Het werken in Lagos is geen sinecure. Veel plekken op straatniveau staan onder controle van area boys, jonge straatvechters, die door middel van afpersing en geweld middelen van bestaan vinden. Zij worden aangestuurd door area fathers, wat oudere mannen, die over straten en buurten heersen. Bij het zien van een Oyibo (witte man) vragen zij om geld onder het dreigement de boys erbij te roepen. Om dit te vermijden is een donatie dan de beste optie. Deze is alleen nooit genoeg, er wordt altijd om meer gevraagd. De politie is de controle over deze wijken vrijwel geheel kwijt, hier gelden de wetten van de straat.
Vanuit de auto
rijden we langs het paleis van de area king. Hiervandaan wordt de informele
wereld van Lagos bestuurd. In de documentaire Law and Disorder in Lagos van
Louis Theroux wordt hier een indringend beeld van gegeven.
Om toch enige
rust in het werken te vinden hebben we een afspraak op het Ministerie van Interieur.
Een zekere Mr. Precious haalt ons op vanuit de receptieruimte. Hij brengt ons
naar het kantoor van zijn supervisor, een donker hok van 5 bij 5 meter waar
zeker 10 mensen klem tegen elkaar gezeten proberen te werken. Het is ons te
doen om een vrijgeleide brief en zekere bescherming. Er volgt een gesprek over
de veranderingen in Lagos. His Excellence Mr. Babatunde Raji Fashola is sinds
enige jaren de gouverneur van Lagos State. Zijn invloed op het voorkomen van
de stad is de laatste jaren goed zichtbaar geworden. Overal heeft Fashola
parken aangelegd en hieraan dankt hij zijn bijnaam ‘de gardener'. Het moet
gezegd, Lagos oogt hierdoor vriendelijker. Ook al wordt de stad nog altijd
gedomineerd door de vele zwarte rookwolken van dieselgeneratoren, de enorme
informal settlements, het helse verkeer en de vele kapotte gebouwen. Er zijn nu
busbanen aangelegd en er rijden aanzienlijk minder gele busjes. Er zijn
riksja’s bijgekomen, die veel minder lawaai maken, desalnietemin blijft het
rijden door Lagos het volgen van een snailtrail.
Ondertussen heeft
de supervisor ons een brief en een governement auto met chauffeur toegezegd.
Zodra onze aanvraag is goedgekeurd zal hij hiervoor zorgen. Het duurt weliswaar
nog tot het einde van de week, een aanslag op onze tijd.
Een paar dagen
later worden we opgebeld door het ministerie. De aanvraag is ingediend bij het
verkeerde departement. We moeten ons vervoegen bij het ministerie van
informatie. Het gehele spel kan weer van voor af aan beginnen.
We rijden over de
elevated highway in de richting van de 3rd Mainland Bridge. Momenteel is de
brug ‘under construction’, waardoor het verkeer weer vastloopt. Onderweg
passeren we een gebouw met een bijzonder grid. Een moment om te fotograferen,
al moeten we ervoor stilstaan midden op de highway. Mr. Aziz, onze driver,
verteld dat het gebouw een police headquarter is. Volgens hem is het beter
officiele toestemming voor fotografie te vragen. Maar die tijd hebben we niet, toestemming aanvragen duurt lang, we verkiezen daarom het risico.
Het duurt niet
lang voor het mis gaat. Een politieauto stopt voor ons, we zijn vrijwel direct
gespot. Vier agenten stappen uit en omsingelen ons, terwijl ik de camera in
veiligheid breng. Mr. Aziz had gelijk, we worden aangehouden. Een agent neemt
plaats in onze auto om ons naar een bureau te brengen. De politieauto met de
andere agenten gaat ons voor. In de auto bellen we verwoed met onze contacten
in Lagos. Onze main man Azu, de directeur van de African Artist Foundation,
neemt het gesprek per telefoon over. Halverwege de rit stoppen we weer midden
op de highway. De hoogste agent in rang spreekt nu met Azu. Het is onduidelijk welke
woorden er worden gewisseld, maar de gezichten worden langzaam weer vriendelijker. De
hoofdagent maakt nu een amicaal praatje. Hij waarschuwt ons voor wat
we hebben gedaan. Met mijn argument dat het maar ramen waren, een volledig abstract detail maak ik geen indruk. Nigeria is immers in staat van paraatheid. De vele
aanslagen op christen doelen door de terroristische Boko Haram beweging hebben sporen van achterdocht achtergelaten.
Het loopt goed
af en een uur later zijn we weer op vrije voeten. Telefoonnummers worden uitgewisseld
en handen worden geschut. Er wordt nog wat gesproken over Nigeria en Nederland
en een van de agenten nodigt zichzelf uit voor een bezoek aan ons thuisland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten