Jobureaucrasy

Er is een gebouw met hele dikke muren. Zij bewaken een grote kluis. De stenen lopen gefaseert weg en er valt om twee uur ‘s middags een schaduw op. Het beeld lijkt een digitale pixelversie van een onscherpe foto. Ik heb het idee er iets spannends mee te kunnen, maar misschien zit ik ernaast. Op de plek werd ik eerder tegengehouden door de security. Zijn naam is Mozes en zijn maat heet Eric. Ze hebben altijd slaap, hun shift is 12 uur lang. Aan hen ligt het niet, maar onder het toeziend oog van big brother is deze foto niet te maken. Daarom moest ik hogerop, hier ben ik nu al dagen mee bezig. Sinds gisteren ken ik de directeur van de National Reserve Bank, hij belde mij terug! Vandaag had ik een afspraak met hem, ik zou hem precies laten zien welk beeld ik nu wilde maken. Mister Johan kan zich bij kunst wel iets voorstellen en is bereidwillig. Bij de bank aangekomen ontstond een misverstand. Hij bleek in Pretoria te zitten en ik stond in Johannesburg. Maandag is het hoofd van security weer even aanwezig en mister Johan heeft beloofd het voor mij te regelen. Mits er geen ingang, raam of security camera op de foto wordt afgebeeld ziet hij geen probleem. Al enkele dagen zien Mozes en Erik mij bij de bank binnengaan. En dat voor een foto van een schaduw.