Ik wandel langs het water en denk na over de liefde. Waarom is liefde soms zo helder en vol eenvoud. En dan opeens zo complex als het grootste raadsel ter wereld?
Kan ik genieten van een liefdevol leven zonder mij aldoor zorgen te maken over wat er gisteren is gebeurd en mij vandaag misschien weer boven het hoofd hangt?
Ik passeer een boot, de Heike Reich, die lag er een tijdje geleden ook. De boot heb ik onthouden, er deed zich iets opmerkelijks voor. De schipper was bezig zijn auto van het schip af te laden. Dat gebeurde met een kraan die aan de boot is bevestigd. Op het moment dat de auto boven het water werd gedraaid glipte de touwen los, de auto verdween in de zwarte diepte van de Maas. Ik zie nog het gezicht van de schipper toen dat gebeurde. Zijn reactie was nuchter en zonder paniek. Hij haalde zijn schouders op en ging telefoneren. Met zijn klompen schuifelde hij het dek op en verdween in de stuurhut van zijn schip. Een uur later verschenen kikvorsmannen op de kade en nog een uur later stond de auto na te druipen op de kinderkopjes.
De gedachte aan de liefde keert weer terug. Ware liefde is liefde zonder bezitsdrang. Je houdt van iemand en toch ben je vrij en de ander ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten