Twee jaar geleden ontbraken de bomen op Bailan Lu en fotografeerde ik de gaten in de stoep. Het was koud en modderig op straat en de airconditioner in mijn hotel kamer blies warmte met tocht de kamer in. De straat is vandaag de dag verrijkt met jonge bomen. Het restaurant om de hoek is opgeknapt, oude gezichten in een nieuwe omgeving. Toen schreef ik over een vrouw die leek te bidden, maar uiteindelijk met haar kat probeerde te praten.
Shanghai is in twee jaar tijd flink gegroeid. Het nationaal theater is voor de tweede keer als totaal bouwwerk 100 meter verplaatst. Door de grond onder het gebouw weg te graven en er honderden wielen onder te plaatsen werd dit gerealiseerd. Er zijn twee nieuwe metrolijnen afgemaakt en onder Xuja Hui wordt nu gegraven. 2010 is het nieuwe streefjaar. Daar waar in Amsterdam jaren wordt gesteggeld over de aanleg van een noord-zuidlijn en bouwkundige problemen onoverkomelijke vertagingen veroorzaken is in Shanghai het onmogelijke mogelijk: drie nieuwe metro lijnen in twee jaar tijd!
Het terrein van de wereld tentoonstelling toont al de contouren van het aanstaande evenement.
Maar de chinees blijft ook de chinees. Bij het kopen van een flesje water in de avondwinkel is de verkoper niet af te leiden van zijn kaartspel op de computer. Tikken op het raam helpt niet, geld neerleggen evenmin, de blik blijft overstoord op het beeldscherm gericht. De politieman die voorbij loopt en mij een foto ziet nemen van dit stoicijnse moment glimlacht. Ni Hao Ni Hao!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten