Beirut

De reis naar Beirut verloopt via Cyprus. Eerst een landing op Paphos en dan Larnaca. Op het Turkse deel van het eiland licht de Turkse vlag op, een niet mis te verstane provocatie richting de Grieken.
In Beirut vallen als eerste op de roadblocks. En gebouwen die onaf zijn. Overblijfselen van de burgeroorlog die de stad jaren in tweeen deelde. Soms lijken karkassen van gebouwen in steden op post-war-scenes, maar hier is dat echt zo.
Vanaf het balkon van het hotel met sea view fotografeer ik bij aankomst het uitzicht. De seaview ontbreekt, maar de straat beneden intrigeert. Tijdens de opname nadert een militair onder het balkon. Eerst geloof ik het niet, maar dan staan er opeens twee. Ik sta in mijn onschuld en onderbroek, als er nog later drie staan en dan vier. Iets later wordt beleeft op de deur geklopt. De picollo van het hotel verzoekt in zijn beste Engels mij met camera in de lobby. Een militair wacht en wil de beelden zien. Ik toon een foto van een blinde muur met een typisch Arabisch motief. De man begrijpt er niets van, waarom zou je dat nu willen fotograferen? De receptionist verstaat mij wel, al is zijn Engels van een raadselachtig soort. Toch begrijp ik goed dat fotograferen hier niet het beste idee is. En de volgende dag zie ik waarom, want het braakliggende terrein onder de hotel kamer wordt streng bewaakt. Er ligt een ambassade en de angst voor een bomaanslag of een hit and run is blijkbaar groot.