelijke ervaring met meeuwen, toen ik vanaf een ziekenhuis het nieuwe stadion (WK2010) fotografeerde.

zondag 19 april 2009

Old Town



De toeristische ‘Old Town’ in Shanghai was twee jaar geleden nog omringd door een oude wijkje met kleine huisjes. Hier vond het ‘echte’ leven plaats, maar vandaag de dag behoort het grootste gedeelte van deze authentieke sfeer tot het verleden. De meeste huisjes zijn met de grond gelijk gemaakt. De commercie heeft het hier opnieuw gewonnen van het kleinschalige.
Nu ligt er een bouwrijpe open vlakte. De oude krekelmarket lijkt op het eerste gezicht verdwenen, maar blijkt van plaats veranderd. In een nieuw onderkomen zitten de handelaren in krekels, krekelbehuizingen, voederbakjes, voer, alles wat de krekel nodig heeft, op elkaar gepakt. Er zijn ook vogeltjes, schildpadden en kikkers in alle kleuren.

donderdag 16 april 2009

JinMao


Twee jaar geleden bezocht ik de JinMao Tower voor het eerst. Een van de meest gracieuze architectuur momenten van Shanghai. De toren maakte om verschillende redenen indruk. De bouw van het nieuwe Shanghai WTC er pal naast was al in een vergevorderd stadium. Maar de JinMao was nog net iets hoger en zo bleef haar positie als landmark intact. Nu, twee jaar later wordt het gebouw totaal overgeschaduwd door de’ Flessenopener’. Staande op de JinMao lijkt het of het buurgebouw kan worden aangeraakt, zo dicht staat het er naast.
Ik maakte twee jaar geleden het werk ‘Portrait’, die de kop en skelet laat zien van het WTC. In de gapende diepte erachter de suburbia van Pudong. De titel ‘Match’ is ook nog een overweging geweest, beide gebouwen leken te wedijveren om elkaars positie als landmark. Nu het WTC met haar blauwe verlichting het hoogste gebouw is zal de JinMao zal nooit meer in volle glorie kunnen schitteren.

dinsdag 14 april 2009

Kamikaze


Er klinkt een agressief fluitje, de verkeersbegeleider gebaart met ferme gebaren. Hier mag niet worden gefietst! Het trottoir op! Zo lijkt zijn commando. Op de volgende hoek is het alweer raak, nu wil de volgende verkeersbegeleider de fiets juist van het trottoir afhebben. En op de doorgang tussen Jing-an Tempel en de City Mall mag zelfs niet worden gelopen met de fiets aan de hand. De andere kant van de straat dan maar. En zo gaat het soms voortdurend.
Een dag later is er een ware confrontatie. De straatwacht houdt mij nu tegen. Het is een inconsequente actie, want een dag daarvoor mocht het wel. Desondanks wil ik verder, mijn probleem met autoriteit manifesteert zich. Om de boom heen naar de andere zijde van de weg, er volgt een kat en muis spel, een worsteling zelfs. Lichamelijk contact dat tot ondoordachte agressie kan leiden. Op het moment dat ik nijg naar een elleboogje realiseer ik mij dit en draai mij om. Deze confrontatie is het niet waard.
Ik parkeer een fiets, binnen 10 seconde staat er een weer een straatwacht naast me, hij stond eigenlijk al te wachten. De fiets moet 10 centimeter naar voren worden verplaatst. De jongen lacht verontschuldigend, wetend: dit gaat nergens over!
Fietsen in Shanghai is eigenlijk het leukste in kamikaze style. En dat is goed mogelijk voor een Nederlander. Wat wij voor hebben op de Chinees is ruimtelijk inzicht, we denken een aantal stappen vooruit. De Chinese fietser is vooral impulsief. In staat totaal rechtsrijdend onverwacht naar links af te slaan en daarmee tientallen fietsers de weg blokkerend.

donderdag 9 april 2009

Suzanne


Het Orange Hotel is een keten in China die zich positioneert tussen 3 sterren hotels en motels in. Waarschijnlijk zijn het de achteraf locaties die maken dat de hotels goedkoop kunnen zijn. De kamer in Nanjing ziet er modern uit, strak wit, spotjes in het plafond en natuurlijk voorzien van een monster tv. Deze kan twee kanten worden opgedraaid. Als beeldmerk heeft het hotel een abstracte sinasappel en met de kleur oranje zijn overal accenten gelegd die de plek een moderne look geven.
Iedere dag klopt een meisje op de deur en geeft genereus een appel. Verder zijn het de details die dit hotel speciaal maken. Een ingepakte tandenborstel en ingepakte kleine wegwerpslippertjes voor iedere gast.
Bij aankomst ligt op tafel een kaartje: ‘Hello, my name is Suzanne, I’m very lonely without you’. De eerste gedachte is aan een escort service, maar het blijkt te gaan om een kleine goudvis, die in een kom het felle daglicht tegemoet kijkt. Suzanne is inderdaad eenzaam, zo ziet ze er ook uit. Ze zwemt niet en vertoont nauwelijks een teken van leven. Ze is het allang zat versiering te zijn vanwege haar kleur. Op een tik tegen het glas reageert ze nog wel met een kleine vinbeweging.
Het ontbijt in het Orange Hotel is Chinees: rijst, mie, zoete warme drank en vette donuts. Er is ook nog een heerlijk gestoomd broodje met groenten.
Bij vertrek uit het hotel heeft Suzanne het opgegeven, haar oogje is al wit aan het worden en haar vissenlichaampje drijft met een akelige kromming tussen de waterplant. De hotelmanager lijkt niet onder de indruk van het ontvallen van Suzanne. Hij lacht en knikt als ik hem meedeel: fish is dead!

woensdag 8 april 2009

Nieuwsgierig


Het valt in Nanjing meer op dan in andere steden: de chinees is nieuwsgierig van aard. Als er iets te beleven valt buiten het dagelijkse, kijken de mensen hun ogen uit. Het zijn soms net kinderen die gretig het ongekende absorberen.
In het park zitten een oudere man, vermoedelijk zijn zoon en weer zijn dochter gezamenlijk een modelvliegtuigje in elkaar te zetten. Vanzelfsprekend kijken anderen met hen mee. Er wordt gediscussieerd over de plaatsing van de onderdelen, het wieltje hier, het vlaggetje daar....

Er wordt overal gespeeld lijkt het wel. In de trein reist een jongeman hevig verdiept in zijn computerspelletje. Zijn hoofd beweegt uitvoerig mee op het ritme van zijn digitale verstrooiing en verstoord kijkt hij op, bijna verontwaardigt, wanneer iemand en passant tegen zijn arm stoot.

Uit het buurtwinkeltje klinkt muziek met een valse stem: er staat een karaoke machine bij de deur en drie mannen zingen alsof het leven ervan af hangt. Tussen door gaan de dagelijkse dingen gewoon door, wordt er geschreeuwd om de luide muziek te overstemmen. Een doos met flesjes water wordt tussen het zingen door overgegeven naar de dame achter de toonbank.

Tijdens de spits wordt ik ingehaald door een man met een potje thee in zijn hand. Hij zingt terwijl hij fietst: prachtig en zuiver is zijn stem. Van het verkeer trekt hij zich weinig aan, hij leeft in zijn eigen wereld.

Als ik op straat sta te fotograferen is er al snel publiek. Soms drommen mensen, er wordt gespeculeerd naar wat ik fotografeer. Op zich is een camera niets bijzonders hier, lijkt alles hier geregistreerd te worden en in ieder telefoontje zit wel een lensje verstopt. Maar een lange westerling die in het donker op een koffer achter een statief staat moet toch iets bijzonders zijn. En niets blijft hier onopgemerkt.

dinsdag 7 april 2009

Nanjing


Op de fiets door Nanjing, een stad waar de halve wereld nooit van heeft gehoord, maar onvoorstelbaar groot met haar 6 miljoen inwoners. Een uur fietsen is slechts 7 cm op de kaart. De Yanze River is het doel van de tocht. De tocht duurt langer dan verwacht, er zijn zoveel afleidingen. Het laatste stuk voert langs een weg die makkelijk een snelweg had kunnen zijn. De real-estate projecten kondigen de beroemde rivier aan met namen als ‘riversite’ en 'riverview'. In de lucht hangt een vlieger, het kan niet ver meer zijn. Aan de kade wordt geoefend zonder wind. Het leven van een oudere moet hier fantastisch zijn, overal wordt gerecreëerd. Er is een vliegerevenement opkomst, zo kondigt de televisie later aan.
Terug de stad in door de spits. Dit is echt een gevecht van de sterkste. Niemand geeft elkaar de ruimte of houdt enige rekening met elkaar. Het is een wereld van ongeschreven regels.

zondag 5 april 2009

Transposing the Common


Na een werkperiode in Shanghai twee jaar geleden werd het tijd voor een tentoonstelling. Die vind nu plaats in Eastlink Gallery aan Moganshan Lu 50.
De expositie 'Transposing the Common' is een duo-show met Shao Wenhuan uit HangZhou.
Voor het eerst toon ik hier beelden uit de serie 'The Largest Man Made Forest In The World'. Die maakte ik in Johannesburg vorig jaar. De werken tonen als boom vermomde gsmmasten, te vinden in de rijkere gebieden van Johannesburg. Twee jaar geleden stonden er aanzienlijk minder bomen in Shanghai. Het leek daarom passend deze werken juist hier voor het eerst te laten zien. Daarnaast zijn een aantal op zichzelf staande werken speciaal voor de ruimte uitgevoerd in grote formaten.
Shao Wenhuan laat beelden zien van historische toeristensites, uitgevoerd in 'liquid light'. Zijn werk heeft een sterk ambachtelijk karakter.
Een impressie van de opening is te vinden op Trendbeheer.

zaterdag 4 april 2009

Knal


De lunch in het restaurant wordt opgeschrikt door gebonk op het raam: Hello! De glazenwasser maakt contact. Vanaf dat moment ontstaat een aangename dialoog tussen binnen en buiten. In het restaurant klinkt het geschuifel van meisjesvoeten. Hier geen ongeïnteresseerde blikken, iedere hap wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Een meisjesober loopt voorbij, er klinkt muziek uit haar telefoon. Chinezen hebben overal geluiden, overal en nergens, maar zijn er tevens immuun voor. Zelfs in de taxi heeft de reiziger de keuze uit reclames, er zit een bedienbare display op de achterkant van de rechterstoel. Er kan uit tien reclames worden gekozen. De knop om het geluid uit te zetten ontbreekt.
Er klinkt een harde knal in het restaurant. Een man staande op een trap probeert een tl buis te verwisselen, hij maakt hierbij kortsluiting met een felle vonk. Staande op een trap met het armatuur in zijn handen en rukt hij aan de draden. Ondertussen wordt er rustig doorgegeten, de blikken zijn omhoog gericht.

vrijdag 3 april 2009

Westlake


Het Westlake in HangZhou is de hoofdattractie van de stad. Er zijn in China een dertigtal meren genaamd Westlake, maar dit meer is waar al die andere meren hun naam aan te danken hebben. De stad ligt er pittoresk bij vanaf het meer. In het midden liggen een paar eilandjes die met bootjes kunnen worden bereikt. Er loopt een wandelpad langs en door het water, zo laag dat het lijkt alsof men zelf over het water loopt.
Het Westlake heeft een sterke aantrekking op romantisch ingestelde stellen. Er vinden dagelijks talloze bruidsreportages plaats, waar men ook kijkt schittert het zonlicht in de bruidsjurken van romantisch opgestelde bruiden. Fotografen positioneren de trouwparen op de vele bruggen, regisseren de blik van de bruiden en de assistenten draperen de jurken over de kades en onder de bomen. Je zou zelf bijna zin krijgen om ook te trouwen.
Al lijkt het Westlake een soort Efteling dankzij de zo kunstmatige inrichting en de drommen bezoekers is een wandeling zeer dragelijk. Hier zijn echt alleen maar Chinezen en daarvan heel veel. Het is een feest om die mensen te zien recreëren en genieten van hun vrije tijd. Hier geen patat cultuur maar maiskolven, tofu en meatbal-sticks.

donderdag 2 april 2009

Hangzhou

De reis naar Hangzhou vangt aan vanaf het Shanghai South Railway Station. Dit was twee jaar geleden al het onderwerp voor de foto ‘Station’. Om deze te maken stond ik op een van de wachtruimten in het station en kreeg zo een dieptewerking, die de enorme boogvormige architectuur tegenwicht kon bieden. ’s Avonds oogt de ruimte nog imposanter dan overdag door alle licht effecten en het glossy interieur. Overdag valt op hoe efficiënt dit bouwwerk eigenlijk is: een cirkelvormige schijf die bovenop de sporen is geplaatst met een verhoogde weg er langs. Passagiers kunnen hierdoor in een rap tempo worden aan en afgevoerd. Vanaf de weg ziet alles er ook heel overzichtelijk uit.
De afstand van 170 kilometer naar Hangzhou duurt 2 uur. Het is een reis waarin het geclusterde landschap voorbij vliegt. Enorme Chinese vinexwijken, fabrieksterreinen en landerijen passeren het raam. En vooral veel bomen die het zicht ontnemen en fotograferen vanuit de trein bemoeilijken.

woensdag 1 april 2009

Vooruit


Het is verbazingwekkend hoe het verkeer in Shanghai voortgang vind. Ergens is er iets mis zou je denken, maar toch gaat het steeds goed. Wat er scheelt is een gebrek aan inzicht. De gemiddelde Chinees denkt vooral aan zichzelf. Men gaat het liefst vooruit, maar vergeet te denken aan anderen die dat ook willen. De bochten worden over de verkeerde kant afgesneden. Eerst gaan en vooral niet nadenken over deze manoeuvre, zo lijkt het devies. Er wordt naar hartenlust getoeterd om vooruitgang te bereiken. De Chinees heeft een dikke huid en een afdruk van de claxon op de handpalm. Al een paar keer is mij opgevallen dat de taxichauffeur voortdurend schakelt. Hij geeft gas, schakelt vooruit om 10 seconden later weer terug te schakelen en te remmen. Zonder enige moeite, wij westerlingen zouden er doodmoe en geïrriteerd van worden. Maar hier verloopt alles met horten en stoten.
Ook bij het verlaten van de metro valt de zelfgerichtheid op. De uitgang wordt versperd door mensen die naar binnen willen en zo is het ook als de deuren openen. Een frontale botsing met iedereen, inclusief oude mensen. Ik voel me soms een enorme sukkel die netjes naar links of rechts stapt om anderen voorbij te laten en vervolgens van achteren wordt ingehaald door ongeduldigen om mij heen. De run op de drie open stoelen is wat volgt binnen in de trein coupe.