Laatst speelde ik squash met vriend Leon. We zijn aan elkaar gewaagd want we spelen beiden even slecht. Misschien was het de spierpijn van twee dagen geleden. De wil om de ander een loer te draaien is er en dat is wat squash zo leuk maakt, het positie-spel, het voortdurende bewustzijn van de plaats van de tegenspeler. We speelden maar vier rondes, wat aangeeft dat de rally's langer duren en dus het spel beter wordt. Maar publiek kan voorlopig maar beter bij ons wegblijven.
In het sportcentrum noemt men mij Hans Anders. Als ik daar tegen protesteer is het Hans Textiel. Mijn liefje noemde mij soms Hans Worst. Leon heeft van dit alles geen last. En eens Hans Anders is in de ogen van de Surinaamse uitbater voor altijd Hans Anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten