Stemmen klinken om mij heen, het is donker. Enkel kleine lichtjes dansen door de ruimte. Mijn hand glijdt over een gepolijst houten oppervlak, ik betast een sculptuur. Het voelt ongeveer een meter lang en ligt voor mij op een tafel. Vermoedelijk een liggende gestalte, de vorm ontvouwt zich in mijn fantasie. De gladde huid houdt op en wordt een textuur, mijn hand raakt een andere hand. Zo ontmoet ik een vrouw die Afrikaans spreekt. Marilyn, you know, from ‘The Marilyn’. Ze is afgekomen op mijn Nederlands, maar later geeft ze toe dat het mijn Michenlangelo-achtige verschijning is wat haar hart doet kloppen. Later op de avond ontpopt zij zich als een ware stalker.
Waar ik ook ga, zij staat naast mij, ze volgt mij, ze heeft haar tanden in mij gezet. Links en rechts voer ik gesprekken, ik probeer haar te ontlopen, dan ben ik haar even kwijt, maar steeds vind zij mij weer en intrumpeert de gesprekken met semi wijsheden. Mensen die ik spreek wanen haar als iemand met wie ik ben. Zij laat mij niet meer los. Ik moet hier heel duidelijk zijn.
De stroom is uitgevallen in galerie Momo. Alle tentoongestelde sculpturen worden ervaren in een nocturne omgeving. Slechts de oplichtende mobiele telefoons belichten de beelden. En er is een 4 wheel drive die door de ramen de galerie binnenschijnt.
Met een vriend beraam ik een ontsnapping uit haar ijzeren greep. Met zijn kale kop en gestalte kan hij voor mij doorgaan. We bespreken het plan om een wisseltruuk uit te halen. In het toilet wisselen we van jas en mijn ‘dubbelganger’gaat als mij naar buiten, richting de tuin. Na een paar minuten verlaat ik de wc en galerie, het is gelukt. Marilyn is achter hem aangegaan. Ik benut de twee minuten respijt om bij mijn auto te komen en vertrek richting Melville.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten