Het valt in Nanjing meer op dan in andere steden: de chinees is nieuwsgierig van aard. Als er iets te beleven valt buiten het dagelijkse, kijken de mensen hun ogen uit. Het zijn soms net kinderen die gretig het ongekende absorberen.
In het park zitten een oudere man, vermoedelijk zijn zoon en weer zijn dochter gezamenlijk een modelvliegtuigje in elkaar te zetten. Vanzelfsprekend kijken anderen met hen mee. Er wordt gediscussieerd over de plaatsing van de onderdelen, het wieltje hier, het vlaggetje daar....
Er wordt overal gespeeld lijkt het wel. In de trein reist een jongeman hevig verdiept in zijn computerspelletje. Zijn hoofd beweegt uitvoerig mee op het ritme van zijn digitale verstrooiing en verstoord kijkt hij op, bijna verontwaardigt, wanneer iemand en passant tegen zijn arm stoot.
Uit het buurtwinkeltje klinkt muziek met een valse stem: er staat een karaoke machine bij de deur en drie mannen zingen alsof het leven ervan af hangt. Tussen door gaan de dagelijkse dingen gewoon door, wordt er geschreeuwd om de luide muziek te overstemmen. Een doos met flesjes water wordt tussen het zingen door overgegeven naar de dame achter de toonbank.
Tijdens de spits wordt ik ingehaald door een man met een potje thee in zijn hand. Hij zingt terwijl hij fietst: prachtig en zuiver is zijn stem. Van het verkeer trekt hij zich weinig aan, hij leeft in zijn eigen wereld.
Als ik op straat sta te fotograferen is er al snel publiek. Soms drommen mensen, er wordt gespeculeerd naar wat ik fotografeer. Op zich is een camera niets bijzonders hier, lijkt alles hier geregistreerd te worden en in ieder telefoontje zit wel een lensje verstopt. Maar een lange westerling die in het donker op een koffer achter een statief staat moet toch iets bijzonders zijn. En niets blijft hier onopgemerkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten