De eerste avond in The Bag Factory was ik getuige van een staged event. De kunstenaarsgroep ‘Empty Office’ lanceerde hun idee om kunstwerken te her gebruiken als materiaal voor nieuwe kunstwerken. Het idee hierachter was kunst te democratiseren en toegankelijker te maken voor de less privileged. Een panel bestaande uit Michael Smith (managing editor of Artthrob), Antoinette Murdoch (director of Joburg Art Bank), Joseph Gaylard (Joubert Park Project) en Gordon Froud (Gordart gallery) bogen zich over dit tamelijk drastische voorstel. Er werd gesproken over de waarde van een kunstwerk en de relatie van het kunstwerk met tijd en publiek. Wat ontbrak aan de discussie was de vraag naar de relevantie van een kunstwerk, de mate waarop de intentie en inhoud van een kunstwerk na verloop van jaren onder druk kan komen te staan. Vertaald naar de Nederlandse situatie brengt dit het overschot aan kunstwerken uit het BKR tijdperk terug in herinnering en hoe de Nederlandse overheid destijds probeerde van dit overschot af te komen door kunstwerken terug te geven aan de makers of zelfs door vernietiging. Is er destijds iemand op het idee gekomen om kunstwerken te heroverwegen of zelfs meerdere kunstwerken ongevraagd te onderwerpen aan een soort gesamt kunstwerk? De kunstenaarsgroep Empty Office sprak in ieder geval over hun voorstel vanuit een soort serieus idealisme. Er bleken al snel morele bezwaren te ontstaan vanuit het publiek. Hoe wordt bepaald wat ‘Bad Art’ is, hebben we het over het publieke domein (in Joburg is op straat redelijk veel opdrachtkunst te zien, vaak minder geslaagd) of hebben we het over de private collectors (bad taste, miskopen, slecht uit gevoerde kunstwerken, de tand des tijds etc.). Over de urgentie van een kunstwerk en de vragen die een kunstwerk kan opwerpen werd nauwelijks gesproken. De gehele discussie werd op de muur vastgelegd door twee participanten en de zo ontstane gedachtenstroom was misschien wel het mooiste onderdeel van de hele avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten