Langs het centrum van Cape Town loopt een snelweg. Een elevated highway, die de contouren van de waterlinie volgt. Op een aantal plaatsen is de snelweg abrupt onderbroken. Het verhaal gaat dat de stadsplanners een westers snelwegmodel probeerden te leggen over de infrastructuur van deze Zuid Afrikaanse stad. Na verloop van tijd bleek dit op een paar cruciale punten onhaalbaar, de aanloop was te kort, de bocht te krom of wat dan ook. Zo ontstonden een aantal een schitterende ‘moderne ruïnes’.
Op de weg naar Woodstock ligt er een en deze lijkt mij een fantastische locatie voor een fotoshoot. Om er te komen dient men het stuur naar rechts om te gooien en in zeer korte tijd tot stilstand te komen vanuit een snelheid van ± 100 km/u.
Terwijl ik de camera opbouw gaat de telefoon, het is mijn dochter in Nederland, die inmiddels twee maanden geen vader heeft gezien. Ze is in paniek en huilt. Ze heeft haar vader nodig en wil worden getroost. Als ik haar met zachte woordjes toespreek nadert een 4wheeldrive. Het is politie in cognito, ze hebben mij gespot op deze verboden plek. Dit wordt in een seconde duidelijk en terwijl ik om begrip vraag en geduld, de telefoon hou ik voor de duidelijkheid even omhoog, het gesprek gaat ondertussen gewoon door, zie ik de mannen al achter in mijn auto kruipen op zoek naar verboden goederen.
Ik kom er uiteindelijk goed vanaf en verlaat de locatie. Een poging om de opname toch nog tot een goed einde te brengen mislukt deze avond, maar een dag later sta ik er weer. Deze keer met een officiële permit van het stadsbestuur. Dankzij mijn vriend Norman, die de ochtend uittrok het juiste voorwerk te verrichten. En dankzij de lieverd die ervan afzag mij deze permit te weigeren wegens het ontbreken van een voor fotografie gebruikelijke location-fee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten