De rookwolken van de Eon centrale blijven me boeien. Er zit een beeld in mijn hoofd van een gapende diepte achter een abstract bewegende massa. Om de directie van de schoonheid ervan te overtuigen fotografeer ik de rookwolken van een afstand, aangelicht door de hoogtelampen van de torens. Ze kleuren erdoor vurig rood en de tijdopname vervaagt het als vegen verf op het canvas. Nog steeds hoop ik toestemming te krijgen in een van de schoorstenen te klimmen en de rookwolken van dichtbij en bovenaf up close te fotograferen. Misschien dat deze beelden daarbij helpen.
Het is opvallend stil deze nacht. Een nacht om te sterven na een laatste zucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten