Het is verbazingwekkend hoe het verkeer in Shanghai voortgang vind. Ergens is er iets mis zou je denken, maar toch gaat het steeds goed. Wat er scheelt is een gebrek aan inzicht. De gemiddelde Chinees denkt vooral aan zichzelf. Men gaat het liefst vooruit, maar vergeet te denken aan anderen die dat ook willen. De bochten worden over de verkeerde kant afgesneden. Eerst gaan en vooral niet nadenken over deze manoeuvre, zo lijkt het devies. Er wordt naar hartenlust getoeterd om vooruitgang te bereiken. De Chinees heeft een dikke huid en een afdruk van de claxon op de handpalm. Al een paar keer is mij opgevallen dat de taxichauffeur voortdurend schakelt. Hij geeft gas, schakelt vooruit om 10 seconden later weer terug te schakelen en te remmen. Zonder enige moeite, wij westerlingen zouden er doodmoe en geïrriteerd van worden. Maar hier verloopt alles met horten en stoten.
Ook bij het verlaten van de metro valt de zelfgerichtheid op. De uitgang wordt versperd door mensen die naar binnen willen en zo is het ook als de deuren openen. Een frontale botsing met iedereen, inclusief oude mensen. Ik voel me soms een enorme sukkel die netjes naar links of rechts stapt om anderen voorbij te laten en vervolgens van achteren wordt ingehaald door ongeduldigen om mij heen. De run op de drie open stoelen is wat volgt binnen in de trein coupe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten