Het is een donkere koude avond. Een van de slechtste om op het strand van Scheveningen te zijn. Hier werk ik aan een foto-essay over Scheveningen bad. Eerder schreef ik op deze plek over dit gebied. Diezelfde week kwam een opdracht op mijn pad over dit aanhangsel van Den Haag.
Ik fotografeer de teloorgang van de pier. Deze is deels gerenoveerd en deels in verval. In sommige steden is verval mooi zoals in Brighton. In Scheveningen heeft de vermenging van patat cultuur en ramsjcommercie bijgedragen aan het in verval geraakte straatbeeld.
Vanaf het dak van de pier richt ik mij op de ontmoeting van het licht en het donker boven de voortgaande zee. Hoe immaterieel ook lijkt een suggestie van ruimte te ontstaan.
Naast mij nadert een vrouwelijke jogger. Ze stretched en doet haar oefeningen op gepaste afstand. We zijn ons bewust van elkaar aanwezigheid op dit eenzame uur. Ik wil haar niet in de verlegenheid brengen en hou gepaste afstand. Bijna op mijn tenen verplaats ik de camera voor een volgende opname. Maar steeds is zij naast mij en kruisen onze blikken. Bij het verlaten van de pier maakt zij contact. Het gesprek gaat over de mist, het obscure en het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten