Er is iets mis met mijn reisstijl. Tot een paar dagen geleden dacht ik toch echt een goede automobilist te zijn. Niet te argressief in het verkeer, bij tijden iets te tolerant naar anderen, een enkele keer daargelaten, een pittige rijder, wel wat ongeduldig.
Zelfs het rijden in de chaos van Johannesburg, waar de anarchie vooral wordt bepaald door de vele taxi-busjes maakte niet teveel indruk op me. Misschien iets te weinig.
Want de laatste dagen rijd ik uiterst belabberd.
Bleef mijn klungelige gedrag tot nu toe beperkt tot het af en toe links instappen in de auto, terwijl het stuur rechts zit, ontsnapte ik vanmorgen aan een aanrijding, ik zag een blauwe auto met een noodgang op mij afkomen terwijl ik naar rechts zat te kijken en toch echt meende te kunnen oversteken. Gierende banden en rook waren het gevolg van mijn onkunde.
Met trillende benen en de huid volgescholden vervolgde ik de weg de parkeergarage in, aan de rechter kant! Weer een boze tegenligger en een reeks afkeurende blikken in mijn richting.
Het lijkt erop dat wanneer de dingen mis dreigen te gaan, mijn orientatie vermogen, dat hier gespiegeld behoort te zijn, door de war raakt en ik alles vanzelf weer op zijn Europees wil doen.
Eerder deze week was het nog een keer (bijna) raak. Een auto voor mij ging met een slakkengang de Nelson Mandela brug op toen ik naar rechts wilde uitwijken, maar in een spit second, nog net op tijd de langs zoevende taxi waarnam. Ik werd bijna geschaafd en het moment was intens genoeg, voor iedereen in dit incident, om een paar seconden tot stilstand te komen.
Waarde lezer, uw advies zal zijn: doe toch voorzichtig, maar tegen de huidige mobiele verwarring is alleen stilstand het juiste antwoord.
Mijn grootste zorg is nu niet, hoe ik de auto van ‘rent a wreck’ zonder deuken hou, eerder, hoe voorkom ik het een angstige zondagsrijder te worden, ik had dit niet eerder gepland tot na mijn 75e jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten