President Erdogan

De nieuwe metrolijn van Kardikoy naar de buitenwijk Kartal wordt geopend door niemand minder dan president Erdogan. Het plein voor de metro ingang is afgezet met politiehekken en metaal detectoren. Het ziet zwart van de agenten en geheime politie. Daaromheen een laag van oproer- politie, waterkanonnon en sluipschutters. Ik wandel er rustig doorheen met statief en equipment op mijn rug. Niemand die mij vreemd aankijkt. Het afgehekte plein laat ik voor gezien, te veel mensen. Ik ga op zoek naar een hoog standpunt.

Ik vind een hoog gelegen terras aan de overzijde van het plein. Vreemd genoeg is deze plek niet afgesloten noch bewaakt. Beneden bestel ik een blikje kersensap. Wanneer ik betaal met 5 Turkse lira blijkt dit biljet ongeldig te zijn. Ik heb nog meer biljetten in verschillende varianten, allemaal ongeldig. Hoongelach valt mij ten deel en ook boven op het terras is het vreemd dat ik de maaltijd oversla. Het is mij om het uitzicht te doen.

Een gevolg van geblindeerde auto’s bereikt het plein en het Turkse volkslied klinkt door de schelle speakers. Er volgen verschillende toespraken, de ceremonie wordt aangegrepen om de politieke agenda’s te ontvouwen. Na een half uur maakt het applaudisserende publiek mij duidelijk dat het tijd is voor de eregast. Tijd om naar beneden te gaan, wederom een raadselachtige verwarring met de obers, die mij nog een keer willen laten betalen.

Om het plein kon ik eerst nog lopen, nu is dit ook zwart van de mensen. Ik aanshouw Erdogan, die nu op het podium staat, zijn hoge stem heeft iets beklemmends. Er hangen hoog enorme vlaggen met zijn beeldtenis.

Een paar uur later daal ik af in het gloednieuwe station Kardikoy. Het voegsel ontbreekt nog tussen de tegels. De metrotrein komt met beslagen ruiten het perron binnen, de airconditioning werkt nog niet. Drie stations verder hou ik het niet meer vol, zo warm is het. Ik vervolg mijn weg per dolmus. Op zoek naar Varyap Merdian, een gigantisch project in het nog in ontwikkeling zijnde financiële centrum van Istanbul. Het contrast is ongelooflijk, gigantische suburbs zijn geruimd voor dit prestige project.

Om het contrast te vinden moet ik te voet verder, het is een stevige klim. Bezweten en buiten adem vind ik een hoog gelegen stuk braak liggend terrein wat een goed overzicht biedt. Het licht wisselt steeds waardoor ik zeker een uur met de foto bezig ben. Er nadert gezelschap. Veel communicatie is niet mogelijk door de taalbarriëre. Het terrein behoort tot Houssin. Midden op het veld staat een grijze cemente kubus. Houssin houdt er duiven die hij probeert te kruisen. Inmiddels zijn er meerdere mensen polshoogte komen nemen en via de kinderen is enige communicatie mogelijk. De duiven leven in het donker en krijgen dagelijks een uurtje de kans om te vliegen. Een duif cirkelt boven ons en maakt koprollen in de lucht. Na een tijdje ben ik weer alleen. Een groepsfoto van de dorpelingen rijker.