Pulse

Voor de reiziger onder u kondig ik graag voor u aan: Pulse Miami.
Mijn werk zal er te zien zijn in de stand van MK Galerie. De beurs begint op 3 december en duurt tot en met 6 december.
details over dit werk hier

Squash

Laatst speelde ik squash met vriend Leon. We zijn aan elkaar gewaagd want we spelen beiden even slecht. Misschien was het de spierpijn van twee dagen geleden. De wil om de ander een loer te draaien is er en dat is wat squash zo leuk maakt, het positie-spel, het voortdurende bewustzijn van de plaats van de tegenspeler. We speelden maar vier rondes, wat aangeeft dat de rally's langer duren en dus het spel beter wordt. Maar publiek kan voorlopig maar beter bij ons wegblijven.
In het sportcentrum noemt men mij Hans Anders. Als ik daar tegen protesteer is het Hans Textiel. Mijn liefje noemde mij soms Hans Worst. Leon heeft van dit alles geen last. En eens Hans Anders is in de ogen van de Surinaamse uitbater voor altijd Hans Anders.

Pan Amsterdam

Vanaf vandaag tot en met 29 november is mijn werk te zien op de Pan Amsterdam.
MKgalerie staat er met een tiental andere galeries met moderne kunst tussen kunst van alle tijden. Neem opa en oma gerust mee op deze veelzijdige beurs.
details over dit werk hier.

Zwaar

In het park ligt een man, zijn voeten raar krom, zijn gezicht in de modder. Ik vraag hem in het Engels of hij wil zitten op een bankje. Hij antwoord resoluut dat hij het graag wil. Ontzettend zwaar kan een dronken lichaam zijn. Nu pas zie ik zijn bebloede en verlopen gezicht. Ook zijn handen zijn geschaafd. Ik verzamel de blikjes bier nog voordat ik verder ga. "Tack" zegt hij, en werpt mij een besmeurd kushandje toe. Het is pas twaalf uur en dan al zo dronken van bier met hooguit 3,5 % alcohol.

Onbereikbaar

‘In between worlds as a stage of being’.
Gisteren kwam het er echt van. Op weg naar Malmö met de rug naar Kopenhagen sloten zes auto’s voor ons slagbomen de zeebrug hermetisch af. Terwijl rugwinden de auto op en neer bewogen, ambulances en brandweerlieden met blauwe zwaailichten kleur en geluid gaven aan de grauwe en striemende regen, verbleven wij in onwetendheid. Pas na een halfuur werd het sein rechtsomkeer maken door de politie gegeven en kon al het verkeer weer terug naar Denemarken. Zweden zat er verder niet in op deze avond, als weggevaagd van de kaart.
Vanmorgen was het de auto die de reisvoortgang saboteerde. Onder het toeziend oog van een parkeerwacht -die zag zijn kans schoon een ticket uit te schrijven, ware het niet dat er nog passagiers in de auto aanwezig waren- rommelde en haperde het gehuurde gevaarte als een oude locomotief. Pas na 20 minuten startpogingen kwam de oude bak zwarte rook de lucht in blazend tot leven.
De eerste gedachte op weg naar Zweden was bij mij Ikea! Hier zit dan het hoofdkwartier van het meest imperialistische bedrijf op aarde. En hier in Zweden hebben zelfs de bordjes die de bochten van de wegen accentueren de kleuren blauw en geel.

Malmö

Deze week reis ik samen met buurman Paul van den Hout af naar Malmö. Een volle vrachtwagen aan beelden reist met ons mee als lading. De afgelopen weken zag ik een rijk oeuvre aan sculpturen in het atelier van mijn buurman ontstaan. Nu reizen de vreemde wezens uit zijn geest af naar de expositieruimte van Cirkulations Centralen. Waarschijnlijk rijden we zo door alle grensovergangen heen, maar denkbaar is dat een douanier de inhoud van onze lading wil bekijken. En stiekum ben ik best benieuwd naar hun reactie op een van Paul’s wonderlijke gedrochten.

Havenbedrijf

Het afgelopen jaar heb ik gewerkt aan een kunstwerk voor de liftwachtruimtes van World Port Center in Rotterdam. Het kunstwerk ontsluit de private kant van de haven.
Eerder dit jaar werd een lichtbak als een pilot geinstalleerd. De lichtbak is uitgevoerd in aluminium en is scharnierend, zodat achterliggende deuren toegankelijk blijven. Gisteren presenteerde ik het resultaat van een jaar lang scouten en fotograferen in het havengebied. De komende maand worden acht nieuwe etages toegevoegd en in de loop van het volgende jaar volgen er steeds twee. Het geheel zal aan het eind van de zomer afgerond zijn.

Candy and a Currant Bun

Sliding

Een wandeling door het herfstige park terwijl de voetbal voor ons uit rolt, door mijn dochter in beweging gehouden. Het ruikt intens hier buiten, de kanaries in de kooien zingen opgewonden een lied als door de aanraking van het enige straalje zon op deze druilerige dag. Het gras is zeiknat, de gele bladeren bedekken de drassigheid. Daar komt ze aangerend, een ongecontroleerde beweging en boem! Het rode jasje en de blauwe jurk zijn op slag zwart van de modder. Tranen rollen over haar wangen en een kloppende knie verjaagd de pret van zojuist. Maar een mooie sliding was het, later geeft ze dat ook toe: “zag je mij gaan papa”!

Monografie

In mei 2010 verschijnt een monografie over mijn werk. Dit zal zijn in een periode waarin verschillende tentoonstellingen samenvallen. De titel van het boek: 'Still Motion, lyric reflections on urbanism'. Deze week maakte vormgever Jan van Mechelen de cover voor de tweede keer. Het voordeel van het maken van een dummy is dat dan na maanden reflectie duidelijk wordt dat nog beter kan. Het boek wordt uitgegeven door uitgeverij 'd Jonge Hond.

Veiligheid

Het veiligheidsbeleid van de energiecentrale op de Maasvlakte is zeer streng. Niemand mag zonder de instructiefilm te hebben gezien het terrein op. Zonder VGA training mag je zowiezo nergens lopen, alleen onder begeleiding. Begeleider Ronald legt in alle rust uit dat mijn verzoek toch wel enige haken en ogen in zich draagt. Het willen beklimmen van de oude schoorsteen is normaliter alleen voorbehouden aan gespecialiseerde bedrijven. Een alpinist zou mij het beste kunnen begeleiden, want wat moet er gebeuren als ik op 135 meter ben aangekomen en niet meer naar beneden durf. Het lijkt een grap maar Ronald meent het in alle ernst. Zelfs actievoerders als Greenpeace huren voor een illegale protestactie alpinisten in, verteld hij.

Ik stel voor om eerst maar eens naar het nabije dak te gaan. Daar vanaf kan ik beter inbeelden hoe het beeld vanuit de schoorsteen eruit zou kunnen zien.

Bij verlaten van het terrein staat bij de poort een kabouterachtige pop opgesteld, die mij in drie talen veiligheidsvoorschriften toespreekt, je zou het bijna niet serieus nemen.

P

Rijdend van Den Bosch richting Rotterdam kom ik in een file bij Waalwijk. Het verkeer staat er totaal stil. Tijd voor een hoognodige plaspauze. In Oostenrijk strandde ik dit jaar ook al eens op een snelwegparkeerplaats in een uitvlucht uit de toen urenlang durende file.
Nu rijd ik een parkeerplaats op in het Brabantse, het is er opvallend druk met veel bestelauto’s. Blikken kijken op als ik voorbij rijd. Al snel loopt een dame langszij, die mij veelbetekenend aankijkt. Er is hier meer aan de hand in dit vreemde decor, de stilstaande snelweg op de achtergrond en opeens nog meer in zwart leer geklede dames om mijn auto heen. En opvallend veel mannen met petten en snorren die mij woest aankijken. Het is nog maar 7 uur ’s avonds en het kost mij grote moeite de gène de overwinnen en de auto te verlaten, om verderop bij een boom een plas te doen.

Efteling

'De droomvlucht', wachttijd 45 minuten, 24 rijen met minstens 30 mensen. De knop moet mentaal om dit te kunnen meemaken. Mijn dochter was hier vorig jaar ook en wil dolgraag nogmaals. Zij kent de uitkomst van het wachten, maar vermaakt zich met koprollen over de dranghekjes. Aan het einde wacht een prachtig decor met elfjes en trollen, te zien vanuit een rollend karretje, zo weet zij al.
In de wachtrij staat ook Andre Rouvoets, keurige man, blauwe outdoor jas, rode rugzak om. Steeds bij het passeren van de hoek kijken we elkaar aan en lezen elkaars blik. Weinig doorstroom so far, tja, wat voor keus hebben we eigenlijk. We zijn als vee, maar dan denkend. En terwijl ik dit schrijf en opkijk inspecteert Rouvoets diep in gedachten zijn schoenen. Eigenlijk wil ik iets tegen hem zeggen, iets wat ik meestal denk over zijn partij. Maar ik blijf stil en samen accepteren we ons lot.