Vaak doe ik voorstudies naar foto’s die ik wil maken. Dankzij de digitale camera kan ik verschillende standpunten, perspectieven en hoeken onderzoeken voordat ik het beeld op grootformaat maak met de technische camera.
De man van de security kwam op de parkeerplaats naar mij toe, hij had me al een tijdje in de gaten. “What are you doing”, vroeg hij. “Ik probeer dat zo goed mogelijk te fotograferen en morgen kom ik misschien terug”, zei ik en wees naar het wandreliëf dat verdwaald leek te zijn op een gigantische muur.
“Do you know what that is”, vroeg ik hem, waarop hij antwoorde “it’s an office building”. “Nee, ik bedoel dát”, en ik wees weer. Hij snapte er niets van en ik moest inzoemen in mijn snap-camera om hem het doel van mijn foto duidelijk te maken. Dat het om een artpiece ging begreep hij vermoedelijk niet, laat staan het nut ervan.
Terug bij de auto betaalde ik bij de automaat voor de parkeertijd. Opeens stond een blanke man naast mij en keek mij indringend aan. Hij zei niets, vroeg om niets, maar door zijn slechte schoenen en penetrante geur realiseerde ik mij iets vertraagd dat het om een zwerver ging. Vreemd om te merken dat mijn blik in een paar dagen tijd dusdanig geconditioneerd bleek te zijn en ik toch eigenlijk een gekleurde man in deze hoedanigheid had verwacht. Toen ik wegreed riep hij me luid en duidelijk na: Fuck you! Kennelijk nam hij me kwalijk het wisselgeld liever aan de gitarist te geven, die zachtjes voor mij zong: ‘No woman no cry’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten