In Parijs smaakt een croissant anders dan waar dan ook ter wereld. De vorm is anders, de bite is anders, het smaakt naar puur boter, onvergelijkbaar met de opgerolde deeghap genaamd de Crooswijkse croosant.
De ‘croissant aux amandes’ verdenk ik echter van een tweede leven. Het is een gerecyclede croissant van daags ervoor. Met een lekker papje, flink wat suiker en amandel schaafsel wordt deze platgeslagen de oven in geschoven. Om kort daarna aan een tweede leven te beginnen. En dat voor de dubbele prijs van de dag ervoor. Hoe kan anders het onesthetische uiterlijk van deze Franse zoetwaar worden verklaard, te midden van een etalage vol bakkersnijverheid?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten