Een nacht met weinig slaap in een hotel zonder gasten. In de vroege morgen nemen we de snelweg landinwaarts. Na 125 kilometer van Bukarest houdt deze op. Naar verluidt beloofd de regering van dit land al jaren meer snelwegen, maar tot nu toe blijft het bij beloften.
De smalle weg volgt nu de rivier, het adembenemende landschap veranderd zienderogen. Er zijn veel zwerfhonden en rookpluimen uit schoorstenen. De chauffeur jakkert voort en iedereen in de auto probeert met de ogen dicht te ontsnappen aan een opkomende reisziekte.
Na 3 uur zijn we nog maar op de helft, maar beter gewend aan de grillige rijstijl. Vlak voor de bocht worden nog even drie auto’s ingehaald zonder enig zicht te hebben aan de horizon.
Het is een vreemde gewaarwoording in een land te zijn zonder precies te weten waar. Een landkaart ontbreekt en het enige wat ik kan doen is vertrouwen op het richting gevoel van de chauffeur. Deze spreekt geen woord engels en als ik hem iets vraag herhaald hij het meest opvallende woord uit de uitgesproken zin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten