Het is vannacht halve maan. Ik bivakkeer aan de voet van de Zeeland brug. Om mij heen klinkt het snijdende geluid van de windmolens die aan de waterkant staan. Omringt door aardappelvelden ervaar ik het donker en de stilte. Een lichte keelpijn houdt mij bewegingsloos. Op de dijk langs de Oosterschelde liep ik ooit met een loodzwaar hart verdriet te verwerken en vreemd genoeg is dat vandaag niet anders. Het is een avond om te reflecteren over sommige steeds terugkerende aspecten van het leven. Dat gebeurtenissen meerdere malen moeten voorkomen in een mensenleven bepaald deze avond mijn onbegrip. Maar zelfs de opgedane ervaring om hier mee om te gaan is vanavond niet genoeg om het juiste inzicht tot mij door te laten dringen. Ik blijf alleen in gedachten en zak diep weg in de kapuchon van mijn jas. De windmolens snoeven zachtjes door, ik voel mij dankbaar voor het leven, maar ook nietig en alleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten